Η έπαρση της τάξης των αριστοκρατών αριστερών στην εποχή του νέου εμφυλίου ...

Τον Μάιο του 1984 ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος είπε «κάναμε λάθος τότε». Ο Μάρκος Βαφειάδης απάντησε «μάλλον στρατηγέ μου». Και με αυτές τις μάλλον υποτονικές φράσεις δόθηκε και τέλος στο μεγαλύτερο δράμα του σύγχρονου ελληνισμού. Στον εμφύλιο που κόστισε την ζωή σε περισσότερους από 160 χιλιάδες ανθρώπους. Θα είχε μάλλον δοθεί αν 20 χρόνια αργότερα δεν προέκυπτε το μεγαλύτερο έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόφασή του να ξαναζωντανέψει τον εμφύλιο για να στρέψει την προσοχή των οπαδών του μακριά από την πανωλεθρία του στην Ευρώπη. Ξεκινώντας να χάνει από την Γερμανία και καταλήγοντας στην Εσθονία στον ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν μια νίκη. έστω και σε βάρος Ελλήνων. Οι αναφορές στους δοσίλογους και τους γερμανοτσολιάδες δεν ήταν αρκετές. Στην διαίρεση έπρεπε να δοθεί και ιστορικό υπόβαθρο.



Έτσι δημιουργήθηκε μια  τάξη αριστοκρατών αριστερών. Αριστερών που θα μπορούσαν να αποδείξουν ότι είναι δρακογενιές. Αν γίνεται από τους γονείς τους αλλά αν γίνεται να έχουν ακόμα πιο παλιό pedigree τόσο το καλύτερο. Έτσι εμφανίζονται μορφές που μπορούν να έχουν προνομιακή αντιμετώπιση, όπως ο γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ Ιάσων Σχινάς Παπαδόπουλος. Ο οποίος όταν αποκαλύφθηκε ότι η οικογένεια του είχε διοριστεί σε κυβερνητικές θέσεις δεν το διέψευσε αλλά για θεμελίωσε το δικαίωμα του επικαλούμενος την αριστερή του καταγωγή, την γιαγιά του «την περήφανη επονήτισσα», τον προπάππο του τον «δικαστή του ΕΑΜ» και τον παππού του τον «αντάρτη στον Δημοκρατικό Στρατό». Σε ένα ιδιότυπο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων σύμφωνα με το οποίο έχει περισσότερα δικαιώματα επειδή οι πρόγονοι του ήταν κομουνιστές.

Η προσπάθεια επίκλησης της αριστερής καταγωγής είναι επιεικώς αστεία. Πρώτον είναι γελοίο να δηλώνεις αριστερός, δηλαδή να αρνείσαι τα κληρονομικά προνόμια και να επικαλείσαι την γιαγιά σου και τον προπάππου σου για να απαιτείς δικαιώματα. Και αν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αν η οικογένεια Σχινά είχε παππού τον αντάρτη στα βουνά η οικογένεια Τσακαλώτου είχε στρατηγό του Εθνικού Στρατού στον Γράμμο και το Βίτσι.  Ούτως ή άλλως στο 80%  των ελληνικών οικογενειών κάποια ψήφος πήγε στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά το υπόλοιπο 20% των δεξιών και αριστερών σχινάδων τι πρέπει να κάνει; Να βάλει τα αμπέχονα και να πάει να κάνει ότι πολεμάει στον Γράμμο και το Βίτσι, όπως στα αμερικάνικα reenactments για τον Εμφύλιο;

Στην  ιστορία του νέου διχασμού υπάρχει όμως δύο κυνικές παράμετροι. Η μία το μπετονάρισμα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που θα έχουν συγκρουστεί με την δεξιά και θα έχουν δημιουργηθεί προηγούμενα ώστε να τους είναι δύσκολο να αλλάξουν παράταξη. Η δεύτερη η παρουσίαση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην δεξιά πλευρά του κόμματος σαν δειλού που ό,τι του πετάνε αρνείται να το σηκώσει.  Δημιουργώντας μια γενικότερη μουρμούρα ότι  «η αντιπολίτευση θα έπρεπε να είναι πιο δυναμική». Χωρίς όμως κανένας να μπορεί να εξηγήσει τι αυτό σημαίνει.

Πρώτον στις εσωτερικές εκλογές της ΝΔ υπήρχαν διάφορες επιλογές αλλά ψηφίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σαν κεντροδεξιός.  Κάθε ένας μπορεί να τον ντύνει στο μυαλό του σαν την Μπάρμπι, να τους την πέφτει για τα εγκλήματα των κομουνιστών ή να καταργεί τους  φόρους αλλά στην πραγματικότητα σαν κεντροδεξιός αρχηγός συμπεριφέρεται. Αν τώρα σε στήριξη της δεξιάς πλευράς του κόμματος θέλει να σηκώνει το γάντι δεν χρειάζεται να ζωστεί τα φυσεκλίκια και να ανέβει στο βουνό. Αρκεί να θυμίσει ότι αν η αριστερά είναι περήφανη για την ιστορία της και η ΝΔ είναι το ίδιο. Όχι μόνο για το κεντροδεξιό κομμάτι της ιστορία της αλλά και για το δεξιό. Γιατί αν οπωσδήποτε πρέπει να θυμηθούμε τον εμφύλιο δεξιά δεν είναι μόνο η ΝΔ που νομιμοποίησε το ΚΚΕ αλλά και η ΕΡΕ που όταν χρειάστηκε κράτησε το ΚΚΕ μακριά από την εξουσία. 

Του Αντώνη Πανούτσου στο Liberal.gr