Μακεδονικό: εθελοτυφλούντες ανοηταίνομε ...

Ο νέος χρόνος μπαίνει με το αριστερό, όχι μόνο λόγω ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γιατί ξαναφουντώνει η ένταση γύρω από το θεωρούμενο πάντα μείζον εθνικό θέμα, δηλαδή το Μακεδονικό, που αφέθηκε να κακοφορμίσει με δική μας κυρίως υπαιτιότητα. Προσωπικά θεωρώ μείζονα εθνικά θέματα τη μόνιμη και συνεχώς επιδεινούμενη τουρκική απειλή, το δημογραφικό, που αποδυναμώνει κάθε ικμάδα τού όλο και περισσότερο γηράσκοντος ελληνικού πληθυσμού, αλλά και το Μεταναστευτικό, που θα μπορούσε μάλιστα με μια τολμηρή πολιτική να συμβάλει στην άμβλυνση του δημογραφικού. Αλλά μια που το Μακεδονικό έχει και πάλι συνεπάρει τα μυαλά μας, καταθέτω και εγώ την πάνω από 30 χρόνια ασταμάτητα υποστηριζόμενη προσωπική μου άποψη.


Πρώτα απ' όλα δεν είναι ρεαλιστικό να αγνοείται το γεγονός ότι αφήσαμε να εμπεδωθεί διεθνώς η ονομασία Μακεδονία για το αποκαλούμενο μόνο από τους Ελληνες κράτος των Σκοπίων. Οι περισσότερες χώρες το έχουν πια αναγνωρίσει επισήμως ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, ο δε παγκόσμιος Τύπος στο σύνολό του το αποκαλεί Μακεδονία. Και αυτό δυστυχώς δεν πρόκειται πια να αλλάξει, ακόμη και αν υιοθετηθεί νέα ονομασία. Για του λόγου το αληθές να υπενθυμίσω ότι Ελλάς μόνο εμείς αυτοαποκαλούμεθα, ενώ όλοι οι άλλοι μάς λένε Γραικία (Greece, Grèce, Griechenland, κ.ο.κ.). Γιατί αυτό δεν μας ενοχλεί; Το ίδιο θα συμβεί αν μάλιστα επιλεγεί ονομασία με δύο λέξεις, όπως προτιμούν οι πιο ρεαλιστές πολιτικοί μας. Αλλά είτε Ανω Μακεδονία, είτε Βόρεια και αν ονομαστεί, πάλι σκέτη Μακεδονία θα τη λένε όλοι. Η δική μου πρόταση ήταν για ονομασία μονολεκτική. Και η προσφορότερη θα ήταν είτε Novomacedonia, που ήδη χρησιμοποιείται εκεί, είτε ακόμη καλύτερα Σλαβομακεδονία έναντι όλων φυσικά. Δηλαδή με μια λέξη που διαχωρίζει απόλυτα την ελληνική Μακεδονία από τη σλαβική και μπορεί έτσι να επιβληθεί ως μία λέξη. Ο ισχυρισμός ότι διαφωνεί η αλβανική μειονότητα στερείται σοβαρότητας, αφού όλες σχεδόν οι χώρες διαθέτουν εθνικές μειονότητες, που όμως δεν εμπόδισαν ποτέ να αποφασίζει η πλειοψηφούσα εθνικότητα. Αλλιώς και η ονομασία «Ελλάς» θα είχε πρόβλημα, αφού φιλοξενούμε και τουρκική μειονότητα.

Υπενθυμίζω επ' ευκαιρία ότι Σλαβομακεδόνες τους αποκαλούσαμε την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου και κανέναν δεν έθιγε ότι αποδεχόμαστε ως δεύτερο συνθετικό την ονομασία Μακεδόνες. Πότε μας τσίμπησε η μύγα και απορρίψαμε ως επαίσχυντο αυτό που πριν από λίγα χρόνια θεωρούσαμε αυτονόητο και επιτυχημένο για τη σαφήνειά του όνομα;

Ας μου επιτραπεί, τέλος, να παρατηρήσω ότι η μέχρι εθελοτύφλωσης ευαισθησία μας στον αποκλεισμό από την ονομασία του γειτονικού κρατιδίου του επάρατου ουσιαστικού ή επιθετικού προσδιορισμού χρησιμοποιείται ασυναισθήτως καθημερινά από όλους μας, αφού αποδεχόμαστε τη σημερινή προσωρινή επίσημη ονομασία πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας όπου το «Μακεδονίας» το καταπίνουμε αμάσητο, αφού έτσι αποδεχθήκαμε να την αναγνωρίζει και ο ΟΗΕ. Πώς απορρίπτουμε την ύπαρξη του ονόματος «Μακεδονία» όταν ήδη επισήμως έτσι την αποκαλούμε; Αφού επιπολαίως απορρίψαμε τις ευνοϊκότατες για εμάς προτάσεις Πινέιρο πριν από σχεδόν 30 χρόνια, ας προσγειωθούμε τώρα που οι προβληματικοί γείτονές μας φαίνεται ότι εγκαταλείπουν Μεγαλέξανδρους και αλυτρωτικές φιλοδοξίες.

Του Γ. Μαρίνου στο Βήμα