Μας βρήκε νέος Βαρουφάκης!

Ο νέος υπουργός υπΑνάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε μια νέα επαναστατική οικονομική θεωρία. Οι επιχειρηματίες δεν ενδιαφέρονται για το κέρδος! Αυτό είναι το ουσιαστικό συμπέρασμα περισπούδαστου άρθρου του στην Καθημερινή, σύμφωνα με το οποίο η υπερφορολόγηση δεν επηρεάζει σοβαρά τις επενδύσεις. Θεωρία που θα τον οδηγήσει μάλλον στο βιβλίο Γκίνες παρά στο βραβείο Νόμπελ. Αφού αποφάσισε να διεκδικήσει από τον κ. Βαρουφάκη τον τίτλο του πλέον άσχετου με την πραγματικότητα της σημερινής ελληνικής οικονομίας και επιχειρηματικότητας υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ[1].


Το ανατριχιαστικό είναι ότι αποφάσισε να εφαρμόσει την «επαναστατική» του θεωρία στη χώρα με τις μικρότερες επενδύσεις και τη μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη. Στη χώρα λοιπόν που ο επιχειρηματίας που βάζει τα χρήματά του για να τα πάρει πίσω ως απόδοση της επένδυσής του πρέπει πρώτα να πληρώσει 29% φόρο επιχειρήσεων, 15% φόρο μερισμάτων, 4%-10% (μόνιμη) έκτακτη εισφορά, συν καμιά δεκαριά άλλους φόρους, πέραν ενός εκ των μεγαλύτερων ΦΠΑ στην Ευρώπη, προσπαθεί να μας πείσει ότι η υπερφορολόγηση δεν έχει και τόση σημασία και ότι οι επενδύσεις θα έρθουν αν υπάρχουν «διαφανείς διαδικασίες διαγωνισμών, ισχυρό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του κράτους και παροχή τραπεζικής χρηματοδότησης με οικονομικά κριτήρια».

Κανονικά είναι μάλλον αστείο να εξηγούμε το 2016 ότι οι υψηλοί φόροι διώχνουν τις επενδύσεις. Όμως, επειδή ζούμε στην εποχή των post- truth politics, ας κάνουμε τον κόπο να εξηγήσουμε το αυτονόητο.

Σε μια οικονομία τα επενδυτικά σχέδια κατατάσσονται με βάση την αναμενόμενη οικονομική τους απόδοση. Μπορούμε να τα παραστήσουμε  σαν μια πυραμίδα. Στην κορυφή υπάρχουν πολύ λίγα επενδυτικά σχέδια με πολύ υψηλή απόδοση, στη μέση αρκετά επενδυτικά σχέδια με κανονική απόδοση και στη βάση πάρα πολλά επενδυτικά σχέδια με σχετικά χαμηλή απόδοση. Ανάλογα λοιπόν με το ύψος της φορολογίας γίνονται διαθέσιμα είτε:

-Ελάχιστα επενδυτικά σχέδια (η κορυφή μόνο της πυραμίδας), όταν υπάρχει υπερφορολόγηση, είτε

- Το πάνω μέρος της πυραμίδας, όταν η φορολογία είναι σε κανονικά επίπεδα, είτε

- Σχεδόν ολόκληρη η πυραμίδα, όταν η φορολογία είναι χαμηλή.

Η Ελλάδα με εφιαλτική ανεργία και μετά από μια μακρά περίοδο αποεπένδυσης είναι προφανές ότι χρειάζεται ολόκληρη την πυραμίδα.

Η απόδοση των επενδύσεων επηρεάζεται βέβαια από πολλούς παράγοντες. Το κόστος του χρήματος, την αβεβαιότητα, την ταχύτητα υλοποίησης της επένδυσης, την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας κ.λπ. Ό,τι όμως κι αν συμβαίνει με τους άλλους παράγοντες που επηρεάζουν τις επενδύσεις, η επίπτωση της φορολογίας δεν αλλάζει. Προπαντός σε ακραίες συνθήκες υπερφορολόγησης και αποεπένδυσης. Για να το πούμε απλά με φορολογία 100% έχουμε μηδέν επενδύσεις ακόμα κι αν έχουμε την πιο ανταγωνιστική οικονομία του πλανήτη.

