Τερματίζοντας τη γελοιότητα ...

Δεν ξέρουμε αν φταίει ο Σοφοκλής με την Αντιγόνη του ή αν υπάρχουν άλλα αρχέγονα ένστικτα των κατοίκων σε αυτή τη γωνιά της Βαλκανικής. Πάντως, μόνιμη μανιέρα της συλλογικότητάς μας είναι να ανακαλύπτουμε νεκρούς για να τους τιμήσουμε. Τι κι αν η ιστορική έρευνα απέδειξε ότι το 1941 δεν υπήρχε στρατιώτης-εύζωνας Κωνσταντίνος Κουκίδης, για να πέσει από την Ακρόπολη τυλιγμένος με την ελληνική σημαία; «Σημασία δεν έχει αν υπήρξε ο στρατιώτης Κουκίδης», είχε πει ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Δημήτρης Αβραμόπουλος, εγκαινιάζοντας το μνημείο του παντελώς άγνωστου στρατιώτη στους πρόποδες του Ιερού Βράχου (12.10.2000). «Σημασία έχει αν εμείς –οι σημερινοί Ελληνες– θέλουμε να υπάρχουν τέτοιοι θρύλοι. Υπό αυτή την έννοια, έχει τη δική του ηθική και εθνική χρησιμότητα αυτό που πράττουμε σήμερα, ικανοποιώντας την απαίτηση χιλιάδων συμπολιτών μας».



Και αν στην επιτύμβια στήλη της Ακρόπολης υπάρχει τουλάχιστον ένα –έστω φανταστικό– όνομα, το κιτς μνημείο της ΕΡΤ είναι ανώνυμο. Τιμά ανθρώπους που πέθαναν από φυσιολογικά αίτια την περίοδο που έκλεισε η ΕΡΤ. Εργαζομένους και αλληλέγγυους· για τους τελευταίους, ίσως να χρειαζόταν ένα ξεχωριστό μνημείο διότι –πώς να το κάνουμε;– είναι αλλιώς να πεθαίνεις από αλληλεγγύη. Το μνημείο είναι μια λιθοδομή σαν αυτές που βάζουν στα εξοχικά τους ταβερνιάρηδες. Κοσμήθηκε από ένα γλυπτό που το γλέντησαν δεόντως στα social media («Σπρώχτε ρε, όλοι να διοριστούμε!») και από μια αρχαιοελληνικής υφής και ακροδεξιάς κοπής ρήση που κυκλοφορούν χρόνια τώρα οι οπαδοί του Αρτέμη Σώρρα και υποτίθεται ότι αποτυπώνει την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας: «Οία ηώ ω υιέ αεί ει». Τόσο κιτς μαζεμένο από τη χούντα είχαμε να δούμε. Η δε έκρηξη του προέδρου-διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ Διονύση Τσακνή («βγάλε επιτέλους τον σκασμό! Σκάσε») ως απάντηση στις ιαχές της κ. Ραχήλ Μακρή ήταν απλώς το κορυφαίο χάπενινγκ σε ένα σόου γελοιότητας. Ενα σόου που ξεκίνησε από τα κάγκελα της ΕΡΤ και κατέληξε σε τρισάγιο στο προαύλιό της.

«Γυρίζω... στο μέλλον»

Οσοι όμως στάθηκαν στην αισθητική της Πρώτης Φοράς Αριστερά, χάνουν το καλύτερο. Η λιθοδομή με τίτλο «Μνήμη και Χρέος» είναι απλώς ο πρόλογος ή, όπως θα έλεγαν οι μαρξιστές, το «εποικοδόμημα». Πίσω από τη μνήμη υπάρχει το χρέος που ο πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ, Παναγιώτης Καλφαγιάννης, είχε διακηρύξει πέρυσι τέτοιο καιρό, όταν ζητούσε να τελεστεί «τρισάγιο για τη μνήμη των αδικοχαμένων συναδέλφων και αλληλέγγυων», αλλά και να γίνει «πρόσληψη συγγενών Α’ βαθμού των νεκρών μας και μικρού αριθμού εργαζομένων αλληλέγγυων ώστε να αποδοθεί συμβολικά το μερίδιο του αγώνα που αντιστοιχεί στην κοινωνία» (ανακοίνωση ΠΟΣΠΕΡΤ 8.6.2015). Βεβαίως, στην πραγματικότητα κάποιοι λίγοι θα προσληφθούν και το μερίδιο της κοινωνίας είναι τα 36 ευρώ τον χρόνο που πληρώνουμε όλοι με τον λογαριασμό της ΔΕΗ για να κανοναρχεί την ΕΡΤ ο κ. Καλφαγιάννης. Αλλά αυτά για την Πρώτη Φορά Αριστερά είναι λεπτομέρειες. Μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος αλληλέγγυος ήδη διορίστηκε. Ο κ. Διονύσης Τσακνής, ο οποίος τραγουδούσε στο προαύλιο της Αγίας Παρασκευής «γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον», έγινε διευθύνων και (εσχάτως) πρόεδρος της ΕΡΤ.

