Πώς βαθμιαία από ίσοι έγιναν πιο ίσοι...

Εξέπληξαν και ενόχλησαν κάποιους αναγνώστες μου τα όσα έγραψα για τον αρνητικό ή και ολέθριο ρόλο που διαδραματίζει η κοινοτική γραφειοκρατία, όπως άλλωστε και κάθε γραφειοκρατία, στην αποξένωση των ευρωπαϊκών λαών από το ανολοκλήρωτο και συνεπώς επισφαλές εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πέλαγος αγνοίας συνεπάγονται η πολυπλοκότητα και οι σκοτεινές πτυχές των εσωτερικών ανταγωνισμών και των ηγεμονικών διεκδικήσεων σε ένα υποτίθεται ισότιμο σύστημα. Ανεπαισθήτως αυτοϋπονομεύθηκε με τον εσκεμμένο παραμερισμό των θεμελιωδών όρων συνύπαρξης που θέσπισαν οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, την κωλυσιεργία στην εμβάθυνση και ολοκλήρωση της ενώσεως και την αναπόφευκτη αναβολή ή και ματαίωσή της εξαιτίας της βεβιασμένης διεύρυνσης προς Ανατολάς.
Αυτή η τελευταία, που εξυπηρετούσε ηγεμονικούς στόχους της Δύσεως απέναντι στην τέως ρωσική υπερδύναμη με υποδαύλιση, αν όχι εντολή των Ηνωμένων Πολιτειών, υπήρξε η αφετηρία για τη διαλυτική διαδικασία στην οποία έχει περιέλθει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προσθέστε και την παραπληροφόρηση πολλών ΜΜΕ, τη διαπλοκή διαφόρων λόμπι και τα ψέματα των δημαγωγών στη Βρετανία, που ανταγωνίζονται εκείνα του ΣΥΡΙΖΑ, και έχετε μια πληρέστερη εικόνα για το πώς προέκυψε το Brexit, όπως και το παρ' ολίγον Grexit, που ευτυχώς τρόμαξε την τελευταία στιγμή τον κ. Τσίπρα και συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις των δανειστών μετατρέποντας το «Οχι» σε «Ναι».

Η αναπόφευκτη κατάργηση της ομοφωνίας μικρών και μεγάλων κρατών-μελών λόγω της συνεχούς διεύρυνσης, χωρίς προηγούμενη εμβάθυνση και ολοκλήρωση του αρχικού σχεδίου, ενθάρρυνε τους ενδοκοινοτικούς ανταγωνισμούς, τις ομαδοποιήσεις, τις ηγεμονικές τάσεις και τις συνέπειές τους. Ακόμη και το ευρώ δεν θεσπίστηκε ως νόμισμα όλων των κρατών-μελών, με έντονη αμφισβήτησή του από τη Βρετανία και την προστάτιδά της υπερδύναμη, τις ΗΠΑ, που εξαρχής προέβλεπαν την αποτυχία του υπερασπίζοντας έμμεσα την παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου.

Το γυαλί ράγισε για πρώτη φορά εμφανώς όταν, κατά την εφαρμογή του συμφώνου σταθερότητας, Γαλλία και Γερμανία παρεξέκλιναν σοβαρά από το όριο 3% του επιτρεπόμενου δημοσιονομικού ελλείμματος που επιβάλλει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τότε (περίοδος 2002-2003), ως είχε υποχρέωση, ζήτησε από το Συμβούλιο των πρωθυπουργών να συμφωνήσει στην εφαρμογή των προβλεπόμενων επώδυνων οικονομικών κυρώσεων. Το Συμβούλιο παρανομώντας αρνήθηκε. Ετσι η Επιτροπή προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να διαπιστώσει, ως είχε υποχρέωση, την παραβίαση των νομοθετημένων κανόνων. Ωστόσο αυτό, το οποίο υποτίθεται λειτουργεί χωρίς να δέχεται εθνικές επιρροές και πιέσεις, εξέδωσε τη μοιραία απόφαση, όπου με δύο λόγια αποφαινόταν ότι ναι μεν Γερμανία και Γαλλία παραβίασαν τις συνθήκες, αλλά δεν εγκρίνει την επιβολή κυρώσεων επειδή οι κυβερνήσεις τους το διαβεβαίωσαν πως έχουν προγραμματίσει να μειώσουν τα ελλείμματά τους! Ετσι πια και επισήμως (και με βουβαμάρα των περισσότερων κρατών-μελών και ΜΜΕ) αναγνωρίστηκε ότι μεταξύ ίσων υπάρχουν και κάποιοι πιο ίσοι. Ο άξονας Γαλλίας-Γερμανίας, ο οποίος βαθμιαία έγινε Γερμανίας-Γαλλίας, παγιώθηκε και οι μικροί άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι η ισοτιμία μικρών και μεγάλων ήταν ένα όνειρο απατηλό. Αλλωστε από αυτή την ισοτιμία είχε εξαιρεθεί εξαρχής η Βρετανία, η οποία τελικά με το Brexit έθεσε εαυτήν εκτός (δεν είναι βέβαιο).

Του Γ. Μαρίνου στο Βήμα