Τα άλλα «δικά τους παιδιά»...

Α​​κριβολόγησε ο κ. Γιάννης Δραγασάκης με την αποστροφή περί «δικών μας παιδιών», την περασμένη Τρίτη (5.12.2017), και αδίκως κατηγορείται προσωπικώς. Να θυμίσουμε τα γεγονότα: Κάποιοι αντιεξουσιαστές μπούκαραν σε εκδήλωση όπου μιλούσε στο παλιό δημαρχείο Υμηττού. Οι τελευταίοι ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για την κράτηση των καταδικασθέντων για ληστείες τραπεζών και τρομοκρατικές πράξεις Νίκου Μαζιώτη και Πόλας Ρούπα. Διέκοψαν την εκδήλωση, πέταξαν φέιγ-βολάν, φώναξαν συνθήματα για «πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών» και για «αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες». Μετά το χάπενινγκ αποχώρησαν. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε στους παριστάμενους ακροατές του, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τη διακοπή της εκδήλωσης: «Δεν πειράζει, δικά μας παιδιά είναι και αυτά. Και εμείς τα κάναμε αυτά κάποτε. Κάποιοι».



Ηταν μια ειλικρινέστατη δήλωση. «Παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ» ήταν αυτοί που τον διέκοψαν, ή της αντίληψης που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ τόσα χρόνια, ότι όσοι ασχημονούν με αριστερή ταμπέλα πρέπει να τη βγάζουν καθαρή. Να σημειώσουμε, προς άρση παρεξηγήσεων, ότι η συγκεκριμένη παρέμβαση (αφού οι διαμαρτυρόμενοι αποχώρησαν χωρίς να βιαιοπραγήσουν ή να καταστρέψουν οτιδήποτε) πρέπει να προστατεύεται από το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου. Ο νόμος δεν πρέπει να τιμωρεί την αγένεια της φωνασκίας σε μια εκδήλωση, μόνο τους προπηλακισμούς και βανδαλισμούς. Αλλά το πρόβλημα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίστηκε και τα δεύτερα. Δεν επικρότησε μόνο την αγένεια διάφορων «επαναστατών» να διακόπτουν εκδηλώσεις, «χάιδεψε τα αυτιά» κάθε χουλιγκάνου με πολιτική λεοντή. Συνεπώς είναι ακατανόητες οι αντιδράσεις των παριστάμενων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προς τους εισβολείς. «Δικά τους» (παιδαγωγικώς) παιδιά είναι αυτά και σίγουρα «κάποιοι» από αυτούς «έκαναν αυτά» και πολύ χειρότερα.

Κάποιοι και όχι ο κ. Δραγασάκης. Ο τελευταίος γεννήθηκε το 1947 και κατά την πιο παραγωγική για την «επανάσταση» περίοδο της ζωή του βίωσε την μπότα της χούντας. Είχε αντιστασιακή δράση, αλλά τότε ουδείς είχε μπουκάρει σε ομιλία του αντιπροέδρου της «Εθνικής Κυβερνήσεως» Στυλιανού Παττακού για να διαμαρτυρηθεί, όχι για την κράτηση «ένοπλων ανταρτών», αλλά ούτε για τη φυλάκιση και τους βασανισμούς άοπλων δημοκρατών. «Κάποιοι» όμως χωρίς αντιστασιακή δράση τα «έκαναν αυτά» στην ασφάλεια που προσέφερε η Δημοκρατία. Ειδικά την περίοδο της ύστερης μεταπολίτευσης έκαναν πολύ χειρότερα, έχοντας ως δεδομένη μια υπερανεκτική Δημοκρατία που δεν τιμωρούσε τα γιαουρτώματα, ούτε καν τις χειροδικίες κατά πολιτικών αντιπάλων.

Δυστυχώς, τα «δικά τους παιδιά» ασχημονούν και κάποια χειροδικούν σε εκδηλώσεις. Και ως αγράμματα κι επαναστατημένα δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι μόνο όπλο της Δημοκρατίας είναι ο διάλογος, τον οποίο διακόπτουν...

Του Π. Μανδραβέλη στην έντυπη Κ.