Η εικόνα που έλειπε ...

Η διαμάχη σχετικά με το μέγεθος του συλλαλητηρίου της Αθήνας είναι μια αστειότητα. (Δεν είναι, εξάλλου, συμπτωματικό ότι στον διάλογο περί το θέμα δεσπόζει η σεπτή μορφή του Δημήτρη του Μάρδα, ως ειδικού επί των μετρήσεων!..) Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι αυτό που συνέβη στο Σύνταγμα και στους γύρω δρόμους την περασμένη Κυριακή ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση εδώ και πολλά χρόνια στην Αθήνα – μεγαλύτερη και σε συμμετοχή κόσμου και σε διάρκεια χρόνου.



Η δύναμη της εικόνας του συλλαλητηρίου υπερβαίνει τον υπολογισμό του μεγέθους του. Ηταν η εικόνα που έλειπε: μια εικόνα που δεν παρερμηνεύεται, είτε περιέχει 140.000 είτε 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, και η οποία μεταφέρει, με απείρως μεγαλύτερη πειστικότητα από τους αριθμούς των δημοσκοπήσεων, το μήνυμα ότι η αποδοχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην κοινωνία συρρικνώνεται, παρά την αντοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας τους. Σε μια εποχή που ο κόσμος αντιμετωπίζει με καχυποψία τις δημοσκοπήσεις, η εικόνα του συλλαλητηρίου της Κυριακής μπορούσε να είναι η αφορμή εξελίξεων. Ιδού λοιπόν γιατί βγήκε από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού η Novartis, με δύο πρώην πρωθυπουργούς και οκτώ πρώην υπουργούς.

Εξυπηρετεί και σε κάτι ακόμη, όμως, η ξαφνική στροφή του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης προς το αγαπημένο της θέμα, που είναι πάντα ο διασυρμός των «επωνύμων» και ιδίως αν είναι πολιτικοί. Ο θόρυβος καλύπτει τη στροφή που ετοιμάζεται να κάνει η κυβέρνηση στο Μακεδονικό. Παρατηρήστε, λ.χ., πώς ανεβάζει σταδιακά τον τόνο, αλλά και τις απαιτήσεις της ελληνικής πλευράς, ο υπουργός Εξωτερικών με τις δηλώσεις του. Αξιοπρόσεκτη, επίσης, είναι η οξύτητα του Προέδρου της Δημοκρατίας σε ομιλία του προς αξιωματικούς της Πολεμικής Αεροπορίας, την περασμένη Κυριακή στη Λάρισα. (Μάλιστα, σε μια αποστροφή της ομιλίας του, ο ίδιος ζήτησε «συγγνώμη για την οξύτητα»...)

«Για να λυθεί το όνομα», είπε ο Πρ. Παυλόπουλος, «είναι σαφές ότι η γειτονική μας χώρα πρέπει να επιφέρει όλες εκείνες τις μεταβολές στην έννομη τάξη της. Αρχής γενομένης, από του συντάγματος, ώστε να εκλείψουν όλα τα ίχνη του αλυτρωτισμού. Και τα ίχνη αλυτρωτισμού που φέρει το ίδιο της το όνομα, και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να προκύψει εμμέσως ως προς την αμφισβήτηση συνόρων, όπως προς τις ψευδείς εντυπώσεις περί εθνοτήτων και ψευδείς εντυπώσεις περί γλώσσας».

Ολα αυτά θυμίζουν τις ασκήσεις προθέρμανσης που κάνουν οι αθλητές προτού επιχειρήσουν την kolotoumba. Βλέπουμε τι μέσα χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, αλλά και πόσο αδίστακτα τα χρησιμοποιεί, προκειμένου να κρατήσει την εξουσία. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ποιες είναι οι προτεραιότητές της και, επομένως, πόσο ενδιαφέρεται πραγματικά για το Μακεδονικό. Μια κυβέρνηση που μεταχειρίζεται θεσμούς όπως η Δικαιοσύνη με τη βαναυσότητα Μπολσεβίκου, δεν θα διακινδυνεύσει ποτέ τη θέση της για μια Μακεδονία...

Εθνικός αυτισμός

Πώς εξηγεί η πλευρά που αρνείται τη σύνθετη ονομασία στα Σκόπια το γεγονός ότι σήμερα τα Σκόπια αναγνωρίζονται ως Δημοκρατία της Μακεδονίας από σχεδόν 140 χώρες; Δεν σημαίνει αυτό ότι η θέση τους δεν είναι τελείως αβάσιμη, αφού γίνεται κατανοητή και αποδεκτή; Οχι! Το ακούσαμε να λέγεται από την εξέδρα του Συντάγματος. Τα κράτη αυτά «παρασύρθηκαν από την κολοσσιαία προπαγάνδα των Σκοπίων». Με άλλα λόγια, πόσο ηλίθιοι είναι όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς! Βέβαια, δεν ήταν τόσο απλό να το πετύχουν, διότι, όπως επίσης ακούσαμε, βοήθησαν και «οι σκοτεινές δυνάμεις που συνωμοτούν κατά της εδαφικής μας ακεραιότητας».

Γι’ αυτούς τους λόγους, η μόνη λύση που είχε να προτείνει η εξέδρα στο πλήθος, την Κυριακή στο Σύνταγμα, ήταν η ομφαλοσκόπηση: Ας πιστεύουν οι Σκοπιανοί ό,τι θέλουν και ας κάνουν οι μεγάλοι όπως νομίζουν, εμείς δεν θα τους αναγνωρίσουμε ποτέ. «Η δική μας απόφαση και μόνο θα κρίνει το θέμα τελεσίδικα. Η αναγνώριση των άλλων δεν μετρά» – το ακούσαμε και αυτό.

Η εικόνα του συλλαλητηρίου ήταν εντυπωσιακή, γι’ αυτό και οι δημοσιογράφοι χρησιμοποίησαν κατά κόρον τον χαρακτηρισμό «συγκλονιστικό». Οπως το πάρει ο καθένας. Προσωπικώς, με συγκλόνισαν τα όσα άκουσα από τους ομιλητές στην εξέδρα. Βρίσκουμε σε αυτά μία από τις πληρέστερες περιγραφές του εθνικού αυτισμού μας. Υπό την έννοια αυτή, ναι, συγκλονίζει το δράμα ενός αυτιστικού έθνους...

Νέα Μακεδονία

Το χειρότερο από όλα τα ονόματα που έχουν τεθεί στη διαπραγμάτευση είναι το όνομα «Νέα Μακεδονία» – ειπώθηκε και αυτό. Διότι «το “Νέα Μακεδονία” διαγράφει την ιστορική, την ελληνική Μακεδονία και αναγορεύει άλλον ως κληρονόμο». Μα πώς; Η δημιουργία Νέας Ελβετίας στις παρυφές των Αθηνών δεν διέγραψε «την ιστορική, την ελβετική Ελβετία», ούτε είδα να μεταφέρονται στη Νέα Ελβετία τα σαλέ, τα χρηματοκιβώτια και τα εφαρμοστά δερμάτινα σορτσάκια για άνδρες. Μάλιστα, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν υπάρχει καν η Νέα Ελβετία τώρα πια...

Του Στ. Κασιμάτη από την Έντυπη Κ