Η χαμένη πολυτέλεια της ντροπής ...

 «Εδώ τους έπεισαν Ελληνες, δεν θα τα καταφέρουμε εμείς, δύο στρατιώτες της Αγγλίας;» Η ερώτηση τίθεται από τον Nτάνιελ (Σον Κόνερι) προς τον Πίτσι (Μάικλ Κέιν) στην κινηματογραφική μεταφορά του «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς».

Και πράγματι, ο Πίτσι πείθεται και ακολουθεί το εξωφρενικό σχέδιο του Ντάνιελ, όπως, φυσικά, το έπλεξε ο Κίπλινγκ. Ανεβαίνουν στα βουνά του Αφγανιστάν, στην περιοχή που τότε ήταν γνωστή ως «Καφιριστάν», δηλαδή «Η χώρα των απίστων». Όμως οι «άγριοι» πείστηκαν ότι ο Ντάνιελ ήταν μετενσάρκωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου.



Του έδωσαν τον θρόνο και το χρυσάφι τους. Εκείνος ήθελε και την ωραιότερη γυναίκα τους. Δεν τον ήθελε εκείνη. Στον γάμο τον δάγκωσε. Ο Ντάνιελ μάτωσε. Οι ιερείς κατάλαβαν ότι δεν είχαν μπροστά τους θεό, αλλά θνητό. Οι δύο Αγγλοι έφυγαν τρέχοντας. Τα κατάφερε μόνο ο ένας. Ο Ντάνιελ εκτός από το στέμμα, έχασε και το κεφάλι του.

Είναι σκληρό, ίσως και πρόωρο, να πας νυχτιάτικα και να παίξεις την ταινία πάνω στην πρόσοψη του Μαξίμου. Για αυτό καλύτερα να χαζεύεις ημιάγριους να διαπληκτίζονται στη Βουλή ενώ από την οροφή πέφτουν χιλιάδες, ατελείωτες σελίδες με τις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου. Αν τυπωθεί για όλους τους βουλευτές, θα χρειαστούν περισσότερες από δύο εκατομμύρια σελίδες –εν προκειμένω η Διαπλοκή απομονώνεται στη Hewlett Packard.
Συνέβη κάτι τέτοιο επί διακυβερνήσεως Σαμαρά; Οχι ακριβώς, έγιναν άλλα, που μοιάζουν. Αλλωστε κάθε Μνημόνιο είναι μοναδικό. Ας είμαστε ειλικρινείς: αν είχε φέρει ο Σαμαράς επτά χιλιάδες σελίδες γεμάτες φόρους και αποκρατικοποιήσεις, στο Σύνταγμα θα είχαν σκαφτεί χαρακώματα. Ο Τσίπρας δεν θα έβγαζε λόγο, αλλά αφρούς. Ωστόσο έτσι γίνεται πάντα. Η Αριστερά είναι κατάλληλη για αυτή τη δουλειά. Αν δεν μπορείς να βρεις χειρουργό για την επέμβαση, χρησιμοποίησε τον χασάπη. Οταν αυτοί που βγάζουν τον κόσμο στον δρόμο είναι μέσα στη Βουλή και ψηφίζουν, δεν απειλείται η τάξη. Θα αποκλειστούν οι πάπιες, θα παίξουν tetris με κλούβες, άντε να σκάσει και καμιά μολότοφ για την τιμή των γκλομπ. Η αίσθηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας αλλοιώνεται. Εν ανάγκη, θα βγει ο Λάκης Λαζόπουλος να ισχυριστεί ότι τα τρολς δημιουργούν θέμα από το πουθενά. (Διαβάστε σχετικά στο altsantiri και παρακολουθήστε την κουβέντα στο twitter.)

