Πλησιάζει η ώρα ενός νέου κόμματος - έκπληξη ...

Στις εκλογές στις ΗΠΑ απέτυχαν οι δημοσκόποι, όπως απέτυχαν και στο δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία, επειδή δεν μπορούν να πιάσουν τον σφυγμό του κόσμου. Είναι πλέον η σειρά της Ευρώπης να βρει τους δικούς της γυρολόγους που θα παίξουν τον… αντισυστημικό τους ρόλο. Στην Ελλάδα, η θέση είναι κενή, καθώς δεν μπορεί να την καλύψει η Χρυσή Αυγή! Η φύση, όμως, αντιπαθεί τα κενά.

Η εκλογή Τραμπ δημιουργεί ένα ρεύμα. Στη Γαλλία, αυτό θα το εκφράσει η κυρία Λε Πεν. Στη Γερμανία, οι εναλλακτικοί, δεξιότερα της κυρίας Μέρκελ. Στην Ελλάδα της κρίσης, η τάση αυτή δεν είναι ανάγκη να εκφραστεί από ένα ακροδεξιό σχήμα. Άλλωστε, δεν υπάρχει κάτι σοβαρό στην ακροδεξιά για να εκφράσει αυτό το παγκόσμιο ρεύμα της αμφισβήτησης απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Δεν μπορεί η Χρυσή Αυγή ή ο Σώρρας να σηκώσουν αυτό το βάρος. Όχι ότι δεν θα πάρουν ψήφους, αλλά αυτό απέχει σημαντικά από το να γίνουν οι κυρίαρχοι στο πολιτικό παιγνίδι.



Αυτό που ίσως δεν αντιλήφθηκαν έγκαιρα οι δημοσιολόγοι και οι δημοσκόποι στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία είναι ότι αυτό που εκφράστηκε ήταν στην πραγματικότητα η αντίδραση, η αγανάκτηση ενάντια στις ελίτ, ενάντια στο σύστημα. Καλώς; Κακώς; Το πώς το χαρακτηρίζουμε εμείς έχει ελάχιστη σημασία στο τέλος. Σημασία έχει ότι συμβαίνει. Επίσης, είναι αστείο να κατηγορεί κανείς από τη μακρινή Ελλάδα που ψήφισε τον Αλέξη και τον Πάνο για ανωριμότητα τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς.

Είναι άλλο πράγμα να μιλάμε για έναν βαθύ διχασμό στις δύο αυτές κοινωνίες κι άλλο να υποστηρίζουμε ότι εμείς από τον καναπέ μας, οι οπαδοί της παραμονής της Βρετανίας στην Ευρώπη και οι ψηφοφόροι της Χίλαρι κατέχουμε όλοι μαζί την απόλυτη αλήθεια. Οι άλλοι που έκαναν μία διαφορετική επιλογή θα είχαν κι εκείνοι τους λόγους τους. Κι επιπλέον δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συζητάμε για εκλογικές διαδικασίες. Ο λαός ψήφισε. Όχι κάποια ομάδα αρίστων για λογαριασμό του λαού και ερήμην αυτού.

Πρόκειται για ένα παγκόσμιο ρεύμα. Για ένα τσουνάμι που θα έρθει και στην Ελλάδα. Οι ψήφοι στον Λεβέντη και στη Χρυσή Αυγή ήταν τα προεόρτια. Μπορούμε να πούμε ότι και η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε έναν βαθμό μία αντισυστημική ψήφος. Στην Ελλάδα δεν έχουμε τις ίδιες προσλαμβάνουσες με τη Γαλλία ή την Ιταλία. Στη Γαλλία υπάρχει η Λεπέν, που εκφράζει εδώ και χρόνια αυτό το «αντισυστημικό». Το έχει «κλειδώσει» για λογαριασμό της άκρας Δεξιάς. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η άκρα Δεξιά δεν είναι τόσο αγαπητή. Αντίθετα, ο κόσμος αγαπάει τους Μεσσίες. Θέλει τον ηγέτη του, τον δικό του Πούτιν.

Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει αυτό το πρόσωπο στο προσκήνιο. Θα μπορούσε να είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης, αν αποφάσιζε να κατέβει στις εκλογές. Ή ακόμη και ο Νικόλαος, ο γιος του Κωνσταντίνου. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε, αρκεί εκείνη τη στιγμή να εκφράζει την οργή του λαού. Να μην ξεχνάμε ότι στην Ιταλία ο κωμικός Μπέπε Γκρίλο χρειάστηκε μόλις δύο μήνες για να σκαρφαλώσει σε ποσοστά της τάξης του 20%.

Το ότι δεν έχει εκδηλωθεί ακόμη ο Έλληνας Τραμπ ή ο Έλληνας Μπέπε Γκρίλο, δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα θα αποτελέσει εξαίρεση από αυτήν τη μόδα. Ότι θα εμφανιστεί ο «μεσσίας», είναι κάτι που θα πρέπει να το θεωρούμε βέβαιο. Κι αυτό διότι παρουσιάζεται μία ευκαιρία που περιμένει τον εκλεκτό για να την αρπάξει και να την παντρευτεί. Εκείνο που μπορεί να είναι διαφορετικό στην Ελλάδα είναι να μην υπάρξει μία τόσο μεγάλη αποδοχή του κινήματος της διαμαρτυρίας, επειδή αυτό έχει ήδη εκδηλωθεί πρόωρα σε σχέση με τις άλλες χώρες στις περιπτώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της Χρυσής Αυγής και του Λεβέντη, δίχως να υπάρξουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα για τους ψηφοφόρους εκείνους που έκαναν αυτές τις επιλογές. Η ψήφος διαμαρτυρίας δεν έκανε καλύτερη τη ζωή τους και σήμερα αυτό το γνωρίζουν.

Ο Κυριάκος κερδίζει ψήφους ως εκφραστής της κοινής λογικής. Δεν ξέρουμε αν το μήνυμα του θα είχε τόσο μεγάλη απήχηση στην κοινωνία αν δεν είχε προηγηθεί στα προηγούμενα χρόνια η απόλυτη τρέλα των ψεκασμένων. Η διαφορά με την υπόλοιπη Ευρώπη είναι ότι ο Μπέπε Γκρίλο έχει ήδη έρθει στην Ελλάδα με μία άλλη μορφή. Ότι ήρθαν οι κωμικοί βοήθησε έναν κόσμο να αντιληφθεί ότι η διαμαρτυρία δεν είναι λύση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εμφανιστεί ο… επόμενος! Το αντίθετο, είναι σχεδόν βέβαιο, αφού αυτή είναι η μόδα. Εκείνο που δεν γνωρίζουμε είναι τι ποσοστό θα πάρει τελικά και από ποιον. Αν δηλαδή οι «διαμαρτυρόμενοι» θα αυξήσουν ή όχι την επιρροή τους κι αν αυτήν τη διαμαρτυρία θα την εκφράσει ο «νέος» ή αν θα παραμείνει διάσπαρτη σε πολλά κόμματα. Η κάθε απάντηση κρύβει και διαφορετικές πολιτικές εξελίξεις.

Θανάσης Μαυρίδης στο Liberal.gr