Η υποκρισία των προοδευτικών ...

Ο ​​Ντόναλντ Τραμπ τρομάζει. Είναι τρομακτικό ένας πρόεδρος μιας μεγάλης χώρας να λέει δημόσια ότι το βασανιστήριο του πνιγμού είναι ανεκτό, αν όχι επιθυμητό. Το βασανιστήριο του πνιγμού, ενδεχομένως και άλλα εξίσου απάνθρωπα, είναι μια πρακτική που δεν εφαρμόζεται μόνον στις τηλεοπτικές σειρές. Το ξέρουμε. Ομως είναι κάπως διαφορετικό γι’ αυτούς που το εφαρμόζουν να ξέρουν ότι αν αποκαλυφθούν θα υποστούν συνέπειες και τελείως διαφορετικό να το κάνουν με τις ευλογίες του προέδρου των ΗΠΑ.



Ο Τραμπ τρομάζει γιατί θέλει να αλλάξει τη γεωγραφία του κόσμου. Κι ακόμη κι αν συμφωνούμε ότι ο κόσμος μας δεν είναι ούτε όμορφος ούτε αγγελικά πλασμένος, ξέρουμε πως η γεωγραφία με ένα μέσο αλλάζει. Τον πόλεμο. Ο Τραμπ τρομάζει με την υπεροπτική αδιαφορία που δείχνει απέναντι στην Ευρώπη. Ο Τραμπ τρομάζει για την αυταρέσκεια του πλούτου του, για το τείχος που θέλει να χτίσει. Τρομάζει επειδή είναι ό,τι δεν ήταν ο Ομπάμα.

Ο Τραμπ τέλος τρομάζει για το γεγονός ότι, παρά τις προβλέψεις, παρά τις προσδοκίες, εξελέγη πρόεδρος επειδή τον ψήφισαν 63 εκατ. Αμερικανοί. Είναι «τιποτένιοι», όπως τους χαρακτήρισε δημοκρατικότατα η κ. Κλίντον; Είναι ηλίθιοι; Και στο κάτω κάτω από πότε ο δείκτης νοημοσύνης αποτελεί κριτήριο για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος; Αν ήταν έτσι, τότε ένα ελάχιστο ποσοστό θα διατηρούσε το δικαίωμα. Στη δημοκρατία ψηφίζουν όσοι έχουν δικαίωμα ψήφου, στραβοί κι ανάποδοι, ρατσιστές κι αγράμματοι, ηλίθιοι και μαθηματικές διάνοιες.

Ο Τραμπ τρομάζει τους προοδευτικούς επειδή είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η λεγόμενη «μετα-αλήθεια» σαρώνει στις δυτικές δημοκρατίες. Η γνώμη, οι προσωπικές απόψεις, αντιμετωπίζονται ως γεγονότα και υπερισχύουν. Το πανάρχαιο πρόβλημα του Πλάτωνα με τη δόξα και την απόσταση που τη χωρίζει από την αλήθεια, μπαίνει ξανά στον κόσμο μας από τη μεγάλη πύλη. Κατεβαίνει μετά μουσικής τα σκαλοπάτια για να βγει στη σκηνή και να τραγουδήσει, σαν ηρωίδα σε χολιγουντιανό μιούζικαλ.

Οι εξεγερμένοι της δεκαετίας του ’60, όσοι έχουν γεράσει πια και έχουν στελεχώσει το προοδευτικό κατεστημένο του σήμερα, μπορεί να έχουν ξεχάσει πολλά από την εποχή εκείνη. Σίγουρα όμως θυμούνται εκείνο το περίφημο σύνθημα του Μάη του ’68: «Η φαντασία στην εξουσία». Ηταν ωραίες εκείνες οι ημέρες στα οδοφράγματα της απελευθέρωσης μιας γενιάς από όλες τις παραδοσιακές αξίες, όχι μόνον τις σεξουαλικές αλλά και τις πνευματικές και τις πολιτικές. Κι ήταν τόσο ωραίες, που η λάμψη της έκρηξης ξεπέρασε και τα όρια της εξέγερσης και τα σύνορα της Γαλλίας. Εκτοτε, οι διανοούμενοι του δυτικού κόσμου επιδόθηκαν με συνέπεια στην αξιοποίηση της κληρονομιάς τους. Μας έμαθαν ότι η Ιστορία δεν υπάρχει. Η Ιστορία είναι μόνον ο τρόπος που την αφηγείσαι. Η αλήθεια; Αχ, αυτή η καταραμένη αλήθεια. Ενα αφήγημα είναι κι αυτή, που στόχο έχει να αναπαράγει τους καταπιεστικούς μηχανισμούς της κοινωνικής τάξης. Οσο για την κοινωνική τάξη, αυτή δεν είναι παρά ένα σύμπλεγμα αυθαιρέτων συνθηκών που αποκρύπτουν τους μηχανισμούς της εξουσίας. Ο Μαρξ και ο Φρόιντ αγιοποιήθηκαν, με στόχο την αποδόμηση της γνώσης που οι συντηρητικοί μπαμπάδες τους προσπαθούσαν να επιβάλουν μέσα στις σχολικές αίθουσες και στα πανεπιστήμια. Μας δίδαξαν ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ισότιμοι, ότι ακόμη και το φύλο είναι ζήτημα κοινωνικής επιλογής.

