Η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική ΙΙ

Επειδή το κυριακάτικο σημείωμά μου για την Αθήνα ξεσήκωσε τις συνήθεις αντιδράσεις ενθουσιασμού στην προοδευτική κοινή γνώμη αισθάνθηκα την ανάγκη, ημέρες που είναι, να μην τους αφήσω μόνους τους. Η μελίρρυτος σκέψη τους κινδυνεύει να τους λιγώσει σαν υπερκατανάλωση μελομακάρονων.

Πρώτον: Η σχέση της Αθήνας με τις πολυπολιτισμικές πόλεις που γνωρίζω είναι ίδια με τη σχέση του χριστουγεννιάτικου στολισμού της πλατείας Εξαρχείων με τον στολισμό του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης. Βέβαια, αν η μόνη εμπειρία του σύγχρονου κόσμου που διαθέτεις είναι η ζωή στην πλατεία Εξαρχείων είναι φυσικό να θεωρείς πως αυτό είναι το φυσιολογικό. Εντέλει είναι ζήτημα παιδείας.

Δεύτερον: Ρατσιστής είναι όποιος κρίνει τους ανθρώπους βάσει της φυλής στην οποίαν ανήκουν ή βάσει του χρώματος του δέρματός τους, άντε και σε ακραίες περιπτώσεις βάσει του φύλου τους – σεξορατσισμός. Ρατσιστής δεν είναι όποιος ενοχλείται από τον γείτονά του επειδή πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι και είναι μαύρος. Δεν πάει να είναι μαύρος, άσπρος ή ριγέ. Το θέμα είναι ότι πετάει τα σκουπίδια από το παράθυρο.

Η κουμμουνιστικού τύπου υπερφορολόγιση στήριξε την "υπεραπόδοση" εσόδων 1,4 δισ.€ ...

Υπέρβαση στόχου κατά 3,3% ή 1,45 δισ. ευρώ εμφανίζουν τα καθαρά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού στο ενδεκάμηνο, γεγονός που σε συνδυασμό με την υπερσυγκράτηση δαπανών, που συνεχίζεται, οδήγησε σε πρωτογενές πλεόνασμα μαμούθ 7,42 δισ. ευρώ. 

Η υπεραπόδοση εσόδων οφείλεται κυρίως στις αυξημένες εισπράξεις από φόρο εισοδήματος, άμεσους φόρους και ΦΠΑ. Αντίθετα κάτω των στόχων κινήθηκαν οι εισπράξεις από φόρους στην περιουσία και από ΕΦΚ στα ενεργειακά προϊόντα, ενώ μειωμένα έναντι του προσδοκόμενου είναι και τα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις. 

Μειωμένες έναντι του στόχου εμφανίζονται και οι επιστροφές φόρων, ενώ αποκλίσεις εμφανίζει και το ΠΔΕ.

Ειδικά τον Νοέμβριο, στη διάρκεια του οποίου στα κρατικά ταμεία μπήκαν 527 εκατ. ευρώ περισσότερα από ό,τι προβλεπόταν στον προϋπολογισμό, υπεραπόδοση εμφανίζουν οι φόροι εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων, οι εισπράξεις από ΦΠΑ, και φυσικά από έμμεσους φόρους.

Τα στοιχεία αναλυτικά

Εξευτελιστήκαμε!!

Από το Σαιξπηρικό του Ριχάρδου "Το Βασίλειο μου για ένα άλογο” στο Σκωτσέζικο του Τσακαλώτου "Την Ελλάδα για ακόμη δύο χρόνια εξουσίας". Ο εξευτελισμός είναι αυτονόητος στην, απερίγραπτη, επιστολή του. Ομολογήσαμε (εγγράφως) ότι οι δανειστές δεν μας επιβάλλουν τίποτε. Απαιτούν μόνο εγγυήσεις για τα λεφτά τους. Και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παραδίδουν, ως εγγυήσεις, την κοινωνία ολόκληρη και τη χώρα.
Οπότε ας τελειώνουμε, επιτέλους, με τις γελοιότητες του ΣΥΡΙΖΑ για σχέδιο νέας "γερμανικής κατοχής". Για "πρόθεση γενοκτονίας” των Ελλήνων από τους δήθεν "κομπλεξικούς κουτόφραγκους” που μας μισούν... γιατί φέραμε τον πολιτισμό στην Ευρώπη... μαζί με άλλα, παρόμοια, των καφενέδων και των τσιπουράδικων.

Πρωτοπόρος και στη μετα-αλήθεια...

«Για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης, χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης», είχε γράψει πριν από μερικά χρόνια ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ κι έφερε διάφορα παραδείγματα για να υποστηρίξει τη θέση του: «Στη δεκαετία του 1820 (...) η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας. Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσους πολλούς Ευρωπαίους. (...) Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας. (...) Η ελληνοτουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην Ιστορία μέχρι τότε. (...) Τον χειμώνα του 1940-41 ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα. (...) Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της Ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου (...). Προανήγγειλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του ’90...». (Democracy’s Cradle, Rocking the World, New York Times, 29.7.2011).