Αλέξης, «το κουτσό άλογο» ...

Καλώς ή κακώς το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας είναι πρωθυπουργικεντρικό. Και καλώς ή κακώς αυτός ο λαός θέλει να ακολουθεί ηγέτες. Αυτός ο συνδυασμός καθιστά επιτακτική, στα κόμματα, την ανάγκη εξεύρεσης χαρισματικού αρχηγού. Τα παραδείγματα είναι πολλά και γνωστά.

Έτσι λοιπόν και ο ΣΥΡΙΖΑ  ακολουθώντας την πεπατημένη έψαξε και βρήκε στο πρόσωπο του Α.Τσίπρα τον νέο, χαμογελαστό, άφθαρτο ηγέτη που σήκωσε επάνω του τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις, όλες νικηφόρες για το κόμμα του.

Όμως στην πολιτική, μπροστά στην απώλεια εισοδήματος ξεθωριάζει η λάμψη κάθε αρχηγού. Πολύ γρήγορα τα επώδυνα μέτρα αποκαθηλώνουν την εικόνα του και η πτώση είναι αναπότρεπτη, καθώς συνοδεύεται και από την διάψευση των ελπίδων των  οπαδών του.



Από αυτήν την μοιραία κατάληξη δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγει ο Α.Τσίπρας, γιατί, συν τοις άλλοις, ήταν και ο ίδιος ανεπαρκής σε όλους τους τομείς, πλην των εσωκομματικών ραδιουργιών, όπου επέδειξε αξιοζήλευτες επιδόσεις. Αλλά αυτό ενδιέφερε  και ενδιαφέρει μόνον τον μικρόκοσμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και κανέναν άλλον.
Ο απλός πολίτης βυθισμένος στα προβλήματα της καθημερινότητας του ήταν και είναι  παγερά αδιάφορος για τις συνωμοσίες, τις διαφωνίες και τις διαγραφές που σηματοδοτούν την αποφασιστικότητα του ηγέτη, όταν αυτός δεν μπορεί να βελτιώσει  το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Πολύ δε περισσότερο όταν είναι κοινή εκτίμηση πως ο Α.Τσίπρας υστερεί σημαντικά- κάθε σύγκριση αγγίζει τα όρια της βλασφημίας- απέναντι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον Ανδρέα Παπανδρέου, στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στον Κώστα Σημίτη, κυρίως στην δυνατότητα πρόσληψης, ανάλυσης και σύνθεσης της πραγματικότητας. Παραβλέπω δεν την έλλειψη στοιχειωδών εγκυκλοπαιδικών γνώσεων και ξένων γλωσσών. Και το πρόβλημα μεγεθύνεται γιατί έχει παντελή άγνοια της άγνοιας του.
Ο μήνας του μέλιτος του Α.Τσίπρα με τον Ελληνικό λαό κράτησε πάρα πολύ κι έφτασε στο τέλος του. Σε αυτό συνέτεινε και η εκλογή στην Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενός νέου ανθρώπου που μπορεί να μην είναι χαρισματικός –που τις περισσότερες φορές σημαίνει λαοπλάνος—αλλά  φαίνεται πως είναι μετρημένος και θετικός. Δίνει την εικόνα αρχηγού που περπατά με μικρά αλλά σταθερά βήματα.

Και επειδή αυτός ο λαός χόρτασε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, είναι λογικό να στρέφεται πλέον σε αυτούς, που με σοβαρότητα και κυρίως ειλικρίνεια, επικοινωνούν μαζί του. Πολιτική  σημαίνει, σε τελευταία ανάλυση, επιλογή, κάτι που καθιστά  την σύγκριση των δύο αρχηγών  αναπόφευκτη. Η υπεροχή του Κυριάκου Μητσοτάκη φάνηκε σε όλες τις προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις, καθώς και στην διήμερη παραμονή του στην Θεσσαλονίκη. Είναι γεγονός πως σε βάθος  χρόνου, το περιτύλιγμα, η επικοινωνία δηλαδή, δεν μπορεί να επικρατήσει του περιεχομένου, της πολιτικής δηλαδή.

Προχθές μάλιστα, στην συζήτηση για την Παιδεία ο πρωθυπουργός, λόγω ένδειας επιχειρημάτων, βγήκε εκτός θέματος αγορεύοντας για την διαπλοκή. Αλλά και σε αυτό το πεδίο οι τελευταίες εξελίξεις  ακυρώνουν τα όποια πλεονεκτήματα διέθετε. Ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης με συγκεκριμένες, επί του θέματος, προτάσεις νομίζω πως κέρδισε την μάχη των εντυπώσεων.

Από την στιγμή που το «άστρο» του Α. Τσίπρα άρχισε να δύει  και το μέλλον του κόμματος του είναι προδιαγεγραμμένο. Γι ΄αυτό και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ακούγονται φωνές αμφισβήτησης του. Είναι κοινή πεποίθηση πως «το άλογο είναι κουτσό.»

Του Σάκη Μουμτζή στο Capital.gr