Ετσι είναι ο πάτος ...

Ο Σώρρας εμπνέει ... 

Τόσο καιρό πέφτουμε, καταρρέουμε, καταβαραθρωνόμαστε κι αναρωτιόμαστε στις κουβέντες, στο ίντερνετ, στις σελίδες τούτες: Μα πού είναι ο πάτος; Πώς μοιάζει; Ε νάτος. Φρονώ πως επιτέλους τον είδαμε. Η ιστορία με το “μνημείο για τους νεκρούς της ΕΡΤ”. Αυτός είναι ο πάτος.

Όλα τα παλαβά που συνέβαιναν μέχρι τώρα σ’ αυτή την ατέλειωτη κρίση και σ’ αυτή την απίθανη χώρα ήταν κραυγαλέα μα αποσπασματικά σημάδια, ανολοκλήρωτα. Τα πάντα πλέον γύρω μας μοιάζαν εξαχρειωμένα, μα όχι ακόμα ατόφια, ξεκάθαρα άθλια. Πάντα κάτω απ’ τα βουνά των σκουπιδιών στον καύσωνα υπήρχε κι ένα ολοένα και πιο θολό “ναι μεν, αλλά”. Ε, εδώ δεν υπάρχει. Ολόκληρη η ιστορία με το “μνημείο για τους νεκρούς της ΕΡΤ” είναι γελοία. Την παρακολουθείς και λες, εδώ είμαστε. Φτάσαμε στο τέλος της λογικής. Εδώ είναι ο πάτος.



Είναι μια ιστορία που έχει τα πάντα: συνδικαλίλα, αρχαιολαγνεία, ψεκασμένο εθνικισμό, πολιτική εργαλειοποίηση νεκρών, ιδεοληψία, παπάδες, ελληνικό ήλιο, νεοελληνικό κιτς, ελληνική αριστερή μυθολογία, απ’ όλα έχει, αλλά το πιο σημαντικό είναι αυτό που δεν έχει: Ούτε ένα μόριο λογικής. Ούτε ψήγμα. Ούτε μια υποψία. Είναι γελοία πέρα ως πέρα.

Η στήλη με τις ανισομεγέθεις, ετερόχρωμες πέτρες, τις ενωμένες με αρμό από τσιμέντο, σα κομμάτι από μαντρότοιχο εξοχικού σε ελληνική κωμόπολη, με το ακατανόητο ανάγλυφο και την ανύπαρκτη αρχαιοφανή φράση που δε σημαίνει τίποτε και “που περιέχει μόνο φωνήεντα” παρμένη από viral social media posts οπαδών του Σώρρα (δεν σας κάνω πλάκα, διαβάστε το στο ellinika hoaxes), είναι ακριβώς όπως θα την περίμενε κανείς, ένα αντικείμενο βγαλμένο από ένα μπλέντερ αισθητικής στο οποίο κάποιος ανακάτεψε βιντεοκασέτες της δεκαετίας του ’80, συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, συνθήματα σε συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ, ιδρώτα χρυσαυγίτη και made in china τσολιαδάκια απο μαγαζί με τουριστικά είδη στα Μάλια.

Και γύρω από αυτό το τόσο ελληνικό τοτέμ, η λαμπρηλούμπεν τελετή των εγκαινίων, με τον παπά και το τρισάγιο κάτω απ’ τις ομπρέλες, με τους συνδικαλάρες της ΠΟΣΠΕΡΤ στοιβαγμένους στις σκιερές γωνιές, με τη Ραχήλ Μακρή μαυροφορούσα να ωρύεται διαμαρτυρόμενη και τον τραγουδοποιό Διονύση Τσακνή, να της φωνάζει στην αρχή στον πληθυντικό “βγάλτε το σκασμό” και μετά, πιο οικεία, “σκάσε”, “σκάσε”, “σκάσε”.

Και βέβαια όλα αυτά είναι μόνο το κερασάκι.

"23 άνθρωποι, εργαζόμενοι της ΕΡΤ και αλληλέγγυοι, στη διάρκεια της διετίας 2013-2015 έφυγαν από τη ζωή από αιτίες που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με το κλείσιμό της”. Αυτά είναι λόγια που ειπώθηκαν στ’ αλήθεια σε δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, της κρατικής τηλεόρασης, την οποία, θυμίζω, πληρώνουμε όλοι υποχρεωτικά με περίπου πενήντα ευρώ το χρόνο. Το πόσο προσβλητικά είναι αυτά τα λόγια για τόσο πολλούς (για όσους αντιστάθηκαν σε πραγματικούς δυνάστες, για όλα τα αληθινά θύματα πραγματικών αγώνων, για το λειτούργημα της δημοσιογραφίας, για το θεσμό της δικαιοσύνης, για οποιονδήποτε έχει εγκέφαλο και τα ακούει, για την ΕΡΤ, για τους ίδιους τους ανθρώπους που εργαλειοποιούνται μετά θάνατον από αδέξιους προπαγανδιστές) είναι ένα άλλο, μεγάλο θέμα. Βεβαίως, ελάχιστοι προσβλήθηκαν καθώς απειροελάχιστοι την άκουσαν, αλλά είναι πιθανότατα μια από τις πιο τραγελαφικές φράσεις που ακούστηκαν ποτέ, μαζί με το “θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν” ή το “Δημήτρης Καμμένος, αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων”.

Αυτή η υπόθεση, λοιπόν, έχει τα πάντα, και ως εκ τούτου είναι ο πάτος. Δεν έχει άλλο. Και καθώς πιάσαμε τον πάτο, φαίνεται ότι η υπόθεση έχει τελειώσει: Πλέον οι τύχες της χώρας μας είναι στα χέρια ανθρώπων σαν κι αυτούς που συναντάς όταν διαβάζεις σχόλια στο YouTube. Στη “γόνιμη καταστροφή” που ήταν η ελληνική κρίση επικράτησαν τα ζιζάνια κι αυτά τα τροπικά ανθρωποφάγα χόρτα που βρωμάνε. Τη χρεοκοπία ακολούθησε μια μάχη ιδεών και σ’ αυτή τη μάχη νίκησαν οι άλλοι. Οι Καμμένοι, λαϊκιστές ψευτοιδεολόγοι, σαπρόφυτα του συνδικαλισμού, νεοναζί, αμόρφωτοι μετακλητοί, υπάλληλοι του ΙΚΑ που καταχράστηκαν λεφτά και επιστρέφουν στις θέσεις τους χωρίς καμία συνέπεια, γονείς που πλακώνονται στο ξύλο στις εξέδρες πρωταθλήματος κορασίδων. Όλοι αυτοί, ετερόκλητοι μα και τόσο ίδιοι, νίκησαν. Έτσι φαίνεται. Έτσι δείχνουν τα πράγματα. Τη νίκη τους πολλοί εξακολουθούν να την αμφισβητούν, αλλά ταυτόχρονα εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι την έχουν πάρει απόφαση -κι έχουν φύγει από τη χώρα.

Κι αυτή η νίκη πλέον έχει και σύμβολο. Είναι μια πέτρινη στήλη. Βρίσκεται στην Αγία Παρασκευή, δεκατέσσερα χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Ακαδημίας Πλάτωνος.

Του Θ. Γεωργακόπουλου στην Έντυπη Κ