Δεν θα καθαρίσουν με ένα ομόλογο...

Ακόμα και με όρους «πόσα παγωτά» φάγαμε και «πόσα μπάνια» κάναμε φέτος το καλοκαίρι σε σχέση με τον Απρίλιο του 2014, να αξιολογούσαμε την πρόσφατη έκδοση ομολόγου από την Κυβέρνηση Τσίπρα, πάλι θα διαπιστώναμε εύκολα ότι η αντίστοιχη έκδοση του 2014 συγκέντρωσε προσφορές 20 δισ. η φετινή 6,5 δισ., η έκδοση Σαμαρά 550 προσφορές, η έκδοση Τσίπρα 200.

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η κυβέρνηση πέρασε από «συνέντευξη» τις προσφορές και διαπίστωσε ότι οι δικές του αποτελούνται από καλούς χριστιανούς ή καλούς αριστερούς (ότι επιθυμεί) πάλι η ποσοτική διαφορά ήταν τόσο μεγάλη που και κανένας «ξεστρατημένος» κερδοσκόπος να είχε επιλέξει το ομόλογο Σαμαρά, πάλι η εικόνα που θα επικρατούσε θα ήταν του 2014.

Ακόμα και έτσι όμως η έκδοση ομολόγων από την κυβέρνηση Τσίπρα είναι κάτι το θετικό.



Το ερώτημα που τίθεται σχεδόν αυτόματα είναι το εξής: αρκεί για να αμνηστεύσει τις ευθύνες του με τα συνεχή λάθη των τελευταίων 32 μηνών;

Ο ίδιος επανέλαβε απευθυνόμενος και στον ελληνικό προχτές με ύφος σχολιαστή «τι από όλα αυτά δεν γνωρίζετε;» υπονοώντας πως ότι έγινε έγινε και ούτε γάτα ούτε ζημιά..

Λάθος. Καταρχήν δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς έγινε. Τι ακριβώς ετοιμάζονταν. Αυτό που γνωρίζουμε είναι η ζημιά που προκάλεσε ο ίδιος και η κυβέρνηση του. Την έχουμε κοστολογήσει και εμείς και οι ξένοι και φτάνει τα 100 δις. ευρώ. Πρέπει να μάθουμε τι έγινε για να αποδοθούν ευθύνες για την απώλεια τους.

Προσέξτε ζημιά δεν αποτελεί μόνο ένα καταγεγραμμένα αρνητικό αποτέλεσμα. Ζημιά αποτελεί και ένα αποτέλεσμα λιγότερο καλό αυτού που είχε προβλεφθεί. Το 2015 μετά από 5 χρόνια, η οικονομία έχοντας καταγράψει δύο χρήσεις με πρωτογενή πλεονάσματα και έχοντας ξεκινήσει η μείωση των φόρων προσδοκούσε σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που θα έδιναν «ανάσα» στον ελληνικό λαό που είχε χάσει πάνω από το ¼ του πλούτου του.

Όχι μόνο οι ρυθμοί ανάπτυξης ανατράπηκαν, αλλά και οι μειωμένοι φόροι αυξήθηκαν εκ νέου και προστέθηκαν και άλλοι και μετά και άλλοι.. που ούτε ο πιο διεστραμμένος νους δεν είχε φανταστεί.

Η ζημιά που προκάλεσε ο κ. Τσίπρας και η ομάδα του, έπληξε άμεσα και την ζωή χιλιάδων συμπολιτών μας. Άλλοι επέλεξαν εν μέσω capital controls, ακραίων ακροβασιών της κυβέρνησης και κατάλυσης (ακόμα και σήμερα) κάθε θεσμικής έννοιας, να εγκαταλείψουν την χώρα. Άλλοι, όσοι έμειναν στην Ελλάδα, έχουν φορτωθεί με τόσο υψηλούς φόρους που εκτός των φτωχικών χρόνων που τους περιμένουν κατά τον εργασιακό τους βίο, τους περιμένουν ακόμα πιο φτωχικά γεράματα, δεδομένης της μηδενικής ή αρνητικής αποταμίευσης. Άλλωστε πάνω από 40 δις. που σηκώθηκαν από τις τράπεζες το 2015 δεν επέστρεψαν ποτέ στο τραπεζικό σύστημα. Ακόμα και μετά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και την έξοδο στις αγορές, οι καταθέσεις παραμένουν στα επίπεδα που υποχώρησαν το 2015.

Όλη αυτή η ζημιά δεν μπορεί να κρύβεται με την φράση «είναι καταγεγραμμένη ιστορικά μια πολύ σημαντική υπόθεση για να την ευτελίζουμε με το διογκωμένο «εγώ» του καθενός μας» ή με την άλλη φράση ότι «δεν αφορά πρόσωπα, ούτε καν εμένα μόνο αφορά, που ήμουν επικεφαλής μιας κυβέρνησης. Ήταν μια συλλογική προσπάθεια και μια συλλογική μάχη».

Η μετρήσιμη πλέον ζημιά, δημιουργεί την ανάγκη απόδοσης ευθυνών και μάλιστα προσωποποιημένες σε κάθε έναν από τους συμμετέχοντες στην διακυβέρνηση του 2015... Δυστυχώς για τον κ. Τσίπρα και την τότε κυβέρνηση του δεν θα καθαρίσουν με ένα ομόλογο...

Του Νίκου Φιλιππίδη στο Liberal.gr