Η όμορφη μέρα του Νίκου Παππά ...

«Σήμερα ξημερώνει μία όμορφη μέρα» είπε ο Νίκος Παππάς, χαμογέλασε, μπήκε στο υπουργικό αυτοκίνητο και πήγε για ύπνο. Ξημέρωνε 27 Ιουνίου 2015. Στο Μαξίμου μόλις είχαν αποφασίσει να οδηγήσουν τη χώρα σε δημοψήφισμα. Ο λαός είχε στη διάθεση του μία εβδομάδα για να απαντήσει σε ένα ερώτημα το οποίο κανένας δεν μπορούσε να διατυπώσει από μνήμης. Το θυμάστε;



«Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους»).

Αυτό μόνο. Η κυβέρνηση ζήτησε από τον λαό να αποφανθεί επί εννοιών που δεν κατανοούσε. Η συλλογιστική του σχεδίου γεννήθηκε σε αμφιθέατρο: τους εκβιάζουμε με αποχώρηση από το ευρώ, μας δίνουν τα λεφτά και ταυτοχρόνως διατηρούμε τον ΣΥΡΙΖΑ ενωμένο. Αφελείς ή απελπισμένοι; Οπως αποδείχθηκε, συμπεριφέρθηκαν ως ερασιτέχνες, με άγνοια κινδύνου. Υποτίθεται ότι ο Γιάνης θα πήγαινε να τους απειλήσει ότι θα γκρεμίσουμε το ευρώ. Ποιους; Τους ανθρώπους που τώρα έχουν πάρει τον πρωθυπουργό της Αγγλίας με τις καρπαζιές.
Αξιοπρεπής, ο Νίκος Παππάς, δεν πήγε να στηθεί σε ΑΤΜ, όπως έκανε ο Νίκος Φίλης στη Βουλή. «Οι ψηφοφόροι μας δεν έχουν καταθέσεις». Ε, και κάποιοι, υπουργοί, όπως μάθαμε, είχαν κομπόδεμα στο εξωτερικό ή κληρονομικό χάρισμα που τους επέτρεψε να διαισθανθούν τι θα συμβεί και σήκωσαν τα μετρητά. Στην αρχή τα capital controls επρόκειτο να κρατήσουν λίγες εβδομάδες. Μετά μήνες. Κλείσαμε χρόνο. Ξεχάστηκε ως θέμα επειδή δεν επηρεάζει την καθημερινότητα των πολιτών. Ομως τα capital controls ήταν μόνο ένα αγκάθι. O κάκτος ήταν ο διχασμός μίας κοινωνίας που δεν ήθελε και πολλά για να σκάψει χαρακώματα.
Τη θυμάστε εκείνη την εβδομάδα, έτσι δεν είναι; Δεν έχει και μεγάλη σημασία να βάλουμε τώρα στον τομογράφο τις δύο θέσεις. Αλλωστε το «Οχι» δεν ήταν στην πραγματικότητα μία θέση. Ο ένας απέρριπτε τον Σόιμπλε, ο άλλος τον Σαμαρά και τον Καραμανλή και η άλλη περίμενε ότι Δευτέρα θα της χαρίσουν το στεγαστικό. Το «Ναι» ήταν εμφανώς πιο συμπαγές, αλλά, όντως, δεν έχει πια καμία σημασία. Εκείνο που οφείλουμε να κρατήσουμε, είναι η ευκολία με την οποία απλώνουμε συρματόπλεγμα ο ένας απέναντι στον άλλον. Το μαζεύουμε, όμως, εξίσου εύκολα και αυτό είναι παρηγορητικό.

Εκείνη την εβδομάδα χάλασαν οικογένειες και φιλίες. Στο δε facebook έγιναν μαζικές εκκαθαρίσεις Χάθηκε το μέτρο. Παντού. Πρωτόγνωρες καταστάσεις, ένταση που δεν έχουν ζήσει οι γενιές μας.. Τι έχει μείνει από τότε; Τίποτα πέρα από κάτι γραφικά που λένε οι Κυρίτσηδες για τους Μενουευρώπηδες. Φοβόμασταν τον διχασμό, θυμάστε; Και αυτός ο φόβος μετατράπηκε σε πικρό χάχανο όταν ο Τσίπρας γύρισε με την ουρά στα σκέλια και το μνημόνιο υπό μάλης. Ναι, είμαστε μία κοινωνία επιρρεπής στο διχασμό -περιγράφεται στα γονίδια μας αυτό. Ομως αυτή τη φορά τα πράγματα δεν ήταν σοβαρά. Ηταν εξόχως γελοία, όσο και τα επιχειρήματα που μας οδήγησαν εκεί. Ο λογαριασμός ήρθε στα 86 δισ. ευρώ. Fair enough που θα έλεγε και ο Γιάνης. Αγοράσαμε αλήθεια με αυτά τα λεφτά και χαμηλώσαμε την ένταση του λαϊκισμού. Το δε κοινωνικό debate που στήνει η κυβέρνηση ανάμεσα σε λαό και Κολωνάκι, δείχνει εντελώς αστείο δίπλα στο περσινό δημοψήφισμα.
Ολοι κερδίσαν κάτι από πέρσι. Εχασε βεβαίως η χώρα. Η κυβέρνηση κεφαλαιοποίησε την παραίτηση των ψηφοφόρων από την ελπίδα και νομιμοποίησε πολιτικά τον κυνισμό της. Η αντιπολίτευση απηλλάγη από τις μομφές και τους «γερμανοτσολιάδες», απολαμβάνοντας την απώλεια του περίφημου ηθικού πλεονεκτήματος. Οι πολίτες κατάλαβαν πώς έχουν τα πράγματα. Είναι κρίμα, βέβαια, να διασύρονται σχεδόν καθημερινά οι κοπελιές που χόρευαν στο Σύνταγμα -η κυβέρνηση οφείλει να τις αποκαταστήσει σε κάποιο υπουργικό γραφείο. Δικαιώθηκε και ο Νίκος Παππάς. Ξημέρωσε, πράγματι, μία όμορφη μέρα. Για την πάρτη του, κυρίως, αλλά όταν κυβερνά η Αριστερά, η χώρα ευτυχεί μαζί με τους κυβερνήτες της.

Κώστας Γιαννακίδης στο Protagon.gr