Κάποτε θα φτάσουμε να δικαιωθεί και ο Γιάνης !!!

Στην αυγή της κρίσης μία κοινωνική έξοδος δεν ήταν απλή υπόθεση για τον Κώστα Καραμανλή. Υπήρξαν περιπτώσεις που ο πρώην πρωθυπουργός βρέθηκε σε πραγματικά δύσκολη θέση. Συνέβη και στον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος χρειάστηκε χρόνο –και μακρά διαστήματα απουσίας στο εξωτερικό- προκειμένου να ανακτήσει ανέφελη πρόσβαση στο δημόσιο βήμα.

Ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου θεωρήθηκαν, από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, υπαίτιοι για την περιπέτεια της χώρας. Ο μεν Καραμανλής επειδή τίναξε το ταμείο στον αέρα, ο δε Παπανδρέου για τον τρόπο με τον οποίο επέλεξε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Όμως αυτή η χώρα έχει ένα μοναδικό τρόπο να ανοίγει νέες πληγές πάνω στις παλιές. Και είναι από τη μία ο χρόνος που αμβλύνει τα πάθη και από την άλλη η μνήμη των ανθρώπων που είναι κοντή. Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως με την κατάλληλη επικοινωνιακή μανούβρα, η μνήμη των ανθρώπων προσαρμόζεται στα μέτρα που εσύ θέλεις. Η περίπτωση του Κώστα Σημίτη είναι χαρακτηριστική.

Μόνο ανόητοι θα έμπλεκαν ...

...την πατρίδα μας στις εκλογές της πατρίδας του Μπίσμαρκ!
Η περιπέτεια της ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μακρόσυρτης και καταστροφικής «διαπραγμάτευσης» ξεκίνησε πριν από δύο ακριβώς χρόνια, καταλήγοντας σ’ εκείνη τη δύσμοιρη «Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου», την οποία όχι μόνο δεν εφάρμοσαν ποτέ, αλλά την έκρυψαν επιμελώς, αποφεύγοντας να την φέρουν στη Βουλή.

Τότε, πριν από δύο χρόνια, πήγε και ήλθε ο κ. Τσίπρας ένα σωρό φορές σε Μέρκελ και λοιπούς Ευρωπαίους ηγέτες, κάθε φορά θριαμβολογούσε ότι «επιτέλους μπήκε η διαπραγμάτευση στις ράγες» και «επιτέλους συγκεκριμενοποιήθηκε η συμφωνία» και στο τέλος… άνθρακες ο θησαυρός.

Η «διαπραγμάτευση» συνεχίστηκε μέχρι τις 30 Ιουνίου 2015, οπότε και κατέρρευσαν τα πάντα, η χώρα έμεινε χωρίς ομπρέλα προστασίας και τελικά πήγαμε στην «συμφωνία» του καλοκαιριού του 2015.

Μετά, αντί να πάνε να εφαρμόσουν, έκαναν ξανά εκλογές και συνέχισαν να «διαπραγματεύονται» κλείνοντας κουτσά-στραβά την πρώτη (δηλαδή την πέμπτη που την ξαναβάφτισαν σε πρώτη) και τελικά ξαναβρέθηκαν ενώπιον νέου αδιεξόδου και αδυναμίας ολοκλήρωσης της δεύτερης (δηλαδή της έκτης) αξιολόγησης.

Καλύτερα δεν είναι να χάσουμε 1-0 και να τα ρίξουμε στην διαιτησία ...

Το 1986 ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε τον Ολυμπιακό στον τελικό του κυπέλλου στο ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός στο ημίχρονο προηγείτο με γκολ του Βλάχου στο 24. Στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού ο Αντώνης Γεωργιάδης ελπίζοντας ότι θα πάρει το ματς ετοιμαζόταν να δώσει εντολή στον Βαΐτση που έπαιζε φορ να αντικαταστήσει τον αμυντικό χαφ Παπαγγέλη.

Καθισμένος στον πάγκο των αποδυτηρίων ο Νίκος Αναστόπουλος που αντιλαμβανόταν ότι ο Ολυμπιακός δεν τραβάει είπε στον Γεωργιάδη: «Κυρ- Αντώνη. Γιατί να μην βάλουμε έναν αμυντικό και αν χάσουμε 1-0 να το γυρίσουμε στην διαιτησία ;». Ο Γεωργιάδης έβαλε τον Βαΐτση.