Είναι η χώρα, όχι οι κυβερνήσεις της ...

Ας μην το κάνουμε πια μέγα θέμα. Είναι λογικό το ΔΝΤ αλλά και ο Σόιμπλε να λένε ό,τι θέλουν ή ότι θα ήθελαν δέσμευση και της αντιπολίτευσης, για την εφαρμογή των μέτρων στα οποία θα συμφωνήσει η κυβέρνηση. Οτι το ζητούν δεν σημαίνει ότι περιμένουν να γίνει – και οι ίδιοι καταλαβαίνουν ότι ζητούν κάτι παράλογο. Αλλωστε, νεότερες πληροφορίες από τη Γερμανία ανέφεραν ότι το Βερολίνο δεν ενδιαφέρεται για μια τέτοια δέσμευση. Είναι, επίσης, λογικό η αντιπολίτευση να μην καταδέχεται καν να συζητήσει το θέμα. Οποιαδήποτε άλλη στάση εκ μέρους της θα ήταν κάτι χειρότερο από έγκλημα, θα ήταν ένα λάθος, για να θυμηθούμε τον μέγιστο αριστοτέχνη της πολιτικής επιβίωσης κατά τον 19ο αιώνα, τον Ταλλεϋράνδο.


Ο χρόνος τρέχει διαφορετικά για εμάς και εκείνους. Στον κόσμο τους, ο αδυσώπητος χρόνος κινείται γραμμικά προς το μέλλον, πάντα εμπρός, ποτέ πίσω. Στον Υπαρκτό Ελληνισμό, ο χρόνος ανακυκλώνεται: άντε, ωρέ παλικάρια, βάλτε ένα χεράκι να πάρουμε ξανά από την αρχή το μαγγανοπήγαδο... Κάθε φορά με νέα δικαιολογία, που όμως πάντα εκφράζει την ίδια αμφισβήτηση για την πραγματικότητα της ροής του χρόνου. Δεν αμφιβάλλω ότι πίσω από αυτή τη στάση υπάρχει μια βαθιά φιλοσοφία, που την κατέχουν σοφοί σαν τον Ζουρ (λ)άρι. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τη φιλοσοφία που διδάσκει με τη στάση της η Ελλάδα του Τσίπρα και την ερμηνεύουν με τα κλασικά στερεότυπα των Βορειοευρωπαίων για τους Ανατολίτες: πονηροί και τεμπέληδες, ποτά και γυναίκες.

Επειτα είναι και το άλλο: ότι δεν υπάρχει τρόπος να επέμβουν. Οι Γερμανοί ειδικά είναι πολύ δημοκρατικοί άνθρωποι. Ισως οι πιο δημοκρατικοί, θα έλεγα, έπειτα από αυτό, ξέρετε, που έκαναν στη χώρα τους και σε ολόκληρη την Ευρώπη, την εποχή που τη Γερμανία κυβερνούσαν άνδρες με γελοία μουστάκια. (Δεν ήταν μόνο ο Φύρερ, ήταν και ο Κάιζερ...) Οι Γερμανοί βλέπουν και, βεβαίως, θαυμάζουν ότι η Ελλάδα, ως προς τις εσωτερικές λειτουργίες της, είναι μια χώρα στο έπακρον δημοκρατική – ίσως μάλιστα περισσότερο από όσο κάνει καλό στην υγεία. Βλέπουν ότι εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε κυβερνήσεις που υπόσχονται πράγματα γελοιωδώς εξωπραγματικά, κυβερνήσεις που καταστρέφουν το μέλλον της χώρας, επειδή έχουν βαλθεί να κάνουν πράξη τις παρωχημένες ιδεοληψίες τους. Βλέπουν, βεβαίως, ότι υπάρχει και η λεγόμενη άλλη Ελλάδα, με πληθώρα ανθρώπων ικανών, σοβαρών και μορφωμένων. Ομως η πορεία της κρίσης επί σχεδόν οκτώ χρόνια έχει δείξει ότι μέχρι τώρα δεν έχουν την κρίσιμη μάζα, ώστε να αλλάξουν τη ροπή των πραγμάτων προς την ευρωπαϊκή κανονικότητα. (Θυμίζω το αποτέλεσμα του ολέθριου δημοψηφίσματος: 61% το «όχι», 39% το «ναι».)

Εν ολίγοις, αντιλαμβάνομαι ότι για όλο και περισσότερους στην Ευρώπη –και όχι μόνο για τους σκληρούς της διαπραγμάτευσης– το πρόβλημα είναι πια η Ελλάδα ως χώρα, όχι οι κυβερνήσεις της. Το πώς θα αλλάξει αυτό, είναι η πραγματική ευθύνη που έχει μπροστά της η αντιπολίτευση συνολικά.

Του Στ. Κασιμάτη στην Κ.