Οι Εβραιομασόνοι πήραν τα λεφτά ή οι συνταξιούχοι;

Το 80% του χρέους αντιστοιχεί στα ελλείμματα του ασφαλιστικού συστήματος, όπως δήλωσε ο κ. Γιαννίτσης. Η τοποθέτηση αυτή ανατρέπει την κοσμοθεωρία εκείνων που είχαν πιστέψει ότι η ελληνική κρίση ήταν προϊόν συνωμοσίας των Εβραιομασόνων, για να μας πάρουν τζάμπα τον ήλιο μας. Επίσης, δεν έχουμε αμφιβολία ότι δεν πρόκειται να ασχοληθεί κανείς σοβαρά. Όπως δεν ασχολήθηκε και τότε, το 2001...

Τι συνέβη το 2001; Η μαρτυρία ανήκει στον κ. Γιώργο Φλωρίδη, υπουργό εκείνης της περιόδου:
«Το υπουργικό συμβούλιο δέχτηκε με ενθουσιασμό το σχέδιο Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό και μάλιστα ομόφωνα. Στη συνέχεια κι όταν οι υπουργοί μετέβησαν στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, η στάση τους άλλαξε ριζικά. Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν υποδεχτεί με ενθουσιασμό την εισήγηση ως υπουργοί. Το σχέδιο Γιαννίτση έμεινε έτσι στα χαρτιά». Είναι μία μαρτυρία που δείχνει τι ακριβώς συνέβη. Αλλά ο κ. Φλωρίδης συνέχισε: «η πρώτη σοβαρή προσπάθεια αντιμετώπισης του Ασφαλιστικού έγινε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δέκα χρόνια πριν το σχέδιο Γιαννίτση. Αλλά το 1993 ήρθε πάλι ο... σοσιαλισμός και αποφάσισε να αλλάξει τα βασικά σημεία του νόμου».

Για να αγγίξουμε την αλήθεια, χρειάζεται να περάσουμε από ένα ναρκοπέδιο που το φτιάξαμε με τα ίδια τα χεράκια μας. Οι πολιτικές ηγεσίες του παρελθόντος μοίραζαν αφειδώς συντάξεις ακόμη και σε σαραντάρηδες και στη συνέχεια φρόντιζαν η πρόσοδος από αυτήν τη σύνταξη να είναι αρκετή για να συντηρηθούν αρκετές οικογένειες! Η χρεοκοπία της χώρας δεν συνέβη επειδή υπήρξε ένα σκοτεινό σχέδιο του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος σε βάρος της Ελλάδα, αλλά διότι χρεοκόπησε το ασφαλιστικό σύστημα. Οι ευθύνες του πολιτικού κόσμου γι' αυτό το γεγονός είναι τεράστιες. Και δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι πολιτικοί που φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις ανομίες εκείνης της περιόδου προσπαθούν τώρα να πείσουν ότι για το χρεοκοπημένο ασφαλιστικό σύστημα ευθύνεται το PSI.

Το κακό είναι ότι αν και όλοι γνώριζαν το πρόβλημα, ουδείς θέλησε να το αντιμετωπίσει ριζικά. Κι αυτό λόγω του τεράστιου πολιτικού κόστους που συνεπάγεται οποιαδήποτε προσπάθεια εξορθολογισμού της κατάστασης σε αυτήν τη φάση. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ακόμη και οι δανειστές έκλεισαν πονηρά το μάτι σε αυτόν τον απόλυτο παραλογισμό. Στο πρώτο μνημόνιο «επέτρεψαν» τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις για να παρουσιάσουν έργο στον τομέα της μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Δηλαδή, απογύμνωσαν τον δημόσιο τομέα από έμπειρα στελέχη και επιβάρυναν τα ασφαλιστικά ταμεία. Έκαναν μία τρύπα στο νερό, για να ικανοποιήσουν τις δικές τους ιδεοληψίες.

Το Ασφαλιστικό θα το βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας. Μπορεί η κυβέρνηση να λέει ότι δεν πρόκειται να κοπούν μισθοί και συντάξεις, αλλά θα διαψευστεί. Όχι γιατί θέλει κανείς να παίξει τον ρόλο του ανάλγητου, αλλά διότι δεν θα υπάρχει στο τέλος κάποιος άλλος τρόπος για να βγει ο λογαριασμός.

Αν δεν λύσουμε το Ασφαλιστικό, δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε όλα τα άλλα θέματα. Από την άλλη, η συζήτηση αυτή δεν μπορεί να είναι γόνιμη σε μία κατάσταση διαρκούς ύφεσης. Κι αυτό διότι τα στοιχεία μεταβάλλονται διαρκώς όσο αλλάζουν αντίστοιχα οι προοπτικές της Οικονομίας. Με άλλα λόγια, το Ασφαλιστικό είναι ένα θέμα που δεν μπορούμε να το βάλουμε στο ράφι, αλλά θα βοηθούσε να αντιμετωπιστεί καλύτερα κάτω από συνθήκες ανάπτυξης και όχι διαρκούς ύφεσης. Επίσης, το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό ώστε να επιλυθεί με μία οριζόντια περικοπή.

Θα λέγαμε ότι υπάρχουν περισσότεροι ειδικοί άνθρωποι από εμάς για να μιλήσουν σχετικά με το τι ακριβώς πρέπει να γίνει. Υπάρχουν επιστήμονες που θα τοποθετηθούν με βάση τις αναλογιστικές μελέτες και όχι μέσα από μία γενικόλογη αναφορά. Το πρόβλημα είναι ότι ο πολιτικός κόσμος αποφεύγει αυτήν τη συζήτηση, επειδή ακριβώς είναι δυσάρεστη στην εκλογική τους πελατεία. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα αποφύγουμε τελικά το μοιραίο. Έχουν ήδη μαζευτεί πολλά σκουπίδια κάτω από το χαλί και δεν μπορούμε να κρύψουμε άλλα. Το Ασφαλιστικό θα το βρούμε μπροστά μας και μάλιστα πολύ γρήγορα.

Όσο για το ερώτημα του τίτλου; Προφανώς και δεν ευθύνονται οι Εβραιομασόνοι για το χρέος. Αν πιστέψουμε τον κ. Γιαννίτση, φταίμε όλοι εμείς. Φυσικά και είναι δικαίωμά μας να μην τον πιστέψουμε, όπως κάναμε και το 2001. Επιλογές είναι αυτές...

Θανάσης Μαυρίδης στο liberal.gr