“Δίκαιη Ανάπτυξη’’. Ακόμη μία αριστερή αυταπάτη;

Το ακούσαμε και αυτό! Μετά τη δημιουργική ασάφεια, την υπερήφανη διαπραγμάτευση, τα περήφανα ΟΧΙ που σε 24 ώρες μεταφράστηκαν σε ΝΑΙ, την αυταπάτη του κ. Τσίπρα για τις προεκλογικές του υποσχέσεις, καθώς και πολλά άλλα αριστερά ατακοδόρικα που μας φέσωσαν 86 δισ. ευρώ και ένα αριστερής ιδιοκτησίας τρίτο μνημόνιο που το λούζονται καθημερινά οι Έλληνες πολίτες, το νέο σύνθημα-αφήγημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει τον τίτλο «δίκαιη ανάπτυξη».


Είναι τελικά στο DNA αυτής της κυβέρνησης όλες οι πολιτικές της προτεραιότητες να βαφτίζονται και να υλοποιούνται με ταξικό πρόσημο. Ακόμη και στο θέμα της ανάπτυξης που τουλάχιστον επί της αρχής όλοι συμφωνούν ότι είναι υψίστης προτεραιότητας για τη χώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί εκ νέου να διχάσει προκειμένου να αποφύγει τις τεράστιες ευθύνες της και την αβελτηρία της να παρουσιάσει απτό έργο στο συγκεκριμένο τομέα.

Δεκαοκτώ μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποφάσισε να ασχοληθεί με την ανάπτυξη επ΄ ευκαιρία της κατάθεσης του νέου επενδυτικού-αναπτυξιακού (;) νόμου. Το γεγονός ότι επί δύο χρόνια η ανάπτυξη βρισκόταν σε χειμερία νάρκη και εν υπνώσει προφανώς δεν απασχολούσε του «δίκαιους» κυβερνώντες.

Πρόσφατα μάλιστα ο έχων την ευθύνη προώθησης και υλοποίησης του συγκεκριμένου κυβερνητικού σχεδίου αρμόδιος υπουργός κ. Γ. Σταθάκης έθεσε το ερώτημα εάν η «αναπτυξιακή» στρατηγική της χώρας θα πρέπει να στηρίζεται στους χαμηλούς μισθούς και στους χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές ή στο ανθρώπινο δυναμικό όπως προτάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορώντας εμμέσως πλην σαφώς τη ΝΔ. Έσπευσε μάλιστα να ισχυριστεί ότι, η Ελλάδα μπορεί να ανταγωνιστεί τις ανερχόμενες οικονομίες στη βάση της παραγωγικότητας, της ποιότητας, της καινοτομίας και όχι στη βάση της μείωσης του κόστους παραγωγής.

Προφανώς πρόκειται για ακόμη μία «δίκαια» σύγχυση του Υπουργού. Διότι πρέπει κάποιος να του θυμίσει ότι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας με μείωση του κόστους παραγωγής και ανταγωνιστικούς μισθούς προϋποθέτουν ισχυρό ιδιωτικό τομέα, λειτουργικό κράτος, βαθιές μεταρρυθμίσεις και φιλικό στην επιχειρηματικότητα και στις επενδύσεις φορολογικό, πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον. Με λίγα λόγια το αντίθετο από αυτό που πρεσβεύει και πράττει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Μήπως η πολιτική του Σύριζα ως κυβέρνηση έφερε ανάσχεση στην φυγή επιστημόνων στο εξωτερικό;  Γιατί εγκατέλειψε άρον-άρον  η κυβέρνηση την προεκλογική υπόσχεση για αύξηση του κατώτατου μισθού ενώ παράλληλα δείχνει να συζητά  το ζήτημα της κατάργησης του 13 και 14 μισθού στον ιδιωτικό τομέα;

Όμως και να δεχθεί κάποιος καλόπιστα τη βάση της δίκαιης ανάπτυξης η πράξη θα τον διαψεύσει. Παράδειγμα :