Αν όμως η γυναίκα επέλεξε να είναι γυναίκα, τότε κι ο άνδρας που επέλεξε να είναι άνδρας δικαιούται μόλις τη βλέπει να θέλει να της ορμήξει. Αν οι αξίες ταυτίζονται με τις επιθυμίες, τότε γιατί μας σοκάρει ο σεξισμός του Τραμπ; Αν δεν δέχεσαι ότι υπάρχει «αλήθεια», αν υποστηρίζεις ότι η αλήθεια είναι αφήγημα και αντί να αντιπαραθέτεις την αλήθεια σε ό,τι θεωρείς ψέμα, αντιπαραθέτεις το δικό σου αφήγημα σε ένα άλλο αφήγημα που το αναιρεί, ε, τότε αρμενίζεις στο πέλαγος της μετα-αλήθειας.

Ο Λίο Στράους είχε πει τότε αστειευόμενος: «Αν δεχθούμε ότι δεν υπάρχει ιεράρχηση των αξιών, τότε και η ανθρωποφαγία είναι ζήτημα γούστου». Οταν το είπε, η χορτοφαγία έκανε τα πρώτα της αποφασιστικά βήματα, όμως το vegan δεν είχε αποκτήσει την ιδεολογική δύναμη που έχει σήμερα. Η ανατροπή όλων των κοινωνικών κωδίκων και του συστήματος αξιών, η απαλλαγή από οποιαδήποτε κοινωνική συνθήκη και από το υπερεγώ της γνώσης ήταν ο οδηγός πλεύσης της προοδευτικής διανόησης στον δυτικό κόσμο για μερικές δεκαετίες.

Ομως, οι προοδευτικοί είναι προοδευτικοί. Και διεκδικούν την αποκλειστικότητα του «καλού» στο όνομα της δικής τους θρησκείας. Οπως υπάρχει και η θρησκευτική bigotry, υπάρχει και η προοδευτική. Ο Τραμπ δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αξιοποιήσει το οπλοστάσιο που είχε παρασκευάσει η προοδευτική κοινή γνώμη. Να στραφεί εναντίον των κοινωνικών συνθηκών, εναντίον του νέου κατεστημένου, να τσαλαπατήσει με τον πιο άγαρμπο τρόπο όλο το κυρίαρχο πλέγμα αξιών. Επανάστασιν θέλατε; Επανάστασιν λάβατε. Κι αν δεν είναι του γούστου σας, ας μην παριστάνετε τους αθώους. Μην αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν όλο αυτό το υπέροχο οικοδόμημα να καταρρέει επειδή το φύσηξε ο λύκος.

Οταν ακούς τους προοδευτικούς να καταφέρονται εναντίον της τραμπικής μετα-αλήθειας, αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν να υπάρχει τόση υποκρισία.

Ο Τραμπ τρομάζει, διότι ο Τραμπ απειλεί τον κόσμο μας. Και τον απειλεί επειδή τον όργωσαν για να τον θερίσει. Ας ελπίσουμε ότι εντέλει θα επικρατήσει η σύνεση, ή εν πάση περιπτώσει η Μελάνια. Διότι όταν ξυπνάς το πρωί και βλέπεις δίπλα σου τη Μελάνια, δεν θέλεις να καταστρέψεις τον κόσμο που σου την έφερε στο πλευρό σου.

Του Τ. Θεοδωροπουλου στην Κ.