Υπάρχει μία ποιοτική διαφορά στον τρόπο με τον οποίο γίνεται η πολιτική και επικοινωνιακή διαχείριση του τρίτου μνημονίου. Θα θυμάστε ότι στα δύο πρώτα, οι κυβερνήσεις εμφανίστηκαν ενώπιον της κοινωνίας με χαμηλωμένο βλέμμα και απολογητικό ύφος, επιχειρώντας να πείσουν για την αναγκαιότητα των μέτρων. Με το τρίτο Μνημόνιο δεν συμβαίνει το ίδιο. Αρχικά η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι το πρόγραμμα «δεν της ανήκει» και, τέλος πάντων, παίρνει τα μέτρα με βαριά καρδιά και ανάσα, σε αντίθεση με τους προηγούμενους που, σχεδόν, το απολάμβαναν. Ξεπεράστηκε και αυτό. Η επικοινωνιακή και πολιτική προσέγγιση της κυβέρνησης είναι στοχευμένα εξωφρενική, δημιουργεί νέα πραγματικότητα. Ο Πρωθυπουργός εμφανίζεται ενώπιον του λαού και ισχυρίζεται πως παίρνει μέτρα με υψηλό δείκτη κοινωνικής δικαιοσύνης και σύγχρονο μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό. Ακούστε τι λένε, διαβάστε τι γράφουν. Προσδίδουν ως και παρηγορητικό χαρακτήρα στα μέτρα. Κανένας δεν επιβαρύνεται ή, στη χειρότερη περίπτωση, γίνονται γενναίες διακρίσεις εις βάρος των προνομιούχων.
Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος για το περιεχόμενο του πολυνομοσχεδίου; Ισως μέσα στις χιλιάδες σελίδες να βρίσκονται απίστευτα πράγματα. Ομως, μισό λεπτό. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι είναι η Αριστερά που εκχωρεί το νερό σε ιδιώτες; Τον ΟΑΣΑ; Την εταιρία φετίχ, μνημείο των αγώνων του μακαρίτη του Σταμούλου και του Ανδρέα του Κολλά; Την ΕΛΒΟ; Μα, την ΕΛΒΟ για την οποία κάποια στιγμή ούρλιαζε ο Πάνος ο Καμμένος; Το μετρό; Και τη ΔΕΗ; Τη ΔΕΗ του Φωτόπουλου; Τι θα κάνει τώρα ο Φωτόπουλος; Θα πάει στον Λαφαζάνη; Αυτές οι επιχειρήσεις, ο «πλούτος του ελληνικού λαού» με την παλιά ορολογία, θα διατεθούν προς ιδιωτικοποίηση για 99 χρόνια. Ομως, όπως αναρωτήθηκε η Ντόρα Μπακογιάννη, αφού η υποχρέωση έναντι του χρέους εκπνέει σε 33 χρόνια, για ποιο λόγο να φτάσουμε στον αιώνα; Η απάντηση είναι προφανής και την έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας προ διετίας. Η κυβέρνηση εφαρμόζει ρητά τις επιταγές των δανειστών που έρχονται για να υφαρπάξουν τα φιλέτα, τα ασημικά.

Η μοναδική περικοπή δαπανών που υπάρχει στο πολυνομοσχέδιο έχει να κάνει με τη διακοπή παραγωγής δασικών χαρτών, καθώς πια η δουλειά γίνεται με GPS. Καμία άλλη. Η κυβέρνηση δεν ακρωτηριάζει την ισχύ της, διατηρεί το κράτος μεγάλο, ζητώντας από όλους να το πληρώσουν. Υποτίθεται πώς έτσι μπορεί να κοιτάξει την πελατεία της, δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους. Γελοιότητες. Είναι σαν να δηλώνει «μαρξιστής» ο Τσακαλώτος αν και, εδώ που τα λέμε, με τόσους φόρους, κρατικοποιεί το ιδιωτικό εισόδημα, πλην όμως ιδιωτικοποιεί την κρατική περιουσία.
Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου υποχρεώνει την κυβέρνηση να πολιτευτεί με τυχοδιωκτισμό. Πού θα βρει πλέον ερείσματα στην κοινωνία; Πώς θα πει στους συνταξιούχους ότι ευθύνεται η Διαπλοκή για την περικοπή του ΕΚΑΣ; Ο λογαριασμός της διαπραγμάτευσης με τα πουκάμισα έξω έρχεται και για το πολιτικό κεφάλαιο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Καθώς υποχωρεί η πολιτική επιρροή, η επιχειρησιακή στρατηγική (όχι αυτή που κάνει ο Καρανίκας) προσαρμόζεται σε προσωπικό επίπεδο, μετατρέπεται σε παιχνίδι επιβίωσης για να κερδηθεί χρόνος και να στηθούν αναχώματα. Για αυτό και ο Πρωθυπουργός δεν ντρέπεται όταν του δείχνουν όσα έλεγε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να ντραπεί.

Του Κ. Γιαννακίδη από το Protagon.gr