Σαν στρατός κατοχής συμπεριφέρονται οι εργαζόμενοι ΔΕΚΟ ...

Η κομματική εξάρτηση του συνδικαλιστικού κινήματος ιδιαίτερα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα λόγω του μονοπωλιακού χαρακτήρα των επί μέρους λειτουργιών επέτρεψε βαθμιαία, πέραν του ασύδοτου κομματισμού, και την de facto οικειοποίηση των ίδιων των ΔΕΚΟ από τους εργαζομένους σε αυτές. Με τη συνενοχή των κομματικών συνδικαλιστών καλλιεργείται στο προσωπικό των ΔΕΚΟ αίσθημα ιδιοκτησίας. Ετσι υποκατέστησαν το Δημόσιο, το οποίο κατά κανόνα υποτάσσεται ακόμα και στις πιο παράλογες απαιτήσεις των συνδικάτων που επιδιώκουν με ατέρμονες παράλογες απεργίες, οι οποίες μάταια κηρύσσονται από τη Δικαιοσύνη παράνομες.

Οι κυβερνήσεις εδώ και χρόνια δεν τολμούν να επιβάλουν τις δικαστικές αποφάσεις. Ούτε άλλωστε τιμωρούνται ποτέ οι παρανομούντες συνδικαλιστές. Τέτοιες εμπειρίες έχει δοκιμάσει κατ' επανάληψη ο ελληνικός λαός από τη συμπεριφορά των εργαζομένων στη ΔΕΗ, στις θαλάσσιες και χερσαίες μεταφορές, στα λιμάνια, στην εκπαίδευση (εδώ και με τη σύμπραξη εξ απαλών ονύχων εκπαιδευομένων κομματικών πρακτόρων). Τα μονοπωλιακά προνόμια, που «κατακτούν» με αγώνες σε βάρος του πραγματικού ιδιοκτήτη των ΔΕΚΟ που δεν είναι οι σε αυτές εργαζόμενοι αλλά ο ελληνικός λαός, εμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό της ήδη σχεδόν χρεοκοπημένης ΔΕΗ ή των Κρατικών Σιδηροδρόμων αλλά και των χερσαίων επιβατικών μεταφορών, όπου οι εργαζόμενοι συμπεριφέρονται επίσης σαν ιδιοκτήτες τους, οι δε συνδικαλιστές τους σαν απόλυτοι άρχοντες.

Οι παλαιότεροι θυμούνται τα κατορθώματα των Σταμουλοκολλάδων και βέβαια όλοι γνωρίζουμε τον διαχρονικό κ. Φωτόπουλο της ΔΕΗ, που είναι μάλιστα υπόδικος και γι' αυτό κατέφυγε από τον κύριο υπαίτιο των προαναφερθέντων φαινομένων, δηλαδή το άλλοτε κραταιό ΠαΣοΚ, στη φιλόξενη αγκάλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Να υπενθυμίσω ότι τη συνδικαλιστική φαυλότητα και τη μονοπωλιακή συμπεριφορά των συνδικάτων του δημόσιου ιδιαίτερα τομέα υπέθαλψε το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου με τη σχετική ακραία νομοθεσία του, η οποία έκτοτε εξασφάλισε στους συνδικαλιστές πρωτοφανή προνόμια. Π.χ. το δικαίωμα να μην εργάζονται αλλά και να πληρώνονται δήθεν υπερωρίες, να μη διώκονται για τις παρανομίες τους και συνεπώς να συμπεριφέρονται σαν στρατός κατοχής σε βάρος του ελληνικού λαού. Και δυστυχώς τους ανέχθηκαν οι έκτοτε κυβερνήσεις, καθώς δεν τολμούν να αναθεωρήσουν αυτή τη νομοθετημένη ασυδοσία.

Αυτή την εκτός ευρωπαϊκού κεκτημένου συμπεριφορά φαίνεται ότι επιχειρεί να διορθώσει η τρόικα. Ιδιαίτερα στοχεύει στον περιορισμό των ασύδοτων απεργιών που αποφασίζονται κατά κανόνα από μια ολιγομελή δράκα κομματικών συνδικαλιστών και φανατικών οπαδών τους χωρίς να ερωτώνται όλα τα μέλη του κλάδου ώστε να αποφασίζει η πλειοψηφία τους. Οι λεγόμενοι θεσμοί έχουν επίσης ανακαλύψει τη φάμπρικα που τρέφει χιλιάδες συνδικαλιστές με άδειες αορίστου σχεδόν διαρκείας, που συνεπάγονται μόνιμη αποχή από την εργασία τους. Και καθώς η αργία είναι μήτηρ πάσης κακίας, οι απεργίες για ψύλλου πήδημα είναι μια διέξοδος για να ξεμουδιάζουν κατά καιρούς οι περισσότεροι συνδικαλιστές.

Αυτά τα ιερά και όσια που συνέβαλαν ουκ ολίγον στο σημερινό κατάντημα της χώρας μας προσπαθεί απεγνωσμένα η κυβέρνηση να υπερασπιστεί, καθώς φοβάται την οργή των εχιδνών που εξέθρεψε η ευρύτερη Αριστερά, με την πρόθυμη άλλωστε σύμπραξη και των συνδικαλιστών άλλων κομμάτων. Επεται συνέχεια...

Του Γιάννη Μαρίνου στο Βήμα.