Τρέχουν και δεν φτάνουν οι Γάλλοι! Άκυρη η σύμβαση του Ρίου - Αντιρρίου!

Η εταιρεία που διαχειρίζεται την γέφυρα του Ρίου Αντιρρίου προκάλεσε η ίδια πριν από λίγους μήνες φορολογικό έλεγχο, για να μπορέσει να ολοκληρώσει κάποιες συναλλαγές της με το δημόσιο. Ο εφοριακός που διενήργησε τον έλεγχο απεφάνθη ότι η σύμβαση της εταιρείας με το ελληνικό δημόσιο είναι άκυρη! Ναι, η σύμβαση που κύρωσε η Βουλή των Ελλήνων.

Ο υπάλληλος της εφορίας αποφάσισε ότι η σύμβαση δεν είναι σύμφωνη με όσα προβλέπει το ελληνικό φορολογικό σύστημα. Έτσι το είδε το θέμα. Αποφάσισε σχετικά, υπέγραψε το  φύλλο ελέγχου και άφησε πίσω του τα στελέχη της εταιρεία «Παυλόπουλους». Άχνα δεν έβγαλαν οι άνθρωποι. Έμειναν άφωνοι! Δεν είχαν την δύναμη ούτε να σηκωθούν από τις καρέκλες τους...



Όταν συνήλθαν επισκέφτηκαν τους προϊσταμένους του εφοριακού. Η αλήθεια είναι ότι απ' όλους συνάντησαν μεγάλη συμπάθεια και κατανόηση. Μέχρις εκεί, μέχρι την κατανόηση, όλα πήγαν καλά. Από εκεί και πέρα εισέπραξαν απαντήσεις του τύπου: «Μπορεί να έχετε δίκιο, σας καταλαβαίνουμε, αλλά από την στιγμή που υπέγραψε ο συνάδελφος γίνονται δύσκολα τα πράγματα. Μην ανησυχείτε, όμως! Θα δικαιωθείτε στα δικαστήρια»...

Τα δικαστήρια θα αποφασίσουν σχετικά μετά από 8 ως 10 χρόνια. Τόσο κάνουν αυτές οι υποθέσεις. Υπάρχουν κι άλλες που κάνουν και περισσότερο. Πάλι καλά, δηλαδή! Τι να πουν οι άνθρωποι στους Γάλλους της Vici που είναι και οι βασικοί μέτοχοι της εταιρείας; Ότι πέρασε ένας εφοριακός και αποφάσισε ότι ο ίδιος έχει μεγαλύτερη ισχύ από την ισχύ της Βουλής των Ελλήνων; Κι αύριο τι μπορεί άλλο να συμβεί; Τι άλλο μπορεί να αποφασίσει ένας άλλος υπάλληλος και να τους κάνει την ζωή ακόμη πιο δύσκολη;

Παράλογες ή άδικες αποφάσεις μπορεί να υπάρξουν από την κεντρική διοίκηση μιας οποιασδήποτε χώρας. Πείτε ότι ήταν μία κακή στιγμή ενός υπαλλήλου. Δώστε την ερμηνεία που θέλετε. Εκείνο που ξεχωρίζει μία κανονική χώρα από μία μη κανονική είναι η γρήγορη απονομή της Δικαιοσύνης. Όταν στην Ελλάδα μία εταιρεία ή ένας οποιοσδήποτε από εμάς τους πολίτες θελήσει να βρει το δίκιο του απέναντι στην αυθαιρεσία του κράτους και θα πρέπει να περιμένει γι αυτό 8 με 10 χρόνια, τότε είναι χαμένος από την πρώτη στιγμή. Κι εντάξει μια εταιρεία. Έχει δικηγόρους, έχει τα χρήματα και τις αντοχές. Ένας πολίτης όμως δεν έχει τα περιθώρια να χάσει μια ζωή στα δικαστήρια για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.

Με τις εταιρείες και κυρίως τους ξένους επενδυτές, από την άλλη, συμβαίνει το εξής: Όταν έχουν τέτοια παραδείγματα θεωρούν -και ορθώς- ότι η χώρα δεν είναι ένας φιλικός προορισμός για τα κεφάλαιά τους. Γι' αυτό δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς. Μπορεί όμως να αναρωτηθεί πως η ελληνική κυβέρνηση περιμένει υπό τέτοιες συνθήκες επενδύσεις κι ανάπτυξη.

Θανάσης Μαυρίδης στο liberal.gr