Πόσο δίκαιη αλήθεια είναι η τιμωρία όσων εντάχθηκαν στους προηγούμενους αναπτυξιακούς νόμους να πληρωθούν από το κράτος σε βάθος επτά ετών χωρίς κανένας να νοιάζεται για τη ρευστότητά τους; Πόσο εξυπηρετεί τη δίκαιη ανάπτυξη να εξασφαλίζεται σταθερό φορολογικό σύστημα σε επενδύσεις άνω των 20 εκατ. ευρώ αλλά στους Μικρομεσαίους που αποτελούν το στυλοβάτη της πραγματικής οικονομίας για τους οποίους η κυβέρνηση κόπτεται τους έχει φλομώσει στην άγρια φορολογία και απόγνωση; Πόσο προάγει τη δίκαιη ανάπτυξη να αξιολογείς του νέους πτυχιούχους αυτοαπασχολούμενους με ταξικά κριτήρια που επιβραβεύουν την ήσσονα προσπάθεια;

Όσο για την καινοτομία, την εξωστρέφεια και του στρατηγικούς κλάδους στόχευσης που προτάσσει το νέο παραγωγικό μοντέλο της κυβέρνησης στην πραγματικότητα αποτελούν μία αντιγραφή του μοντέλου ενίσχυσης των επενδύσεων που προώθησε και ψήφισε η ΝΔ στο πλαίσιο της στρατηγικής του νέου ΕΣΠΑ 2014-2020, την οποία η κυβέρνηση ως αντιπολίτευση την καταψήφισε!

Η καθυστέρηση στην τήρηση της μνημονιακής υποχρέωσης για την υποβολή του αναπτυξιακού σχεδίου της χώρας, τα capital controls, η χαμηλή απορρόφηση του νέου ΕΣΠΑ, η απουσία της χώρας από το πακέτο Γιουνκέρ, η αδυναμία απορρόφησης χρηματοδοτικών εργαλείων, η ιδεοληψία απέναντι στην υγιή επιχειρηματικότητα και στις επενδύσεις καθημερινά αποδεικνύουν την αδυναμία απεγκλωβισμού της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από την υφεσιακή της πολιτική, την προχειρότητα και την ανικανότητα εφαρμογής μιας ολοκληρωμένης μεταρρυθμιστικής ατζέντας με αναπτυξιακό προσανατολισμό.

Η ανάπτυξη δεν είναι μία αφηρημένη έννοια. Απαιτεί πράξη και έργο. Έργο ορατό και μετρήσιμο. Απαιτεί σχέδιο με την αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων εργαλείων και ισχυρή πολιτική βούληση για την εφαρμογή του. Απαιτεί αλλαγή πολιτικής, καθώς και  πίστη στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Και όχι διόγκωση του δημόσιου τομέα όπως συμβαίνει σήμερα.

Η ΝΔ υπό την ηγεσία του προέδρου της Κυριακού Μητσοτάκη έχει αποδείξει ότι μπορεί να υπηρετήσει την αληθινή ανάπτυξη μέσα από μία γενναία πολιτική μεταρρυθμίσεων, στήριξης της επιχειρηματικότητας, προσέκλυσης επενδύσεων και δημιουργίας βιώσιμων θέσεων απασχόλησης που τόσο έχει ανάγκη η χώρα και η νέα γενιά. Ανάπτυξη για όλους και την κοινωνία και όχι για την επικοινωνία.

Πολύ σύντομα ο επιχειρηματικός κόσμος και οι Έλληνες πολίτες θα συνειδητοποιήσουν ότι το νέο αφήγημα της κυβέρνησης είναι ακόμη μία αριστερή αυταπάτη.



Του Σταύρου Καλαφάτη Τομεάρχης Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Νέας Δημοκρατίας, Βουλευτή Α ΄ Περιφέρειας Θεσσαλονίκης  και επικεφαλή της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Στο Liberal.gr