Σκοπιανό και χρέος: Δύο ναυάγια την ίδια μέρα!

Στην πολιτική δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Γι’ αυτό και ο κ. Τσίπρας είναι πλέον υποχρεωμένος να μας εξηγήσει πώς συνέβη και την 1η Ιουνίου είχαμε δύο ναυάγια συγχρόνως: Το ναυάγιο στις συνομιλίες με την ΠΓΔΜ για μια συμφωνία επίλυσης του θέματος και το ναυάγιο στις συνομιλίες στο Washington Group, για μια συμφωνία στο θέμα του χρέους.

Γιατί δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι στις μυστικές συνομιλίες του πίστεψε πως μπορεί να ανταλλάξει την Μακεδονία με το χρέος!

Το πρώτο ναυάγιο προηγήθηκε του δεύτερου με διαφορά ολίγων ωρών. Δηλαδή πρώτα ενημερωθήκαμε μέσω κυβερνητικού αξιωματούχου ότι «η πλευρά της ΠΓΔΜ από ό,τι φαίνεται δεν είναι ακόμη έτοιμη να ανταποκριθεί στα όσα συμφωνήθηκαν στις Βρυξέλλες ανάμεσα στους δύο υπουργούς Εξωτερικών. Συνεπώς, η πιθανότητα συμφωνίας εντός των επόμενων ημερών φαίνεται πως απομακρύνεται. Πιθανότατα να απομακρύνεται και η τηλεφωνική επικοινωνία των δύο πρωθυπουργών».



Και λίγες ώρες μετά ενημερωθήκαμε πως στο Washington Group δεν βγήκε «λευκός καπνός» για το θέμα του ελληνικού χρέους.

Μόλις την προηγουμένη, αλλά και το πρωί της ίδιας μέρας, οι κυβερνητικοί ένιωθαν πολύ σίγουροι – προφανώς και για τα δύο. Και μας έλεγαν πως η αξιωματική αντιπολίτευση «θα δυσκολευτεί πολύ να βρει ένα επιχείρημα για να μην στηρίξει τη συμφωνία» - τόσο σίγουροι ήταν για την διάσωσή τους μέσω Μακεδονίας και χρέους, ώστε να έχουν να πασάρουν καινούργιο παραμύθι στον λαό περί τερματισμού της λιτότητας.

Το ίδιο σίγουροι ήταν όλες τις προηγούμενες μέρες και οι κύριοι Τσίπρας και Κοτζιάς. Ο κ. Τσίπρας μάλιστα με περισσή αλαζονεία αποκαλούσε όλους εμάς τους υπόλοιπους «ανόητους».

«Πάμε να πάρουμε, δεν πάμε να δώσουμε», έλεγε στις 25 Μαΐου από τη Θεσσαλονίκη (μάλιστα), ξεδιπλώνοντας άλλο ένα ψέμα:  «Ακούω ορισμένους, οι οποίοι λένε μην παραδώσετε... Εδώ εμείς επιδιώκουμε να πάρουμε πίσω κάτι, όχι να παραδώσουμε κάτι, το οποίο εδώ και 70 χρόνια έχει παραδοθεί από άλλους, όχι από εμάς. Οι βόρειοι γείτονές μας, εδώ και πάνω από 70 χρόνια έχουν μια κρατική οντότητα είτε στα πλαίσια της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας είτε ως αυτόνομο κράτος αργότερα, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, που λέγονται Μακεδονία και φέρουν ένα όνομα, το οποίο χωρίς κανέναν άλλον προσδιορισμό είναι ένα όνομα που παραπέμπει στον αρχαίο ελληνικό κόσμο και στη βαριά πολιτισμική κληρονομιά της ελληνικής Μακεδονίας. Αυτό πάμε να πάρουμε πίσω. Δεν είναι εύκολο. Κάποιοι ανόητοι λένε πάτε να δώσετε. Πάμε να πάρουμε, δεν πάμε να δώσουμε. Άρα, λοιπόν, το να κερδίσουμε έναν προσδιορισμό μπροστά από το όνομα Μακεδονία είναι μια μεγάλη νίκη κι ακόμα μεγαλύτερη να συμφωνήσουμε ότι άλλο πράγμα η δική μας Μακεδονία που έρχεται από τη μακρά παράδοση του αρχαίου ελληνικού κόσμου και άλλο η δική τους παράδοση και το δικό τους πολιτισμικό πρόσημο».

Μας αποκαλούσε και «ανόητους» από πάνω, ισχυριζόμενος το αδιανόητο: Ότι τάχα κάνει όλη αυτή τη φασαρία για να… πάρει πίσω τη Μακεδονία. Λέγοντας παράλληλα πως ο ίδιος δεν είναι «ανόητος» ώστε να προχωρήσει σε εκλογές και να μην ζήσει την έξοδο από τα μνημόνια, το «να είμαι ένας Πρωθυπουργός μιας χώρας που θα αποφασίζει μόνη της και όχι κάτω από την αυστηρή επιτροπεία» - τόσο σίγουρος για τη… νίκη του!

