Η εποχή των Tsakanomics ...

Ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης καθηγητής Δημήτρης Παπαδημητρίου, έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι η υψηλή φορολογία δεν επηρεάζει την καταλληλότητα της χώρας για επενδύσεις. Πράγμα το οποίο δεν είναι εντελώς λάθος (όντως η φορολογία είναι χαμηλά στις λίστες κριτηρίων που χρησιμοποιούν οι μεγάλοι επενδυτές).

Αλλά, σε χώρες στην οικονομική κατάσταση της Ελλάδας (σε πρακτική χρεοκοπία, με capital controls κ.λπ.) και με τα ισχύοντα εμπόδια στο επιχειρείν (γραφειοκρατία, διαφθορά κράτους κ.λπ.), το να επιβάλλονται υψηλοί φόροι αποτελεί την τέλεια συνταγή για την απομάκρυνση των πιθανών επενδύσεων και όχι την προσέλκυσή τους. Με απλά λόγια, είναι αντίθετο με οποιαδήποτε οικονομική λογική και αν χρησιμοποιεί κάποιος...

Ο υπουργός Οικονομικών καθηγητής Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο αναπληρωτής του καθηγητής Γιώργος Χουλιαράκης, κατήρτισαν τον προϋπολογισμό του 2017, προβλέποντας ανάπτυξη 2,7%. Αυτή η υψηλή ομολογουμένως ανάπτυξη θα στηριζόταν (έχει ήδη αναθεωρηθεί χαμηλότερα, από όλους τους διεθνείς οργανισμούς) σε αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων κατά 9,1% και σε αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 1,8%.

Σε ένα έτος όπου οι προβλεπόμενες αυξήσεις σε έμμεσους και άμεσους φόρους, ήταν άνευ προηγουμένου. Και κατά το οποίο, θα εφαρμόζονταν οι νέες ασφαλιστικές εισφορές του νόμου Κατρούγκαλου. Οι οποίες ανέβαζαν το κόστος ασφάλισης εργαζομένων, ελευθέρων επαγγελματιών και επιχειρηματιών, σε αστρονομικά επίπεδα. Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, έφτιαξαν έναν προϋπολογισμό  ο οποίος δεν είχε οικονομικό νόημα. Με το ένα χέρι ζητούσε επενδύσεις και υψηλότερη κατανάλωση για να υπάρξει ανάπτυξη και με το άλλο εμπόδιζε να επέλθουν και τα δύο...

Από τις πρώτες μέρες της ανόδου των εκλογικών ποσοστών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το 2012, όλα τα στελέχη του ωρύονταν για διαγραφή του χρέους και απομάκρυνση του Δ.Ν.Τ. από την Ελλάδα. Ενώ γνώριζαν πολύ καλά πως και τα δύο αιτήματα, ανήκαν στην σφαίρα του αδύνατου...

Με την άνοδό τους στην εξουσία, μετακινήθηκαν από το κούρεμα του χρέους στην ελάφρυνση, επιμήκυνση κ.λπ. Αλλά παρέμειναν σταθεροί στην φυγή του Ταμείου από το ελληνικό πρόγραμμα. Φθάνοντας μέχρι την μη αποπληρωμή δόσης προς αυτό, τη διαρροή συνομιλιών (ναι ξέρω, τα WikiLeaks δημοσιοποίησαν τις συνομιλίες Thomsen-Velculescu με ελληνοπρεπή γραφή) για τη διαπραγμάτευση και τον ανοικτό πόλεμο με την Ουάσιγκτον.

Την ώρα που το Ταμείο ήταν το μοναδικό μέλος της Τρόικα, το οποίο ζητούσε ελάφρυνση χρέους για την Ελλάδα. Δηλαδή, τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (και ειδικά οι 53+, των οποίων ηγείται ο καθηγητής Τσακαλώτος) ζητούσαν να φύγει ο μοναδικός υποστηρικτής του κυβερνητικού αιτήματος! Μην με ρωτήσετε σε ποια λογική, οικονομική ή άλλης μορφής, στηριζόταν η προσπάθειά τους. Ειλικρινά δεν γνωρίζω και αδυνατώ να σκεφτώ κάποια...

Όποιος γνωρίζει στοιχειώδη αριθμητική και τα βασικά περί των αναδιαρθρώσεων χρέους, γνωρίζει επίσης ότι το ελληνικό χρέος εξυπηρετείται κανονικά, μέχρι το 2022. Ακόμη και μετά την θηριώδη επιβάρυνσή του, με τα όσα έγιναν στο Α’ εξάμηνο του 2015 και την επική Βαρουφακειάδα.

Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Το ελληνικό χρέος, σαφώς και χρειάζεται ελάφρυνση. Και μάλιστα γενναιότατη. Αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να τεθεί σε κίνδυνο η πορεία ανάκαμψης της χώρας, εφόσον δεν υπάρξει ελάφρυνση του χρέους. Ούτε υπήρξε ποτέ, κανείς. Ποτέ!

Στο κάτω-κάτω, ακόμη και αν οι δανειστές δεν τηρούσαν τις υποσχέσεις τους και δεν την παραχωρούσαν το 2018 (ή ακόμη και το 2020), είναι πάντα στο χέρι του χρεώστη ν’ απειλήσει (και να προχωρήσει) με στάση πληρωμών. Μήπως πιστεύει κανείς ότι μπροστά στην απειλή του τεράστιου πολιτικού κόστους που θα υφίσταντο τότε στις χώρες τους οι εταίροι, δεν θα την παραχωρούσαν εκείνη την στιγμή; Ή ότι, σε αυτήν την περίπτωση, όλος ο πλανήτης θα στήριζε την Ελλάδα με πάμπολλους τρόπους;

Παρ’ όλα αυτά, η πρώτη αξιολόγηση του 3ου Μνημονίου καθυστέρησε 6 μήνες και η δεύτερη περισσότερους από 14. Για να "πάρει" η κυβέρνηση την ελάφρυνση από τους εταίρους. Εχθές ακόμη, ο πρωθυπουργός είπε στο υπουργικό συμβούλιο ότι δεν θα ισχύσουν τα μέτρα που πρέπει να ψηφίσει η Βουλή, μέχρι την 20η Μαΐου, εάν δεν προδιαγραφούν λεπτομερώς τα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους (δεν θα περιγραφούν, όχι λεπτομερώς)! Ελάφρυνση η οποία, εξακολουθεί να μην είναι αναγκαία, άμεσα...

Θα μπορούσαν να παρατεθούν πάρα πολλά παραδείγματα ακόμη (ο καταμερισμός φόρων και περικοπών στο 3ο Μνημόνιο, το τεράστιο και αχρείαστο πλεόνασμα του 2016 κ.λπ.) οικονομικού παραλογισμού, στη διάρκεια των τελευταίων δυόμιση χρόνων. Είναι παραπάνω από προφανές όμως, ότι δεν είναι απαραίτητο.

Το πράγμα είναι ολοφάνερο. Μετά τις 25 Ιανουαρίου 2015, η Ελλάδα αποχώρησε από την περιοχή των ορθόδοξων οικονομικών. Εισήλθε σε μια άλλη, νέα εποχή, μιας άλλης μορφής οικονομικής σκέψης. Στην εποχή των Tsakanomics! Μια νέα εποχή, μια νέα θεωρία, απαιτεί και πειραματισμό. Επομένως οι πολίτες οφείλουν να πληρώσουν κάτι τις παραπάνω, για τους αναγκαίους πειραματισμούς. Ξεπερνώντας ταυτόχρονα, την χειρότερη οικονομική κρίση που αντιμετώπισε η χώρα, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Που είναι το δύσκολο;

Πάντα πρωτοπόροι, δεν μπορείτε να πείτε, έτσι;

Πέτρος Λάζος στο capital.gr

Σ.Σ.1 Το πρωί μπλοκάρουμε την μεγαλύτερη επένδυση Real Estate στον κόσμο (αν όχι στο κόσμο, στην Ευρώπη). Η οποία αναμένεται να δημιουργήσει κάπου 70.000 θέσεις εργασίας. Λες και η ανεργία στην Ελλάδα βρίσκεται στο 3% και όχι στο 23%.

Το μεσημέρι την ξεμπλοκάρουμε. Επειδή διαβάσαμε λάθος και δεν υπήρχαν τελικά, νέα στοιχεία. Πολλά μπορεί να πει κανείς για τα δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ., όχι όμως ότι τα περνάμε ανιαρά. Με ηρεμία, γαλήνη και ομαλότητα…

Το ότι, αυτά ακριβώς τα τρία χαρακτηριστικά, είναι εκείνα που πρώτιστα χρειάζεται η χώρα, για ν’ ανακάμψει, είναι άνευ σημασίας…