Το δικό τους Στάλινγκραντ ...

Αυτή η στοιχειωμένη αξιολόγηση τείνει να εξελιχθεί στο δικό τους Στάλινγκραντ. Εγκλωβισμένοι σε θέσεις από τις οποίες γίνεται ολοένα δυσκολότερο να αποσυρθούν, περιμένουν να τους σώσει ο Σουλτς, που υποτίθεται ότι έρχεται ακάθεκτος σαν Panzer Division – όπως, δηλαδή, οι Γερμανοί περίμεναν τον Μάνσταϊν να τους λυτρώσει...

Δεν είναι απίθανο να κερδίσει τις γερμανικές εκλογές ο Σουλτς. Όμως, δεδομένου του χρόνου που μεσολαβεί μέχρι τότε, αλλά και των ποικίλων παραγόντων που επηρεάζουν την οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση, η πρόβλεψη είναι όχι απλώς παρακινδυνευμένη, αλλά ηλίθια, εφόσον μάλιστα βασίζεσαι σε αυτή για να σχεδιάσεις την πολιτική σου. Αυτό κάνει η κυβέρνηση: το λένε οι υπουργοί της, το εξηγούν οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές, το ενισχύει ως πιθανότητα και η προετοιμασία της κυβέρνησης για καλοκαίρι ελεύθερων πολιορκημένων. Θυμίζω ότι το Δημόσιο έχει παύσει να πληρώνει τις οφειλές του, με τον σκοπό να μπορούν να πληρωθούν τα ομόλογα και οι τόκοι του Ιουλίου, αν δεν υπάρξει ώς τότε εκταμίευση δόσης από την Ευρώπη.


Αν αυτό είναι το σχέδιο, είναι επικίνδυνο και βαθιά ανόητο – δηλαδή, εντελώς ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί όμως και να μην είναι. Θέλω να πω, μπορεί το σχέδιο αυτό να έχει ως σκοπό το άλλοθι για τις κυβερνητικές καθυστερήσεις ενός χρόνου και παραπάνω. Βοηθά να δικαιολογηθούν ως δήθεν σχέδιο η ανικανότητα και η δολιότητα. (Σχέδιο, με την έννοια του cunning plan, που έλεγε ο Μπόλντρικ στη «Μαύρη οχιά».) Δεν είναι δύσκολο να περάσει ένα τέτοιο άλλοθι στον κόσμο. Είμαστε, κατ’ αρχάς, ο εξυπνότερος λαός του κόσμου. Επειτα, η ρηχότητά του αρμόζει στην επικρατούσα (και κυβερνώσα) καφενειακή σκέψη. Τέλος, μας ταιριάζει να καθόμαστε άπραγοι και να περιμένουμε τη σωτηρία να έλθει εξ ουρανού. Εν ολίγοις, το σενάριο «έρχεται ο Σουλτς» προσφέρεται ως αμπαλάζ του αδιεξόδου στη διαπραγμάτευση.

Για να ερμηνεύσουμε τη χρησιμότητα του αδιεξόδου, πρέπει όμως να φωτιστούν και κάποια άλλα σημεία της συνολικής εικόνα. Ας πούμε, έχετε προσέξει πώς, τελευταία, Τσίπρας και Σπίρτζης τρέχουν από εγκαίνια σε εγκαίνια και πώς δεν χάνουν ευκαιρία να εξαγγέλλουν έργα; Θα μου πείτε ότι αυτά δεν τους σώζουν· δεν αναστρέφεται το κλίμα υπέρ της κυβέρνησης με χάντρες και καθρεπτάκια. Πράγματι, όμως σε περίπτωση εκλογών, όλα αυτά θα είναι ο κατάλογος με τα «θα» που θα γεμίζουν τις προεκλογικές ομιλίες.

Υστερα, δεν σας έκανε εντύπωση πώς, την περασμένη Παρασκευή από τη Βουλή, ο Τσίπρας θυμήθηκε τον Σημίτη και του επιτέθηκε με ιδιαίτερη οξύτητα (και πάντα με τη φυσική του χυδαιότητα), ώστε η επίθεση να μην περάσει απαρατήρητη; Το ξέραμε ότι προτιμά τον Τσοχατζόπουλο από τον Σημίτη (το δείχνουν οι μετεγγραφές από την πασοκαρία), αλλά δεν το έκανε γι’ αυτόν το λόγο. Το έκανε για να εμψυχώσει τους νεοκαραμανλικούς της χαζοδεξιάς, είτε βρίσκονται στην Κ.Ο. της Ν.Δ. είτε στην κοινωνία. Και δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά που το έκανε. Συστηματικά ο Τσίπρας κολακεύει τη συγκεκριμένη ομάδα άτυπων συμμάχων του, απλώς τούτη τη φορά το έκανε εμμέσως, επιτιθέμενος στο πρόσωπο που οι νεοκαραμανλικοί μισούν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο.

