Τα αυτονόητα, τα επαναστατικά...

Δεν είπε κάτι καινούργιο στην ιστορική ομιλία που έκανε ο Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα. Ακόμη και η ατάκα που συγκίνησε πολλούς, ότι «σε μια δημοκρατία το υψηλότερο αξίωμα είναι αυτό του πολίτη», πρωτοειπώθηκε από τον δικαστή του Αμερικανικού Ανωτάτου Δικαστηρίου, Felix Frankfurter. Αυτό όμως που έκανε ο Αμερικανός πρόεδρος είναι ότι θύμισε τα αυτονόητα της Δημοκρατίας, αυτά που είναι επαναστατικά. Ειδικά σήμερα, που παγκοσμίως επικρατεί μεγάλη θολούρα και ειδικότερα σε έναν τόπο όπου κυριαρχεί η ψευδοδημοκρατική συνείδηση.



Είναι επαναστατικό να μιλάει κάποιος για την αξία και τα ευεργετικά αποτελέσματα της αργής, σύνθετης δημοκρατικής διαδικασίας, σε έναν τόπο όπου πριν από μερικά χρόνια διεκινείτο το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπου... η Βουλή». Σε μια χώρα όπου η βία δικαιολογήθηκε τόσο πολύ –βαφτίστηκε ακόμη και «δίκαιη οργή»– είναι επαναστατικό να μιλάει κάποιος για το δόγμα της μη βίας και του διαλόγου, ως διαδικασία που θα φέρει πιο στέρεα αποτελέσματα. Είναι επαναστατικό επίσης να λέει κάποιος σε μια χώρα, που πριν από μερικά χρόνια ταλανιζόταν από το σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το ’73» επειδή ελήφθησαν δύσκολες αντιδημοφιλείς αποφάσεις, ότι η Δημοκρατία είναι εξ ορισμού το πολίτευμα στο οποίο δεν μπορείς να ικανοποιήσεις το 100% των επιθυμιών σου.

Είναι ριζοσπαστικό για μια χώρα, όπου ο προηγούμενος πρωθυπουργός δεν παρέδωσε στον νυν, να ακούς ότι «αγωνιζόμαστε σκληρά κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά μετά τις εκλογές η Δημοκρατία εξαρτάται από την ειρηνική μετάβαση της εξουσίας, ειδικά όταν δεν έχεις τα αποτελέσματα που έχεις». Σε έναν τόπο όπου το κυβερνών κόμμα εξελέγη με το σύνθημα «Ή εμείς ή αυτοί», είναι πραγματικά επαναστατικό να ακούς κάποιον να λέει ότι η Δημοκρατία είναι πολίτευμα που δεν έχει αποκλεισμούς. Ούτε καν γι’ αυτούς που διαφωνούν ή χάνουν τις εκλογές.

Είναι πάντα επαναστατικό να μιλάει κανείς για την ελευθερία του λόγου, του Τύπου, της ειρηνικής συνάθροισης χωρίς τους παλαιολιθικούς αστερίσκους που υπάρχουν στο ελληνικό σύνταγμα και τους μεταμοντέρνους αστερίσκους που διάφοροι επαγγελματίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων φυτεύουν στην ελληνική νομοθεσία. Μη μιλήσουμε για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, κάτι που παραμένει ζητούμενο στη χώρα, ενώ τον τελευταίο καιρό το σφιχταγκάλιασμα γίνεται σε δημόσια θέα, μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου. Πρέπει, λοιπόν, να ευχαριστήσουμε τον πρόεδρο των ΗΠΑ που ήρθε να μας πει αυτά που έπρεπε να είχαμε μάθει στο σχολείο από τα μικρά μας χρόνια, που έπρεπε να είχαν γίνει συνείδηση όλων των πολιτών: «Η Δημοκρατία μπορεί να είναι ατελής, μπορεί να είναι αργή, δύσκολη στην υλοποίηση... μπορεί να είναι πολύπλοκη, αλλά είναι η καλύτερη... Η Δημοκρατία, όπως και όλοι οι ανθρώπινοι θεσμοί, είναι ατελής (αλλά) ... είναι καλύτερη γιατί επιτρέπει να δοκιμάζουμε καινούργιες ιδέες και να διορθώνουμε τα λάθη μας. Κατά τη διάρκεια της δικής μας ιστορίας έτσι καταφέραμε να είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο».

Και τέλος, ήταν επαναστατικό να ξανακούσουμε σε αυτήν τη χώρα ότι «στο ατελές σύστημα (της Δημοκρατίας) η ισχύς και η πρόοδος θα εκπορεύεται από εμάς τους πολίτες. Εάν θέλουμε αυτό το σύστημα διακυβέρνησης, το μέλλον μας θα είναι λαμπρό».

Του Π. Μανδραβέλη στην Κ.