Και όσοι νομίζουν ότι πέρασαν δύο χρόνια από τότε που ξαναλειτούργησε η ΕΡΤ, ως παλιά ΕΡΤ, και τελείωσε ο αγώνας (αλήθεια, το τελευταίο διάστημα δεν πεθαίνουν πρώην εργαζόμενοι ή/και αλληλέγγυοι;) δεν πρέπει να ξεχνούν ότι ο αγώνας δεν δικαιώνεται χωρίς προσλήψεις ή και σύνταξη αγωνιστή. Αυτά είναι γραμμάτια που η κυβέρνηση δεν παραγράφει. Απόδειξη, η απόφαση που από κοινού υπέγραψαν πριν από δύο βδομάδες (21.6.2017) η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Ολγα Γεροβασίλη και ο υπουργός Μεταφορών και Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης. Σύμφωνα με την απόφαση αυτή, διορίζεται ο Κ.Κ. ως τέκνο αποβιώσαντος δημοσίου υπαλλήλου. Ο πατέρας του είχε «σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου, με βαθμό Γ’ και Μ.Κ 16 μέχρι να λήξει το διδακτικό έτος 1991-1992». Σκοτώθηκε σε τροχαίο εν ώρα υπηρεσίας τον Ιανουάριο του 1992! Ποιος είπε ότι το κράτος –και δη το ΣΥΡΙΖΑϊκό– ξεχνά; Είκοσι πέντε χρόνια μετά, οργανώνεται, τιμά. Και διορίζει.

Τα θύματα του Ξέρξη

Ποτέ δεν είχαμε σοβαρό κράτος, αλλά η γελοιότητα τούτων εδώ ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Πρώτη φορά υπουργός Εθνικής Αμυνας ενδύεται τόσες στρατιωτικές φορεσιές και τιμά πάνω σε ξύλινες παλέτες τους πεσόντες της... Ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Ουδέποτε υπουργός κυβέρνησης συνομιλούσε με ισοβίτες για κακουργήματα (και μάλιστα χονδρεμπορίου ηρωίνης) και να έχει τον πρωθυπουργό και σύσσωμη την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να τον καλύπτουν. Ποτέ δεν είχαμε ακούσει υπουργούς να κραυγάζουν στη Βουλή «στα τέσσερα, εσείς! Στα τέσσερα». Μια κοινοβουλευτική ομάδα που θα σεβόταν τον εαυτό της δεν θα ψήφιζε ποτέ για αντιπρόεδρο τον κ. Δημήτρη Καμμένο, ο οποίος δημοσίως αναρωτήθηκε «γιατί η Χρυσή Αυγή δεν έβγαλε ανακοίνωση ή δεν παρενεβη (σ.σ.: ορθογραφία του πρωτότυπου) δυναμικά στα ξεφτιλισμένα γκέι πάρειντ μπροστα στη Βουλή;» (17.6.2014) ή «9/11 και μην ξεχνατε. Απο τις 2.500 εβραιων που εργαζοταν στους Διδυμους Πυργους εκεινη την μερα δεν πηγε κανενας τους να εργαστη» (9.11.2013).

Φυσικά, ουδέποτε είχαμε υπουργό σαν τον κ. Παύλο Πολάκη, να γράφει όλες αυτές τις αθλιότητες στο Facebook, όπως «Ελλάς Ελλήνων Δικαστών/ Απαλλαγμένη των Λιστών/ Για προστασία των Ληστών / Σύνταγμα λάστιχο λοιπον / Για χάρη των καναλαρχών .... Αν σε λένε Ηριανα τρως μια δεκαπενταετία στην πιο καλή σου ηλικία / Αν εισαι λήσταρχος φοροφυγάς / Στην πενταετία την πηδάς/ Και μετα θα τα γλεντάς /Αυτη ΔΕΝ ειναι δικαιοσύνη και μαλιςτα τυφλή / Ειναι η προστασία του κάθε "νταβατζή" ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΟΜΟΘΕΤΗΘΕΙ Η ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ ΩΣ ΙΔΙΩΝΥΜΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΩΡΑ ..... και μετα ελα ΣΤΕ να "εξηγήσεις" το Σύνταγμα ...».

Πάντα υπήρχαν πρωθυπουργοί που αντιλαμβάνονταν τα όρια της απόλυτης γελοιοποίησης μιας κυβέρνησης και επανέφεραν τους υπουργούς τους σε τάξη. Ή έστω, από το 1974 και μετά είχαμε προέδρους κυβερνήσεων που αντιλαμβάνονταν ότι αυτά που ο κ. Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε «θεσμικά εμπόδια» είναι εγγυήσεις του νόμου και του Συντάγματος για την προστασία του αδύναμου πολίτη απέναντι σε ένα αδηφάγο για εξουσία κράτος.

Ορθώς πράττουμε και μετράμε το κόστος της καταστροφικής διαπραγμάτευσης του 2015. Και αν πληρώνουμε ακριβά τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη –ο οποίος πήγε στον Βρετανό υπουργό Οικονομικών με «φανταχτερό μπλε πουκάμισο, σαν αυτά που φορούν όσοι συχνάζουν στις παμπ Wetherspoon και τζάκετ σαν αυτά που φορούσαν στη δεκαετία του ’90 οι έμποροι ναρκωτικών» (Guardian 2.2.2015)–, το κόστος για τη Δημοκρατία των υπολοίπων που απαρτίζουν τον κυβερνητικό θίασο «Πρώτη Φορά Αριστερά» είναι πολύ μεγαλύτερο. Και η ευθύνη πλέον είναι διάχυτη στον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε καν ο λαλίστατος επί παντός Δημήτρης Παπαδημούλης δεν είπε μια κουβέντα για όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια που ζούμε...

Του Π. Μανδραβέλη στην Κ.