Η Ελλάδα τώρα είναι πολλαπλώς προβληματική. Κι προφανώς όχι μόνο στη φορολογία. Είναι προβληματική στο κόστος του χρήματος (διπλάσιο τουλάχιστον από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης), στη διαφθορά, στη γραφειοκρατία, στον κίνδυνο χώρας, στην ασφάλεια δικαίου και την ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης κ.λπ. Με τη βούλα και σφραγίδα όλων των σχετικών διεθνών δεικτών (Ease of Doing Business της παγκόσμιας Τράπεζας στη θέση 61, αμέσως κάτω από το Κόσοβο, Global Competitiveness Index του φόρουμ του Νταβός στη θέση 86, αμέσως κάτω από την Ουκρανία, δείκτης διαφθοράς της transparency International, στη θέση 58, αμέσως κάτω από τη Γκάνα κ.λπ.).

Αυτά λίγο πολύ ίσχυαν και πριν τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας όμως αποφάσισε να εφαρμόσει στον τομέα των επενδύσεων την λαϊκή ρήση «ήτανε στραβό το κλήμα το έφαγε κι ο γάιδαρος». Είχαμε δηλαδή όλα αυτά τα εμπόδια, δεν κάνουμε τίποτε ουσιαστικό για αυτά και  προσθέσαμε και την παρανοϊκή φορολογία για να πειραματιστούμε. Το αποτέλεσμα: Αντί για επενδύσεις οι επιχειρήσεις μεταναστεύουν, οι επαγγελματίες κλείνουν τα βιβλία τους και οι νέοι επιστήμονες ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους και τραβάνε κατά την ξενιτειά. Κι ο υπουργός υπΑνάπτυξης εφαρμόζοντας το αγγλοσαξονικό “adding insult to injury” αποφάσισε ότι είναι κατάλληλη στιγμή για παραδοξολογίες και θεωρίες.

Επί του συγκεκριμένου άρθρου τώρα αν θέλει να δει τι κάνει η χαμηλή φορολογία ας δει τα νούμερα της Ιρλανδίας που στη διάρκεια της κρίσης και των μνημονίων 2011-2015 πέτυχε ανάπτυξη 3,5% κατά μέσο όρο και τώρα έχει 7%. Βάση της επιτυχίας της ο εξαιρετικά χαμηλός φόρος επιχειρήσεων, που τον κράτησε αφού αντιστάθηκε με νύχια και με δόντια στην απαίτηση των φορολάγνων της ευρωζώνης να τον αυξήσει. Ας ρίξει άλλη μια ματιά και στη διεθνή βιβλιογραφία[2] και ας ρωτήσει προπαντός και κανένα επιχειρηματία, από αυτούς που φεύγουν προτροπάδην κατά Κύπρο, Βουλγαρία και (οι μεγάλοι) Λουξεμβούργο, αν προτιμά να επενδύει εκεί που η φορολογία είναι 60%  εκεί που είναι 15%.

Γιατί από Βαρουφακισμούς χορτάσαμε. Κι αν θέλαμε κι άλλους τους προτιμάμε στο πρωτότυπο, με μαύρο πέτσινο μπουφάν. Δεν χρειάζεται να τους ακούμε και με κουστούμι.

Σοβαροφανής Βαρουφακισμός είναι άλλωστε contradictio in terminis…

Του Θόδωρου Σκυλακάκη  (επικεφαλής της Δράσης) στο Liberal.gr

[1] Τίτλος περιζήτητος αν σκεφθείτε και τον ανταγωνισμό.
[2] Djankov, Simeon, Tim Ganser, Caralee McLiesh, Rita Ramalho, and Andrei Schleifer. 2010. The effect of corporate taxes on investment and entrepreneurship. American Economic Journal: Macroeconomics 2(3): 31-64. «Εffective corporate tax rates have a large and significant adverse effect on corporate investment and entrepreneurship».