Είναι εθνολαϊκιστές όσοι πηγαίνουν στα συλλαλητήρια;

Τώρα τελευταία, με μεγάλη ευκολία προσάπτεται ο χαρακτηρισμός του εθνολαϊκιστή σε όσους συμμετέχουν στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία.

Όσοι διακινούν αυτήν την άποψη, διαφωνούν με την παρέμβαση των πολιτών στις εξελίξεις; Στο όνομα μιας θεσμολαγνείας θέλουν το πολιτικό παιχνίδι να παίζεται μόνον στην κορυφή του πολιτικού συστήματος;

Νομίζω πως όχι, αν κρίνω από το πώς αγκάλιασαν την συγκέντρωση των «παραιτηθείτε». Μια συγκέντρωση εξόχως αντιθεσμική, καθώς ένας αριθμός πολιτών ζητούσε την παραίτηση μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, μέσα από μια λαϊκή συγκέντρωση.

Να υπενθυμίσω, πως οι κυβερνήσεις πέφτουν είτε γιατί έχουν παραιτηθεί είτε γιατί έχουν χάσει την δεδηλωμένη. Δεν πέφτουν από τις «πλατείες».

Κι εμείς τότε οι «παραιτηθείτε» θέλαμε η συγκέντρωση μας να έχει 200.000 ή και 300.000 κόσμο. Μαζέψαμε μετά βίας 8.000. Ομως, ένα εθνικό θέμα συγκίνησε εκατοντάδες χιλιάδες.



Αλλά ας δούμε συγκεκριμένα τι είναι ο εθνολαϊκισμός, ώστε στην συνέχεια να υπαγάγουμε σε αυτόν τα χαρακτηριστικά των συλλαλητηρίων για την Μακεδονία.

Το κύριο στοιχείο του εθνολαϊκισμού είναι η αντίληψη πως για όλα φταίνε οι διεφθαρμένες ελίτ και όχι ο λαός, που είναι άμωμος και άσπιλος.

Επί πλέον, χαρακτηρίζεται από την συνωμοσιολογική και ανορθολογική ερμηνεία των γεγονότων και από την υποκατάσταση των θεσμών από την ασαφή και απροσδιόριστη «λαϊκή βούληση».

Αυτοί που συγκεντρώθηκαν στην Θεσσαλονίκη δεν αμφισβήτησαν την πολιτική τάξη της χώρας, πολύ δε περισσότερο δεν θέλησαν να υποκαταστήσουν τους θεσμούς του πολιτεύματος μας.

Συγκεντρώθηκαν για να πιέσουν. Συγκεντρώθηκαν για να εκφράσουν τα πιστεύω τους. Ποια είναι η μεγάλη και ζωντανή εικόνα;

Οι εκατοντάδες χιλιάδες κανονικοί άνθρωποι που συμμετείχαν ή χίλιοι «σαλεμένοι» και ένα «ψήφισμα» που δεν το άκουσε κανένας;

Και ποια είναι συνωμοσιολογική ερμηνεία των γεγονότων; Μήπως η μεροληπτική δημόσια θέση του μεσολαβητή Μ.Nimetz;

Η προβολή της μικρής εικόνας είναι υποκριτική. Υποκρύπτει το γεγονός πως η διαφωνία δεν αφορά τα συλλαλητήρια «αυτά καθ΄εαυτά», αλλά το αντικείμενο τους.

Δηλαδή οι διαφωνούντες είναι υπέρ της σύνθετης ονομασίας. Έχουν τα επιχειρήματα τους. Δημοκρατία έχουμε.

Δεν μπορεί όμως να βαφτίζουν εθνολαϊκιστές αυτούς που έχουν την αντίθετη άποψη.

Επειδή δεν τους συμφέρει να δώσουν την μάχη στην ουσία της διαφωνίας, καταφεύγουν στον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό και σε ανιστόρητες συγκρίσεις.

Συγκρίνουν τους «αγανακτισμένους» του 2011, με αυτούς που διαδηλώνουν για την Μακεδονία. Ουδεμία σχέση υπάρχει.

Αλλο ναύτης και άλλο καντηλανάφτης.

Το κύριο χαρακτηριστικό των «αγανακτισμένων» ήταν πως προπηλάκισαν, λόγω και έργω, αυτούς με τους οποίους διαφωνούσαν. Εκτσογλάνισαν την πολιτική ζωή του τόπου, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε.

Όλοι εμείς που συγκεντρωθήκαμε στην Θεσσαλονίκη εξυβρίσαμε κανέναν; προπηλακίσαμε; Απεναντίας, από την επομένη υποστήκαμε έναν ιδεολογικό τραμπουκισμό από αυτούς που δεν ήθελαν να γίνει το συλλαλητήριο.


Στις δημοκρατίες όποιος διαφωνεί με μιαν εκδήλωση δεν συμμετέχει και αφήνει τους υπόλοιπους να κάνουν αυτό που θέλουν, όπου θέλουν και όπως το θέλουν στο πλαίσιο, βέβαια, των νόμων.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη ουσιαστικότερη διαφορά. Οι διαφωνούντες βλέπουν τα δέντρα και όχι το δάσος.

Το μείζον για την κυβέρνηση δεν είναι η επίλυση του Σκοπιανού, αλλά η παραμονή της στην εξουσία. Και για να γίνει αυτό δεν αρκεί η ευρύτερη κοινοβουλευτική στήριξη.

Χρειάζεται και ο κατακερματισμός της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό είναι το δάσος.

Συνεπώς, μακριά από χαρακτηρισμούς και αντιπαραγωγικές αντεγκλήσεις, ας μπούμε στην ουσία της διαφοράς μας.

Και αυτό θα κάνουμε.

ΥΓ. Προσωπικά δεν πρόκειται να εμπλακώ σε δημόσια αντιπαράθεση με κανέναν που ανήκει στον ευρωπαϊκό-δημοκρατικό χώρο. Το Σκοπιανό θα παρέλθει, έτσι ή αλλιώς, και ο δικός μας ο κοινός και μείζων στόχος θα παραμείνει.

Να ηττηθεί αυτή η κυβέρνηση.

Του Σάκη Μουμτζή στο Liberal.gr