Είναι τρελός ο στρατηγός;

Σχεδόν μαζί με το καρναβάλι –λίγο πριν ή λίγο μετά το ίδιο είναι–
 έρχονται οι λεγόμενες «αγροτικές κινητοποιήσεις».

Το ζήτημα ετέθη –με τη μορφή του γνωστού συνθήματος των ποδοσφαιρικών γηπέδων, όχι ως ερώτημα– τουλάχιστον πέντε φορές από το πλήθος του συλλαλητηρίου της Κυριακής, όσο μιλούσε ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος· και, πάντως, στον ίδιο άρεσε. Την πρώτη φορά που ακούστηκε, εκείνος αντέδρασε γελώντας τόσο εγκάρδια, ώστε προς στιγμήν να είναι αφοπλιστικός με τη γνησιότητά του. Ο στρατηγός ήταν εμφανώς κολακευμένος από το πλήθος που τον αποθέωνε ως τρελό – με την έννοια του ωραίου τρελού. Την τελευταία φορά που έπεσε το σύνθημα από το πλήθος, ο στρατηγός δεν άντεξε και ένωσε τη δική του φωνή μαζί τους: «Ναι! Είναι τρελός ο στρατηγός!».



Τόσο τρελός, ώστε να φτιάξει κόμμα με αφορμή το Μακεδονικό και να μετάσχει στις εκλογές; Πολλοί, και ιδίως, στους κύκλους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πιστεύουν ότι ο στρατηγός το θέλει και μάλιστα ότι έχει εξασφαλισμένη τη στήριξη (την ηθική, εννοείται) σπουδαίου οικονομικού παράγοντα της Β. Ελλάδος, εφόσον το τολμήσει. Πολλά σενάρια μπορεί να πλέξει ο καθένας στη βάση αυτής της υπόθεσης· το ουσιώδες ερώτημα, όμως, που πρέπει να απαντήσει ο στρατηγός, προτού αποφασίσει να κατεβεί στην πολιτική με αυτές τις προϋποθέσεις, είναι αν τολμάει να πάρει την ευθύνη του γεωγραφικού διχασμού των ψήφων.

Δεδομένου ότι η αντίδραση στο γνωστό θέμα της ονομασίας είναι πολύ μεγαλύτερη στη Β. Ελλάδα, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος το κόμμα του κ. Φράγκου να περιχαρακώσει γεωγραφικά ένα ποσοστό ψήφων και να δημιουργήσει έτσι την πολιτική έκφραση μιας αντιπαλότητας Βορείων - Νοτίων, επί τη βάσει του Μακεδονικού. Πώς το αντιμετωπίζει αυτό ο στρατηγός;

Η απάντηση εξαρτάται από την απάντηση του ερωτήματος στον τίτλο. Πάντως, ο στρατηγός δεν είναι «ριψάσπις» (δικός του ο παρατονισμός), όπως είπε ο ίδιος χθες, χωρίς ουδείς εκ των συνομιλητών του να τολμήσει να τον διορθώσει...

Aρτσι μπούρτσι

Επανέρχομαι στο ερώτημα του τίτλου, διότι είναι το βασικό. Μία σύνοψη της ομιλίας του στρατηγού στο συλλαλητήριο της Κυριακής νομίζω ότι βοηθά τον καθένα να δώσει τη δική του απάντηση.

Το πρώτο αξιοσημείωτο ήταν η παραίνεση προς «Αθηναίους» να στήσουν άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου, ορίζοντας μάλιστα το ιδεώδες σημείο: «Ενώπιον του μητροπολιτικού ναού». Yστερα μίλησε για τις αρχιερατικές ευλογίες που είχε λάβει και διάβασε το μήνυμα συμπαράστασης του Μεσογαίας Νικολάου. Υπολόγισε τον κόσμο στην παραλία γύρω στο ένα εκατομμύριο (αργότερα κατέβηκε στις 800.000) και ήταν εδώ που για πρώτη φορά τον αποθέωσε το κοινό με το σύνθημα «είναι τρελός ο στρατηγός».
Το σύνθημα που τόσο τον ευχαρίστησε ήταν, φαίνεται, η αιτία να αφήσει το κείμενο που είχε ετοιμάσει και να μιλήσει «από καρδιάς». Ξεκίνησε με την οικογενειακή καταγωγή του Μ. Αλεξάνδρου –«του Αλέξανδρου του Γάμα», όπως τον έλεγε, ελπίζω όχι με νόημα– με ιδιαίτερη έμφαση στον πρόγονο ο οποίος «κατέσφαξε εκείνους που προσέβαλαν την τιμή των γυναικών της βασιλικής αυλής». Ξανά αποθέωση, με το ίδιο σύνθημα. Για τη συνέχεια, φύλαγε έναν αντισημιτικό υπαινιγμό· διότι, αναφερόμενος στη δημιουργία της γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας με το όνομα «Μακεδονία», την απέδωσε στη διαφωνία «του Ιωσήφ Τίτο με τον Ιωσήφ Στάλιν», όπως είπε, τονίζοντας μάλιστα το όνομα Ιωσήφ. Η ίδια αντισημιτική και συνωμοσιολογική διάθεση φάνηκε και αργότερα, όταν επιτέθηκε στον Νίμιτς επειδή «τον χρηματοδοτεί ο Σόρος».

