Διώκεται η έκφραση γνώμης (στο Μαδουριστάν) ...

Π​αραθέτω μερικά από τα κύρια σημεία άρθρου μου που είχε δημοσιευθεί στις 16 Δεκεμβρίου 2016 σε αυτή τη στήλη με τον τίτλο «Η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική πόλη».

«Τι εννοούμε όταν λέμε πολυπολιτισμική κοινωνία, ή πολυπολιτισμική πόλη; Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη Γαλλία. Εκεί η σύνθεση που οδήγησε στη θεωρία της πολυπολιτισμικότητας στηρίχθηκε στο αποικιοκρατικό της παρελθόν. Πληθυσμοί της πρώην αυτοκρατορίας, από το Βιετνάμ ακόμη έως την Αλγερία, πληθυσμοί που μιλούσαν γαλλικά ως επί το πλείστον, συνέρρευσαν στο πρώην μητροπολιτικό κέντρο για να ενταχθούν στην κοινωνία του. Το πρώτο και βασικό στοιχείο της ένταξης ήταν η προσφορά εργασίας. Υπήρχε η άποψη πως αν η κοινωνία εξασφαλίσει ένα στοιχειώδες επίπεδο ευημερίας, η ένταξη θα λειτουργούσε παραμερίζοντας τα όποια χάσματα, κυρίως τα θρησκευτικά. Είναι μάλλον προφανές ότι η θεωρία αποδείχθηκε φενάκη. Τα παρισινά προάστια, που μετατράπηκαν σε γκέτο, έγιναν καύσιμη ύλη για το επιθετικό Ισλάμ και τον πόλεμο που κήρυξε κατά του δυτικού πολιτισμού.


»Η πολιτική συζήτηση που ξέσπασε το καλοκαίρι γύρω από το “μπουρκίνι” είναι η απόδειξη πως τα ρήγματα παραμένουν ενεργά ακόμη και στο εσωτερικό μιας κοινωνίας που επαίρεται πως είναι πολυπολιτισμική. Η στρατολόγηση Γάλλων πολιτών από το Ισλαμικό Κράτος αποδεικνύει ότι ο ιμάμης της γειτονιάς μπορεί να είναι ισχυρότερος από τον δάσκαλο του εκκοσμικευμένου σχολείου. [...]

»Η Ελλάδα δεν είχε αποικίες. Είχε ελληνικές κοινότητες εκτός συνόρων, οι οποίες αναγκάστηκαν να ενταχθούν βιαίως στην ελληνική επικράτεια. “Βιαίως”, κοινώς με τις χειρότερες δυνατές προϋποθέσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, αποδέχθηκαν την ένταξή τους στους κανόνες μιας πολιτείας, η οποία τους χρωστούσε, εν πολλοίς, τον ξεριζωμό τους. Μιλούσαν την ίδια γλώσσα, μοιράζονταν την ίδια Ιστορία και πίστευαν στον ίδιο Θεό. [...]

»Οσοι ήρθαν στη χώρα μας με το πρώτο κύμα μετανάστευσης, εξόριστοι του σοσιαλιστικού παραδείσου, εντάχθηκαν στην ελληνική κοινωνία, παρά την απειρία της και τις δικαιολογημένες έως ένα σημείο αντιστάσεις της. Εργάστηκαν, έκαναν περιουσίες, αγόρασαν διαμερίσματα και έστειλαν τα παιδιά τους σχολείο. Ο φίλος μου ο Γιάννης, όταν του είπα ότι τον είδα στον ΣΚΑΪ επειδή το περίπτερό του είναι δίπλα στο Everest όπου έγινε η έκρηξη, με ρώτησε μόνον αν τα ελληνικά του είναι καλά, κι αν έκανε κανένα λάθος. [...]

»Η μετανάστευση από τις πρώην χώρες του Σιδηρού Παραπετάσματος δεν έκανε την ελληνική κοινωνία πολυπολιτισμική, εν πάση περιπτώσει όπως αντιλαμβάνεται την πολυπολιτισμικότητα η Δυτική Ευρώπη. Δεν κάνουν την ελληνική κοινωνία πολυπολιτισμική ούτε τα κύματα των προσφύγων και οικονομικών μεταναστών που την έχουν πλημμυρίσει τα τελευταία χρόνια. Το εστιατόριο “Cabul” που άνοιξε απέναντι ακριβώς από τη βίλα Αμαλία, για την οποία ξοδεύτηκαν εκατομμύρια, έχει την ίδια σχέση με την πολυπολιτισμικότητα όση έχει ένα μιούζικαλ του Δαλιανίδη με τον Gene Kelly. Αλλο πολυπολιτισμική πόλη, όπως το Παρίσι ή το Λονδίνο, και άλλο πόλη όπου έχουν συρρεύσει πολλοί μετανάστες οι οποίοι ούτε να αποδεχθούν τους κανόνες της θέλουν ούτε να ενταχθούν στη ζωή της μπορούν. [...]».

Εξαιτίας αυτού του άρθρου μου διεξάγεται προκαταρκτική έρευνα από την Εισαγγελία για υποκίνηση σε ρατσιστική βία, ξενοφοβία και ισλαμοφοβία. Η δίωξη στηρίζεται σε μηνυτήρια αναφορά του εκπροσώπου του Ε.Π.Σ.Ε., για το οποίο δεν μπορεί να είναι σίγουρος κανείς αν αποτελεί μέλος του Διεθνούς Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι που έχει αναστείλει τη λειτουργία του εδώ και περίπου τρία χρόνια. Στη δικογραφία περιλαμβάνεται ανάρτηση στο Διαδίκτυο δημοτικού συμβούλου της Αθήνας, ο οποίος συγκρίνει την επιχειρηματολογία μου με αυτήν της Χρυσής Αυγής. Περιλαμβάνεται επίσης και άρθρο της συναδέλφου κ. Ξένιας Κουναλάκη, η οποία, με τον συνήθη αυστηρό της τόνο, με ανακαλεί στην τάξη του πολιτικώς ορθού. Διαβάζοντάς τα όλα αυτά και τη δικογραφία σκέφτηκα ότι δεν είναι τυχαίο που οι Ελληνες μαθητές πατώνουν στην «κατανόηση κειμένου» στους διεθνείς διαγωνισμούς.

Δεν ξέρω ποια πράξη ρατσιστικής βίας προκλήθηκε από το άρθρο μου. Οι τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής αμφιβάλλω αν διαβάζουν, ή μπορούν να διαβάσουν κείμενο με αρχή, μέση και τέλος. Εκείνο που ξέρω είναι ότι όσοι δεν έχουν επιχειρήματα να αντιτάξουν, μετατρέπουν τον δημόσιο διάλογο σε κοκορομαχία για να καταδικάσουν με την κακοφωνία τους τους υπόλοιπους στη σιωπή. Το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης γι’ αυτούς μπορεί να είναι πολυτέλεια, ή άχρηστο ψιμύθιο της δημοκρατίας. Το θεωρώ ζωτική μου ανάγκη.

Του Τ. Θεοδωρόπουλου στην Κ.