Χωρίς φανατικούς μετριοπαθείς, η χώρα δε σώζεται ...

Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα εμπιστοσύνης. Εμπιστοσύνη του πολίτη προς το κράτος, του κράτους προς τους θεσμούς, του ιδιώτη προς το δημόσιο, του καταναλωτή  προς τον έμπορο και ούτω καθεξής. Άλλα πολιτεύματα στηρίζονται στο φόβο, στο δέος ή αλλού. Η δημοκρατία όμως στηρίζεται στην εμπιστοσύνη. Όπως και η οικονομία στηρίζεται στην εμπιστοσύνη. Βάζεις τα λεφτά σου στην τράπεζα γιατί πιστεύεις ότι η τράπεζα θα σ’ τα δώσει πίσω. Αγοράζεις ένα προϊόν με πίστωση διότι ο πωλητής πιστεύει ότι θα τα εισπράξει. Εργάζεσαι ένα μήνα και πληρώνεσαι στο τέλος του μήνα, γιατί πιστεύεις ότι ο εργοδότης θα σ’ τα καταβάλει.
Όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης. Ολόκληρη η λειτουργία της κοινωνίας στηρίζεται σε αυτήν. Στην εμπιστοσύνη, στην πίστη.


Όταν χαθεί, κλονίζονται τα πάντα. Ωραία και τώρα τι; Πώς ξανακερδίζεται η εμπιστοσύνη; Με τη συνέπεια λόγου και πράξης, με το ύφος και το ήθος, με την καταδίκη του «μαυρογυαλουρισμού», με την έλλειψη φωνών και υστεριών, με τις δημιουργικές προτάσεις, όχι με τη στείρα κριτική, όχι με τις αλληλοκατηγορίες και το ψέμα, με το βλέμμα στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Και πάνω απ’ όλα με μια εικόνα Κοινοβουλίου που να μη θυμίζει καφενείο γειτονιάς.

Έχουν ξεχάσει αρκετοί πολιτικοί παλαιάς κοπής πως δεν είναι μόνο αντιπρόσωποι του λαού (και ως τέτοιοι δικαιολογούνται να βρίσκονται στο μέσο όρο και να θυμίζουν καφενείο γειτονιάς), είναι κυρίως διαμορφωτές του μέλλοντος του λαού και ως τέτοιοι οφείλουν να είναι ή να προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι και ικανότεροι από το μέσο όρο. Έχουν και ρόλο παιδευτικό, και οφείλουν να γνωρίζουν το βάρος της ευθύνης τους. Δεν εκπροσωπούν μόνο κάποιους ψηφοφόρους των εκλογικών τους περιφερειών, αλλά διαμορφώνουν το μέλλον της χώρας. Και τα τελευταία έτη έχουν συμβάλει στη διαμόρφωση μιας κατάσταση παντελούς έλλειψης εμπιστοσύνης από όλους προς όλους.

Κι αν αυτά ακούγονται ως παραινέσεις άνευ ουσίας και άνευ αντικειμένου είναι επειδή οι πολλοί σιωπούν, οι μετριοπαθείς σιωπούν. Σιωπούν είτε διότι δεν έχουν βήμα, είτε διότι κουράστηκαν, είτε διότι το βρίσκουν μάταιο, είτε διότι αδιαφορούν, είτε διότι φοβούνται ότι θα λοιδορηθούν.

Κι επειδή στον κόσμο όλο ακούγονται μόνο οι δυνατές φωνές, οι μετριοπαθείς όλης της χώρας οφείλουν να φανατιστούν. Μετριοπαθώς. Τόσο όσο χρειάζεται για να ακουστούν, χωρίς να χάσουν τη μετριοπάθειά τους. Να απαιτήσουν να κερδηθεί η εμπιστοσύνη. Να φέρουν τη λογική και την αλήθεια στο δημόσιο διάλογο.

Του Ζαφείρη Βάλβη στο Liberal.gr