Στη συνέχεια, ο στρατηγός παρουσίασε τις θέσεις των συγκεντρωθέντων: τα αιτήματά τους για το ζήτημα. Κατ’ αρχάς, να σταματήσει ο αλυτρωτισμός, «η αλητεία των Σκοπίων». Να γίνει «καθαρό δημοψήφισμα» στην Ελλάδα και, αν είναι αρνητικό το αποτέλεσμα, να εμποδίσουμε την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ. Ξανά το πλήθος: «Είναι τρελός ο στρατηγός» κ.ο.κ. Δικαίωμα ψήφου στο δημοψήφισμα και στους Ελληνες του εξωτερικού από τον τόπο διαμονής τους. Τέλος –το πιο παλαβό– δημοψήφισμα και στα Σκόπια, με το ερώτημα να μη δεχθούν ούτε σκέτη ούτε σύνθετη ονομασία με τον όρο «Μακεδονία».

Μετά, επειδή ήταν φανερό ότι τον είχε σαγηνεύσει ο «διάλογος με τον λαό», ο στρατηγός άρχισε να λέει ιστορίες – από καρδιάς πάντα. Παρατήρησε, πρώτα, πως «ήθελε να κλάψει ο ουρανός, αλλά ο Θεός δεν τον άφησε για να μην εμποδίσει τη συγκέντρωσή μας». Θυμήθηκε ύστερα –και το πρόσθεσε στα αιτήματα του συλλαλητηρίου– την αναγνώριση της ελληνικής μειονότητας στα Σκόπια και την ίδρυση μειονοτικών σχολείων, διότι σήμερα λειτουργούν εκεί «κρυφά σχολειά», όπως είπε. Υστερα τον έχασα. Πετάχτηκε σε μια χώρα που την έλεγε Ιλλυρία και στη στρατιωτική βοήθεια που στέλνουν σε αυτήν οι Τούρκοι, όπως στέλνουν και στα Σκόπια. Με την αφορμή της αναφοράς στην Τουρκία, μας αποκάλυψε ότι ο Ερντογάν, «που γεννήθηκε στην Ποταμιά της Τραπεζούντας, γνωρίζει καλύτερα ελληνικά από μας». Πόσο ευσταθεί η πληροφορία, δεν ξέρω. Ηταν, πάντως, μια σπάνια και συγκινητική, μολονότι ακούσια, στιγμή αυτοκριτικής εκ μέρους του στρατηγού.

Ακολούθως, έθιξε το θέμα των ανασκαφών στην Αμφίπολη. Ζήτησε να συνεχιστούν, διερωτώμενος κιόλας ποιον φοβούνται αυτοί που εμποδίζουν τις ανασκαφές. (Οι περισσότεροι εκείνη τη στιγμή στο κοινό σκέφθηκαν τον Μ. Αλέξανδρο, χωρίς αμφιβολία...) Ζήτησε ανασκαφές και σε ένα άλλο σημείο, το οποίο μου είναι ασαφές: «Πλησίον στο (sic) παλιό εκκλησάκι, στην Κονταριώτισσα, στο Δίον». Επειτα εκτόξευσε την απειλή «θα μας βρουν μπροστά τους» και ζήτησε να προστεθεί στις προτάσεις Νίμιτς και μία ακόμη: «Monkey Macedonia». Αν πιστέψω τις σημειώσεις που κράτησα σχολαστικά, κάπου εδώ, στο τέλος της ομιλίας, ο στρατηγός έκανε και ένα άνοιγμα στα Σκόπια. Υποσχέθηκε ότι θα τους αγκαλιάσουμε και θα τους προστατεύσουμε, αν οι Σκοπιανοί προστρέξουν σε εμάς περίπου ως ικέτες.

Φαντάσου να υπήρχε κι ο λουλάς της παροιμιώδους φράσης...

Του Στ. Κασιμάτη στην K.