Καλή καρδιά και πάμε προς εκλογές...

Δέος κατέχει τους δημάρχους μπροστά στη διευθύντρια του
πρωθυπουργικού υποκαταστήματος. (Στη Θεσσαλονίκη,
ξέχασα να το πω – αν και αυτό γίνεται αμέσως αντιληπτό από το μακιγιάζ της κυρίας...)
Δύο τους στέκονται προσοχή, ένας ρίχνει το βλέμμα κάτω με σεβασμό, ένας άλλος ξύνεται.
(Είναι και αυτός, ξέρετε, ένας τρόπος εκδήλωσης του δέους.)
Της αξίζει οπωσδήποτε, βάσει των κρατούντων κριτηρίων.
Διότι, με το «δεν πληρώνω», κατόρθωσε τώρα να την πληρώνουμε όλοι για μια δουλειά
που δεν θα έπρεπε να υπάρχει στην εποχή του Ιντερνετ...

Να χαιρετίσω, κατ’ αρχάς, τα σημάδια της πολυπόθητης ανάκαμψης. Τα σημάδια; Υπερβάλλω λίγο· ένα βρήκα, αλλά καλό. Ο οδηγός που προκάλεσε το τροχαίο με τους έξι τραυματίες, χθες το πρωί στη Συγγρού, ήταν Ελληνας και μεθυσμένος (είχε τριπλάσια ποσότητα αλκοόλ στο αίμα του από την επιτρεπόμενη). Συνοδηγό του είχε έναν Αλβανό – δηλαδή υποδεέστερο, διότι στην ελληνική κουλτούρα άρχοντας είναι, παραδόξως, η σοφεράτζα και όχι ο επωφελούμενος επιβάτης. Μαζί τους οι δύο είχαν μια Ουκρανή και μια Ρουμάνα. Προφανώς, επέστρεφαν από «διασκέδαση» και –θέλω να φαντάζομαι– άκουγαν στη διαπασών Παντελίδη. Νομίζω ότι η ερμηνεία του περιστατικού και η σύνδεσή του με την έννοια «ανάκαμψη» περιττεύουν. Το γεγονός μιλάει από μόνο του...



Για τα δεδομένα της κυβέρνησης, ήταν πολύ φυσικό να ξεκινήσουν με μία γκάφα οι παροχές προς τα νησιά – παρεμπιπτόντως, αυτά για τα οποία ο επίσημος γελωτοποιός της κυβέρνησης λέει ότι δεν πειράζει αν χαθούν. Στο non-paper με το οποίο η κυβέρνηση προήγγειλε τις παροχές, είχε συμπεριλάβει και τη συνταγματική κατοχύρωση της νησιωτικότητας. Μέχρι την επομένη, όμως, φαίνεται ότι κάποιος τούς επισήμανε ότι η κατοχύρωση ήδη υφίσταται στο Σύνταγμα, οπότε την παρέλειψε ο πρωθυπουργός όταν παρουσίασε τις παροχές από τη Νίσυρο. Δεν πειράζει, τα λάθη σε κάνουν αυθεντικό και η Αριστερά λατρεύει την αυθεντικότητα.

Και στο κάτω κάτω, πείτε μου, τι σημασία έχει ένα τόσο δα λαθάκι; Καλή καρδιά να υπάρχει (εκτός από ήλιο και τσίπουρο...) και όλα θα γίνουν! Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνει ο πρωθυπουργός με τις ποικίλες παροχές· και μας προϊδεάζει για το πνεύμα με το οποίο θα πάει προς την κάλπη η κυβέρνηση. Διαλέξτε ξανά εμάς, με την καλή καρδιά, γιατί οι άλλοι είναι άκαρδοι. Πώς το είπε, άλλωστε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, υποτίθεται χαριεντιζόμενος, πριν από κάποιες μέρες; «Εκτός από τον κόφτη, υπάρχει και ο δότης». Και πού βρίσκεται ο δότης; Μα στην καρδιά, βεβαίως, την πηγή της καλοσύνης. Αυτή η μεγάλη καρδιά του επιβάλλει να μοιράζει το πλεόνασμα.

