Η κυβέρνηση των εντελώς βλαμμένων ...

Ειλικρινά απορώ με την έκπληξη που προκαλούν οι κυβερνητικές αγκαλίτσες με τους εθνικοσοσιαλιστές της Χρυσής της Αυγής. Και η απορία μου δεν έχει να κάνει με την ολοφάνερη κοινή έφεση στο χυδαίο λαϊκισμό και την κοινή προτίμηση στο σύνθημα αντί για το επιχείρημα. Δεν λέω ότι η έκπληξη και η πτώση από τα σύννεφα είναι ακατανόητη επειδή Συριζανέλ και Χρυσή Αυγή έχουν πολύ περισσότερα κοινά από όσα θέλουν να ομολογήσουν. Η απορία για όσους εκπλήσσονται με τη σύγκλιση (που διακαώς φαίνεται να επιθυμεί ο Παρασκευόπουλος και σιωπηλά να αποδέχεται ο αρχηγός του) οφείλεται στο ότι είναι πια ολοφάνερο πως η Ελλάδα δεν κυβερνάται από απλώς ανίκανους ή τεμπέληδες ή κουτοπόνηρους, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά από εντελώς βλαμμένους. Από ανθρώπους που είναι ικανοί για όλα, με τα περισσότερα από αυτά τα όλα να υπάρχει κίνδυνος να συμβούν από κάποιο εντελώς αψυχολόγητο ή εντελώς βλακώδες λάθος.

Το τέλος του Τσίπρα ...

Τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας συνεπής πολιτικός. Όχι βέβαια προς το καθήκον του για τον τόπο, αλλά σίγουρα προς τον εαυτό του και την πολιτεία του στα δημόσια πράγματα της χώρας. Και με οδηγό αυτό το κριτήριο της ανόθευτης ιδιοτέλειας εισήλθε πλέον στην τελική ευθεία μιας περιόδου την οποία χάραξε με έναν και μοναδικό στόχο: να πετύχει, και πάλι, αυτό που (θεωρεί ότι) τον βολεύει, ανεξάρτητα από τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει στον τόπο.

Συνεπής προς τα πρωτοφανή ψέματα που έφεραν αυτόν και τον Καμένο στην εξουσία, συνεπής προς τη διπλή αθλιότητα του δημοψηφίσματος (και που το έκανε και που κορόιδεψε αφού το έκανε), συνεπής ως προς την απόλυτη υποκρισία του προς όλους, αλλά και συνεπής ως όψιμος υποτακτικός της καγκελαρίας στην οποία προστρέχει τώρα γονυπετής σα να τρέχει στη μαμά του, ο Τσίπρας υπήρξε, πάνω απ’ όλα, συνεπής στο πόσο κακό έκανε στην Ελλάδα: ακόμα και με το επικείμενο πολιτικό του τέλος καταφέρνει και πάλι να τη βλάψει.

Φυσικά ουδείς είναι πια τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι ο Τσίπρας, ο οποίος έχει υπογράψει και ότι αποδέχεται τα πλεονάσματα του 3,5% επί δεκαετία και ότι δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει με τα πλεονάσματα (της υπερφορολόγησης και της διάλυσης) μοίρασε αυτά τα χρήματα γιατί τον έπιασε ο πόνος για τη φτώχια στην Ελλάδα. Σανίδα πολιτικής σωτηρίας έψαχνε ο άνθρωπος, η οποία, όμως, αποδείχθηκε σάπια.

Αύριο θα δει τη Μέρκελ ικέτης και θα εισπράξει την απάντηση που ήδη πλέον γνωρίζει. Και, μεθαύριο, ίσως βάλει ξανά να παίζει η κασέτα «Μανταμ Μέρκελ» του «μερκελισμού».

Και, αμέσως μετά, θα δει μπροστά του δύο δρόμους: ή την οπισθοχώρηση και τον πλήρη εξευτελισμό του, είτε το όψιμο ψευτοαντάρτικο και την ηρωική έξοδό του ως σανίδα τελικής σωτηρίας.

Είναι βέβαιο ότι και πάλι θα επιλέξει εκείνο που θα κρίνει ότι μπορεί να επιφέρει το μεγαλύτερο πιθανό όφελος για τον ίδιο, αδιαφορώντας, όπως κάθε φορά, για την Ελλάδα, που θα τον πληρώνει πολύ ακριβά μέχρι το τέλος…

Του Γ.Μαλούχου  στο Βήμα.

Ψέματα και για τα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου ...

Ανάμεσα στα πολλά ψέματα που ειπώθηκαν αυτές τις μέρες με αφορμή τη συζήτηση επί του προϋπολογισμού, από τα χείλη του κ. Τσίπρα και από το βήμα της Βουλής ακούσαμε και αυτό σε σχέση με την δήθεν «13η σύνταξη» που ετοιμάζεται να διανείμει:

Αφού υποστήριξε πως αυτή η παροχή δεν δίδεται από το πλεόνασμα (το οποίο ως γνωστόν πηγαίνει στο χρέος), αλλά από την… υπεραπόδοση των εσόδων (την ώρα, βέβαια, που οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φορολογουμένων προς το Κράτος αυξάνουν με ρυθμό 1 δις τον μήνα) και για να αντιδιαστείλει την δική του παροχή με την παροχή κοινωνικού μερίσματος από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, είπε:

«Εμείς μοιράζουμε χρήματα που υπάρχουν στο δημόσιο ταμείο. Δεν κόβουμε έντοκα γραμμάτια του δημοσίου λίγο πριν από μια εκλογική αναμέτρηση, για να δώσουμε στοχευμένα σε κάποιους που θεωρούμε πελάτες μας, γιατί αυτό είναι προσβολή πράγματι, αλλά οριζόντια σε αυτούς που εδώ και πέντε χρόνια από την κρίση έχουν υποστεί από τις δικές σας κυβερνήσεις μειώσεις ύψους συνολικά 44 δισεκατομμυρίων ευρώ».