Τις μέρες που ο ΣΥΡΙΖΑ σκεφτόταν μια Ελλάδα με δελτίο στο πετρέλαιο, τα τρόφιμα και τα φάρμακα ...

Στην ιστορία υπάρχει ένας τομέας που λέγεται What if. Τι δηλαδή θα συνέβαινε αν κάτι μια λεπτομέρεια είχε καταλήξει διαφορετικά. Το σκεφτόμουνα διαβάζοντας ένα απόσπασμα από συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίτσα στο Βήμα το 2012 για το τι θα συνέβαινε αν η ομάδα του Λαφαζάνη είχε περάσει την γραμμή της στην κυβέρνηση. Αναφερόμενος στην ανάγκη επιστροφής στην δραχμή ο Λαπαβίτσας είχε πει «Τους πρώτους µήνες θα υπάρξουν προβλήματα στο πετρέλαιο, στα φάρµακα και στα τρόφιµα. Η παραγωγή ενέργειας µπορεί να καλυφθεί από εγχώριες πηγές».

Σταματάει το μυαλό τι θα είχε συμβεί αν η Ελλάδα είχε πάει στην δραχμή και της έσκαγε ένας χειμώνας σαν το φετινό με προβλήματα στο πετρέλαιο, τα φάρμακα και τα τρόφιμα. Κάποιες εκατοντάδες θα τα τίναζαν σιωπηλά χωρίς να καταγραφούνε στα ηρωικά κιτάπια του συριζαίικου αγώνα μαζί με τους νεκρούς της ΕΡΤ; Ο κόσμος θα είχε βγει στους δρόμους; Και αν είχε βγει τι θα γινόταν; Θα θεωρούντο διαμαρτυρόμενοι πολίτες ή βδελυροί αντεπαναστάτες που υπόκεινται στο δόγμα Καμμένου «… οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας»; Και η φράση δεν είναι αρχαία ιστορία. Ο Πάνος 'Ο Καμμένος το είχε πει δύο μέρες πριν το δημοψήφισμα. Οταν καθόλου συμπτωματικά τα προγνωστικά έδιναν «ναι» και ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ένοιωθαν την θέση τους στην εξουσία να να κλονίζεται.



Πάμε λοιπόν σε ένα θέμα που η αντιπολίτευση όποτε έρχεται στο τραπέζι σφυρίζει σαν παιδί που περνάει το βράδυ στο νεκροταφείο γιατί είναι πολύ τρομακτικό για να το ακούσει. Το πώς οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα εγκαταλείψουν την εξουσία. Δεν αναφέρομαι σε θέματα αστικής ευγένειας, όπως εάν ο Πολάκης θα περιμένει τον διάδοχο του στην είσοδο του υπουργείου για να παραδώσει ή αν ο Πάνος 'Ο Καμμένος μαζί με την πολυθρόνα του σκοπεύει να δώσει στον διάδοχό του την γκαρνταρόμπα του με τις GI Joe στολές. Η αναφορά γίνεται για το εάν ένας πρωθυπουργός που θεωρεί δημοκράτη τον Φιντέλ Κάστρο παθαίνει σοκ στην ιδέα ότι θα μπορούσε να τρενάρει λίγο την αποχώρηση του. Όχι επειδή αγαπάει την καρέκλα αλλά για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του έθνους. Ας πούμε τους ευρωπαίους τοκογλύφους.

Ελπίζω ότι κανένας Έλληνας δεν παθαίνει σοκ που το διαβάζει. Όχι μεγαλύτερο τουλάχιστον από αυτό που θα πάθαινε ένας πολίτης δυτικοευρωπαϊκής χώρας που θα άκουγε τον πρωθυπουργό του να λέει ότι ίνδαλμα του είναι ο Φιντέλ Κάστρο, που είχε να κάνει 60 χρόνια εκλογές στην Κούβα.

Περισσότερο και από την αντιπολίτευση, η Ευρώπη είναι ο εχθρός του ΣΥΡΙΖΑ.  Και το λέει σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Από τον Λαπαβίτσα που τον Μάρτιο του ’15 ζητούσε «σφυρηλάτηση εναλλακτικών συμμαχιών με χώρες όπως η Ρωσία, η Βενεζουέλα, η Κίνα, το Ιράν», μέχρι τον Πολάκη που μέρες μετά το δημοψήφισμα έλεγε «ο Τσίπρας και η κυβέρνηση δεν θα πέσει με πραξικόπημα, η ρήξη θα είναι πλήρης, δεν την επιλέγουμε εμείς, αλλά το γάντι θα το σηκώσουμε. Θα ματώσουμε, αλλά θα ματώσει και η Ευρώπη».

Το μίσος για την Ευρώπη είναι τέτοιο που μαζί με το «φιλελέδες» και «γερμανοτσολιάδες» ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το δημοψήφισμα πρόσθεσε το «μενουμευρωπαίοι». Το θετικό όμως είναι ότι λειτούργησε αντίστροφα. Οι «μενουμευρωπαίοι» αντί να φοβηθούν, όπως περίμεναν οι πολάκηδες το θεώρησαν τίτλο τιμής. Στις επόμενες εκλογές, όταν και όπως γίνουνε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει να αντιμετωπίσει τον συνηθισμένο ενοχικό και αμέτοχο κόσμο της δεξιάς αλλά ένα συνειδητοποιημένο και οργανωμένο κομμάτι πολιτών που ξέρει ότι το μέλλον του είναι η Ευρώπη.

Του Αντώνη Πανούτσου στο LIBERAL.GR