Την ίδια έχει και ο συνεταίρος του στην κυβέρνηση Π. Καμμένος. Εδειχνε «μπούλης» και «πλουσιόπαιδο», όπως είπε ο Τσίπρας χθες από τη Νίσυρο. Παρ’ όλα αυτά, όμως, απεδείχθη και αυτός ένα καλό, ένα «λαϊκό παιδί». Πώς κι έτσι; Μα, το είπαμε: η καρδιά κάνει όλη τη διαφορά. Εξάλλου ο Τσίπρας, με πατέρα επιτυχημένο κατασκευαστή δημοσίων έργων, με πέτρινη μονοκατοικία στον Διόνυσο, τι ήταν, φτωχολογιά; Κάθε άλλο. Επέλεξε, όμως, να γίνει και αυτός «λαϊκό παιδί», όπως το αντιλαμβανόταν τουλάχιστον. Επέλεξε, δηλαδή, να μείνει αμόρφωτος (τα πτυχία του απλώς πιστοποιούν τη «δημοκρατικότητά» του...), επέλεξε να μη μάθει ξένες γλώσσες, επέλεξε να αδιαφορεί για τους καλούς τρόπους.

Ισως τα παραπάνω ακούγονται ελαφρώς φαιδρά –και δεν θα αρνηθώ ότι πράγματι είναι– αλλά μόνο σε αυτή τη βάση, του συναισθήματος, μπορεί να δώσει προεκλογικό αγώνα ο Τσίπρας, καθώς πολιτική πρόταση δεν έχει για να παρουσιάσει. Ο,τι διέθετε ως «πολιτική» εξευτελίστηκε μέσα σε δύο χρόνια. Κατά συνέπεια, οτιδήποτε σχετικό αν επανελάμβανε σήμερα, ύστερα από όλες τις διαψεύσεις, τις αποτυχίες και το τεράστιο κόστος τους, θα ήταν σαν να έριχνε αλάτι στην πληγή. Επομένως, μόνο το συναίσθημα του μένει και η διαρκής αντιπαραβολή με την κακιά Δεξιά. «Προτιμήστε με κι ας είμαι ανίκανος, γιατί ο άλλος που έρχεται είναι κακός, μη τον βλέπετε που δείχνει ικανός». Αυτό θα προσπαθήσει να προβάλει στο ασυνείδητο των ψηφοφόρων με την προεκλογική εκστρατεία του, η οποία νομίζω ότι έχει ήδη αρχίσει και θα είναι μακρά.

Το λέω αυτό, επειδή αναρωτιέμαι πότε και πώς θα προλάβει να πραγματοποιήσει τις 30 υποσχέσεις του. (Ειδικώς δε επειδή αφορούν νησιά, μέχρι να πραγματοποιηθούν όλες, κάποια ίσως έχουν αλλάξει χέρια δυο-τρεις φορές, αν πιστέψουμε τον υφυπουργό...) Είναι προφανέστατο ότι τις ανήγγειλε για να υπάρχουν ως προκατατεθειμένες δεσμεύσεις, που μετρούν περισσότερο από απλές προεκλογικές υποσχέσεις, διότι φαντάζουν πιο πραγματικές: ήταν κάτι που πήγε να γίνει, σταμάτησε τώρα λόγω εκλογών, αλλά θα ολοκληρωθεί αν με ξανακάνετε πρωθυπουργό.

Παρά το κόστος της στις σχέσεις της χώρας με τους δανειστές (τι τον νοιάζει άλλωστε...), η συγκεκριμένη τακτική είναι η σωστή για τον Τσίπρα, καθώς προκαλεί μια μικρή –προς το παρόν– σύγχυση στη Ν.Δ. Ποια θα είναι η θέση της; Τολμά να καταψηφίσει και να εξηγήσει γιατί οι παροχές είναι λάθος; Και αν τις υπερψηφίσει –επειδή πάντα είναι καλό να δίνεις στον δοκιμαζόμενο λαό– μετά πώς η ίδια θα επικρίνει την πολιτική που επέβαλε τις παροχές; Εν ολίγοις, θέτει τη Ν.Δ. σε ένα δίλημμα μεταξύ της δημοτικότητάς της και της αξιοπιστίας των μεταρρυθμιστικών προθέσεών της. Το πεδίο των πολιτικών τακτικισμών, που γίνονται με σκοπό την άμεση επιβίωση, είναι το μόνο στο οποίο ο Τσίπρας εξαρχής δείχνει κάποια ικανότητα...

Ισως βοηθήσει

Οχι δηλαδή ότι είμαι 100% σίγουρος, παρ’ όλα αυτά το εισηγούμαι. Να πληρώσει το ελληνικό Δημόσιο τα έξοδα στους γονείς της φοιτήτριας από τη Γερμανία, την οποία βίασε και σκότωσε ο Αφγανός μετανάστης, για να επισκεφθούν τον τέως υπουργό Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλο και αυτός να τους εξηγήσει γιατί πρέπει να σεβόμαστε τα δικαιώματα των φυλακισμένων...

Του Στ. Κασιμάτη στην Κ.