Στην πραγματικότητα, ήταν εξαιρετικά ανόητο εκ μέρους του να πιστέψει είτε ότι οι Σκοπιανοί θα δέχονταν να αλλάξουν Σύνταγμα, όνομα, erga omnes, να απαρνηθούν ταυτότητα και γλώσσα, να καταργήσουν την (σχισματική) Εκκλησία τους, μόνο και μόνο για να του κάνουν τη χάρη να παζαρέψει την Μακεδονία έναντι του χρέους για να διαιωνίσει την εξουσία του. Αν ήταν τόσο εύκολο, θα είχε γίνει μετά από τόσα χρόνια συνεχών διαπραγματεύσεων – οι οποίες ακριβώς έπεφταν στον τοίχο της άρνησης των γειτόνων.

Και ήταν εξαιρετικά ανόητο εκ μέρους του να πιστέψει πως θα τα έδινε όλα – διότι αυτό προσπάθησε στην αρχή να κάνει – χωρίς να υπάρξει πολιτική και λαϊκή αντίδραση. Να πιστέψει δηλαδή πως αφού πίστεψαν στα ψέματά του και αποδέχθηκαν τα μνημόνιά του, θα τον κοίταζαν ατάραχοι να παραδίδει τα ιερά και τα όσια.

Στις 30 και στις 31 Μαΐου, τα όνειρα έγιναν στάχτη: Ο πρόεδρος Ιβάνοφ κατέστησε δύο φορές γνωστό πως δεν αποδέχεται το erga omnes, προσθέτοντας μάλιστα ότι «η όλη διαδικασία μοιάζει με προσωπική συμφωνία μεταξύ του πρωθυπουργού Ζάεφ και του Κ. Τσίπρα».

Προφανώς! Γι’ αυτό και ο κ. Τσίπρας, που ήθελε «λύση» άρον-άρον ενόψει των συζητήσεων για το χρέος, έκανε και την άλλη ανοησία: Φαίνεται ότι αποδέχθηκε τα περί «Μακεδονίας του Ίλιντεν» στη συνάντηση της Σόφιας – για να κάνει πίσω μπροστά στο κύμα των αντιδράσεων.

Στις 30 Μαΐου, ο (όμοιός του) Ζάεφ συνέχιζε να ονειρεύεται το Ίλιντεν, λέγοντας ότι «οι

πολίτες θα γράψουν νέο κεφάλαιο στην ιστορία, το τέταρτο Ιλίντεν»! Δηλαδή, για να διαιωνίσει κι’ αυτός την εξουσία του έφτασε στο άκρον άωτον της αλυτρωτικής προπαγάνδας (Α΄ Ίλιντεν το γνωστό αιμοσταγές του 1903, δεύτερο η ανακήρυξη της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» το 1944, τρίτο η ανακήρυξη της ανεξαρησίας, το 1991, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας).

Και σα να μην έφθανε αυτό, ο κ. Ζάεφ είπε εκείνη τη μέρα πως η χώρα του οδεύει προς το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αφού «επιβεβαιώσαμε τη "μακεδονική" γλώσσα, επιβεβαιώσαμε την ταυτότητά μας». Από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης, καμιά απάντηση. Βλέπετε, ήλπιζαν ακόμη…

Σωστά. Διότι την προηγουμένη, 29 Μαΐου, από το Βερολίνο, όπου είχε σπεύσει να πει τα καλά νέα στον Γερμανό ομόλογό του – προφανώς για να υποχωρήσει η Γερμανία στις απαιτήσεις του ΔΝΤ για το χρέος στο Washington Group της 1ης Ιουνίου – ο κ. Κοτζιάς μας ξεκαθάρισε πως υπήρξε συμφωνία. Είπε συγκεκριμένα: «Αυτή η συμφωνία με τους καλούς μας φίλους και γείτονες από τον Βορρά δεν έγινε επειδή θέλουν να γίνουν μέλος στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ -βεβαίως εκείνοι το θέλουν, βεβαίως εμείς τους υποστηρίζουμε σε αυτό- αλλά πρωτίστως έγινε επειδή είναι προς το δικό μας και προς το δικό τους εθνικό συμφέρον, προς το συμφέρον της σταθερότητας στην περιοχή μας και το συμφέρον του μέλλοντος των Ευρωπαίων και της ΕΕ».

