Και φοβάμαι το καημένο ...

Προχθές το βραδάκι, στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ο εκ των προσκεκλημένων κ. Παπαδημούλης έκανε μια «χειρουργική», θα την αποκαλούσε ο δημοσιογραφικός λυρισμός, ανάλυση του αποτελέσματος των εκλογών στη Γερμανία. Με το περιποιημένο μουστακάκι του, έμβλημα παλαιοαριστερής νηφαλιότητος, απεφάνθη ότι το θεαματικό ποσοστό του Afd οφείλεται στο γεγονός ότι το κόμμα αυτό «εκμεταλλεύθηκε τον φόβο». Σε κάποια μελλοντική πραγματεία, την οποίαν περιμένουμε εναγωνίως όσοι ενδιαφερόμαστε για την τύχη της Ευρώπης, θα μπορούσε να προσθέσει «τον φόβο του μικροαστού», με τη γνήσια περιφρόνηση που αισθάνεται ο σχολιαστής των κλασικών του μαρξισμού απέναντι σε ό,τι δεν εκπροσωπεί το καθαρό προλεταριάτο. Τόσο καθαρό που δεν υπάρχει πια στο πέλαγος του βρώμικου καπιταλισμού. Θα μπορούσε να πει: «Τον φόβο του βλαμμένου για το τέρας που είδε στο Λούνα Παρκ».


Ο κ. Παπαδημούλης και οι σύντροφοί του, οι θαρραλέοι άνθρωποι της θαλερής Αριστεράς, είναι φυσικό να μην αντιλαμβάνονται τι θα πει φόβος. Και να μην αναρωτιούνται μήπως ο φόβος αυτός τον οποίον αποδίδουν σε πλάνη είναι πραγματικό μέγεθος, τόσο πραγματικό όσο οι ανάγκες της οικονομίας, η εθνική ταυτότητα, η γλώσσα που μιλάς και η θρησκευτική πίστη. Ολα αυτά και πολλά ακόμη ετερόκλητα συνθέτουν αυτό που λέμε στην κοινή ελληνική «τρόπος ζωής» κι όταν αισθάνεσαι ότι απειλείται, φοβάσαι. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, και ευτυχώς ή δυστυχώς η δημοκρατία είναι για τους ανθρώπους. Σάμπως πώς βρέθηκε ο Παπαδημούλης στην Ευρωβουλή; Δεν εκμεταλλεύθηκε τον φόβο των Ελλήνων απέναντι στην Ευρώπη; Α πα πα! Η ατρόμητη ελληνική ψυχή δεν φοβάται, σε αντίθεση με τους Γερμανούς. Θα μου πείτε εμείς είχαμε Χρυσή Αυγή στο Κοινοβούλιο όταν αυτοί έτρωγαν βαλανίδια. Ολα εμείς θα τους τα λέμε πια;

Μπορεί ο γλυκούλης κ. Μακρόν να σάρωσε σε προεδρικές και βουλευτικές εκλογές, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η Ευρώπη ξεμπέρδεψε με τους φόβους της. Υπονομεύουν το οικοδόμημά της με τον ίδιο τρόπο που το υπονομεύει ο υδροκεφαλισμός της γραφειοκρατίας της. Ο φόβος είναι υπαρκτός. Η αιμοβόρα τρομοκρατία του Ισλάμ καταπίνει ανθρώπινες ζωές, όπως καταπίνει και κύτταρα του πολιτισμού μας η διείσδυση του Ισλάμ στην καθημερινότητα των πόλεων. Η ανοιχτή αγκαλιά της μαμάς Ευρώπης μέχρι στιγμής αποδείχθηκε ανίκανη να την εξευμενίσει. Το ζητούμενο είναι πότε και με ποιον τρόπο όσες πολιτικές δυνάμεις θέλουν να σώσουν την Ευρώπη και όχι να την καταστρέψουν, όπως το Afd και η Λεπέν, θα πάρουν στα σοβαρά τον φόβο της και θα πάψουν να την αντιμετωπίζουν σαν μωρό που φοβάται το σκοτάδι και φτάνει να ανάψεις τα φώτα για να σταματήσει να κλαίει.

Του Τ. Θεοδωρόπουλου στην Έντυπη Κ