Αξίζει να προσέξουμε, επίσης, τη σχεδόν υστερική υπεράσπιση των κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή από τον πρώην υπουργό του, Π. Καμμένο, χάρη στη στήριξη του οποίου μας κυβερνά σήμερα η παλαβή Αριστερά. Ολο αυτό καλλιεργεί την εντύπωση ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι, κατά κάποιο τρόπο, η αριστερότερη συνέχεια της Αστακομακαρονάδας. Την εντύπωση ότι, αν δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τους συμμάχους του να ανασυστήσει την εποχή, μπορεί τουλάχιστον να αγωνιστεί για τις αρχές της. Αντιθέτως, ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης και οι άλλοι μεταρρυθμιστές, εκσυγχρονιστές ή όπως αλλιώς θέλετε να τους πούμε, θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τον χαμένο παράδεισο και να προχωρήσουμε.

Να επιστρέψω, όμως, από τη γενική εικόνα στο αδιέξοδο που χτίζει μέρα τη μέρα η κυβέρνηση, διότι ενισχύεται και από κάτι ακόμη. Αν πράγματι είναι αποφασισμένη η κυβέρνηση, όπως φέρεται, να συνδέσει τη διαπραγμάτευση με το ανακοινωθέν που θα προκύψει από την επετειακή Σύνοδο της Ρώμης, τότε η κατάσταση είναι σοβαρότερη από όσο νομίζουμε. Τυχόν διαφοροποίηση της Ελλάδας δεν θα είναι μόνο στα λόγια. Θα ισοδυναμεί με πράξη, λόγω της συμβολικής σημασίας της Συνόδου στις σημερινές περιστάσεις για την Ευρώπη. Πιθανότερο είναι, νομίζω, η κυβέρνηση να μην το τολμήσει, αλλά και μόνο ότι το υπονοεί σημαίνει ότι δεν φοβάται να το σκέπτεται. Πάντως και αυτό ενισχύει τη δικαιολόγηση του αδιεξόδου, τουλάχιστον έναντι των αδαών. Σκληρή και περήφανη διαπραγμάτευση δεν θέλατε; Να την, λοιπόν, η σκληρή και περήφανη!

Ολο αυτό που περιγράφω παραπάνω μπορεί να είναι προετοιμασία του πεδίου για εκλογές, δηλαδή για τη θρυλούμενη ηρωική έξοδό της. Αιτία υπάρχει – το αδιέξοδο στη διαπραγμάτευση. Δικαιολογία υπάρχει – δεν φταίμε εμείς, οι άλλοι. Ατζέντα επίσης υπάρχει – ο αντιευρωπαϊσμός. Τι λείπει;

Σημειώνω, τέλος, τις χθεσινές δηλώσεις του Μοσκοβισί, ο οποίος είπε ότι η συνεργασία με την Ελλάδα μπορεί να συνεχιστεί χωρίς κανένα πρόβλημα και με κυβέρνηση Ν.Δ., αν γίνουν εκλογές και τις κερδίσει. Εχει σημασία ότι το λέει αυτός, παρά την ελαφρότητα και τη ματαιοδοξία του προσώπου. Οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι το παιχνίδι της κυβέρνησης έχει συγκεκριμένα όρια, τα οποία υπαγορεύουν οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας. Κατά συνέπεια, αν δεν ελπίζει να κερδίσει στο τέλος κάτι θεαματικό, κάτι για το οποίο θα άξιζε ο κόπος και το κόστος, η μόνη άλλη επιλογή που έχει είναι να τα φορτώσει στους άλλους και να δραπετεύσει διά των εκλογών. Πάντως, να κάθεται κλειδωμένος στο δωμάτιο, χωρίς να απαντά στο τηλέφωνο και στις φωνές απέξω, ώσπου να σπάσουν την πόρτα οι νοσοκόμοι και να τον μαζέψουν με τον ζουρλομανδύα, δεν παίζει ως πιθανότητα. Ή τα σπάει με την Ευρώπη ή φεύγει· και επειδή δεν έχει το θάρρος να γίνει Ηρόστρατος, μάλλον προετοιμάζεται για το δεύτερο...

Του Στ. Κασιμάτη στην Κ.