Και μας ενημέρωσε ότι «στο υπουργείο Εξωτερικών στην Αθήνα συνεδριάζει από χθες ομάδα ειδικών από τα Σκόπια, την Αθήνα και τα Ηνωμένα Έθνη, η οποία επεξεργάζεται τα κείμενα προετοιμασίας, νομικά και τεχνικά, και κάνει και τις τελευταίες προτάσεις. Το θέμα, κατόπιν, θα παραπεμφθεί στους δύο πρωθυπουργούς».

Είχε προηγηθεί, στις 28 Μαΐου, η εκ μέρους του κ. Κοτζιά ανακοίνωση ότι οι ΥΠΕΞ Ελλάδας και πΓΔΜ ολοκλήρωσαν το έργο που είχαν αναλάβει από τους πρωθυπουργούς τους. Και ότι μόλις ολοκληρώνονταν κάποια τεχνικά θέματα, θα μιλούσαν οι δύο πρωθυπουργοί. Το τηλεφώνημα που δεν έγινε…

Ο πυρετός των ημερών περιέλαβε και τις διήμερες συνομιλίες Κοτζιά – Ντιμιτρόφ παρουσία του Νίμιτς, στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, στις 24 και 25 Μαΐου – τότε που είχαν επτάωρη συνομιλία, με τα γνωστά αποτελέσματα. Καθώς και τις επαφές Κοτζιά με Αμερικανούς αξιωματούχους, όταν συζήτησε το θέμα με τον Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Γουές Μίτσελ.

Ο ίδιος «πυρετός» περιέλαβε και την τηλεφωνική επικοινωνία Τσίπρα με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Μάικ Πενς, στις 20 Μαΐου. Ο οποίος συνεχάρη μεν τον κ. Τσίπρα, αλλά σημείωσε πως «ο παράγοντας του χρόνου πρέπει να ληφθεί υπόψιν».

Σωστά. Διότι θα συνεδρίαζε και το Washington Group για το χρέος!

Γι’ αυτό και η πρεμούρα με τον Τσίπρα να αποδέχεται το Ίλιντεν στη Σόφια και να ενημερώνει στις 19 Μαΐου τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους πολιτικούς αρχηγούς για το Ίλιντεν.

Τα είχαν βρει, δηλαδή. Το είπε και ο Ζάεφ στις 17 Μαΐου: Ότι στη Σόφια συζήτησε με τον κ. Τσίπρα «μια (συγκεκριμένη) λύση στη διένεξη για το όνομα, η οποία θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή και από τις δύο πλευρές». Είπε επίσης πως συζήτησε την πρόοδο στην επίλυση της διένεξης για το όνομα με τον Γάλλο Πρόεδρο, Εμανουέλ Μακρόν, και τη Γερμανίδα Καγκελάριο, Άγγελα Μέρκελ.

Άλλωστε, στις 17 Μαΐου, μετά τη λήξη των εργασιών της Συνόδου Κορυφής ΕΕ – Δυτικών Βαλκανίων, ο κ. Τσίπρας είχε ανακοινώσει πως το προηγούμενο βράδυ «ξημερώθηκε» με τον Ζάεφ και είχαν ουσιαστικές και εποικοδομητικές συζητήσεις (προφανώς για το Ίλιντεν). Είπε, βέβαια, πως «η ελληνική πλευρά δεν αισθάνεται την πίεση της κλεψύδρας του χρόνου που σβήνει. Υπάρχει όμως, κλεψύδρα σε ό,τι αφορά την έναρξη ενταξιακής διαδικασίας, που είναι στις 25 του Ιούνη και υπ’ αυτή την έννοια θα πρέπει πολύ σύντομα να έχουμε μία εξέλιξη».

Φυσικά, δεν έλεγε την αλήθεια. Η δίκη του κλεψύδρα για το χρέος σωνόταν, διότι θέμα έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΠΓΔΜ δεν ετίθετο χωρίς εφαρμογή της συμφωνίας και αλλαγή του Συντάγματος. Προφανώς, όμως, βιαζόταν τόσο πολύ, που ήταν έτοιμος να δεχθεί λύση με υποσχετικές. Λύση με δόσεις. Γι’ αυτό και στις 15 Μαΐου, στην ενημέρωση των δημοσιογράφων, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μιλούσε για χρονοδιαγράμματα, για αλλεπάλληλες δεσμεύσεις «που θα εκτείνονται στο μέλλον», φθάνοντας στο σημείο να επικαλεστεί το… Σχέδιο Ανάν, το οποίο, όπως είπε, αν είχε γίνει αποδεκτό, θα ολοκληρωνόταν σήμερα, 15 χρόνια μετά!

Μάλιστα, σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου, ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε αμέσως μετά στο χρέος, μιλώντας για την… «μαγεία της Ευρώπης» να βρίσκει στο τέλος κάποιον συμβιβασμό! Τον οποίο ετοίμαζε ο ίδιος!

www.elzoni.gr