Αναρχία δεν είναι... Αριστερά, δεν είναι... Είναι ο ΣυΡιΖα!

Θα υπάρχουν σίγουρα κάποιοι, που, είτε με αγαθές προθέσεις είτε εκ του πονηρού, θεωρούν την κριτική μου, απέναντι στο ψεύτικο και πλάνο κίνημα των ΣυΡιΖαίων, από κακεντρεχή έως και δολερή.

Κατ’ αρχάς, ας κάνω σαφές πως για τους αληθινούς δημοκράτες ο διανθισμένος, με επιχειρήματα, αντίλογος είναι γόνιμη πρακτική στις λεκτικές αντιπαραθέσεις, κάτι που σίγουρα ξενίζει τους γόνους των "δήθεν" πολιτικοαριστερών "ενυδρείων" που αρέσκονται στη λάσπη, τις, άνευ αντικρίσματος, υποσχέσεις, τα κάλπικα συμβόλαια με το λαό, και την κάθε είδους πολιτική σπέκουλα.    

Η ενασχόληση μου με τις κινηματικές απόψεις σίγουρα δεν θα είχε πάρει τόση έκταση, εάν σε αυτές δεν συμμετείχαν και άνθρωποι που επιθυμούν να παρουσιάζουν, τόσο τον εαυτό τους, όσο και τα εγχειρήματα τους ως κομμάτι μιας κάποιας αριστεράς, που κανένας δεν γνωρίζει. Θα μου πείτε βέβαια, πως είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, να λέει ό,τι του αρέσει, αλλά και να χαρακτηρίζει όπως αυτός επιλέγει τον δικό του εαυτό, αλλά και όλα όσα πράττει.

Σίγουρα, δεν έχω καμία αντίρρηση, επ’ αυτού... Δεν είναι, άλλωστε, του χαρακτήρα μου να φιμώνω τον οποιονδήποτε δε μου αρέσει… αλίμονο! Ακόμη και αν ήμουν σε θέση να το επιβάλω, δε θα το ήθελα. Απεναντίας, πιστεύω στη δύναμη των επιχειρημάτων, που είναι σε θέση να ξεκαθαρίσουν, ότι, άλλο το κοινωνικό και άλλο το πολιτικό! Άλλο το ελεύθερο κι άλλο το εξουσιαστικά πιεστικό, άλλων, ίσως, εποχών.

Ας δούμε, λοιπόν, χωρίς προκαταλήψεις, μια σειρά γεγονότων που, αν μη τι άλλο, κάνουν φανερή την τέχνη της εξαπάτησης, του συνδετικού κρίκου τόσο της ψευτοαριστερής "κινηματικής”, όσο και της αντίστοιχης ιδεολογίας, που, όμως, ως ιδεολογία, υπάρχει μόνο στο νου εκείνων που την οραματίστηκαν, για δικούς τους σκοπούς και επιδιώξεις...      

Θα αναφερθώ στις σκέψεις μου αυτές, στο επίρρημα "εργαλειακά" που πλέον, έχει αποκτήσει το χαρακτήρα "μαγικής ρήσης" για τους απανταχού ψευτοκινηματίες, όπως, το συνονθύλευμα συνιστωσών, που, αυτή την εποχή, κυβερνά τη χώρα, με τα γνωστά επακόλουθα. Ξεστομίζει, δηλαδή κάποιος αυτοαποκαλούμενος αριστερός, αυτή την λέξη, που ως άλλο "παντοδύναμο ξόρκι" μεταμορφώνει κάθε δράση και λόγο, σε δήθεν ηθική και δήθεν κοινωνική στάση. Δυστυχώς, γι’ αυτούς, τα πράγματα, δεν είναι έτσι, ακριβώς...     

Έχει χρησιμοποιηθεί πολύ ψέμα, πλάνη και πολιτική σπέκουλα, για να χτιστούν τα σαθρά θεμέλια, ενός εκ των πλέον σαθρών πολιτικών οικοδομημάτων...

Ας πάρουμε για παράδειγμα το ζήτημα της άμεσης δημοκρατίας. Ουκ ολίγοι ψευτοαναρχικοί, φιλοσυριζαίοι, αλλά και κουκουλοφόρες ομάδες προωθούν, δυστυχώς, αυτή την εξαναγκαστική μορφή οργάνωσης, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με οποιονδήποτε απελευθερωτικό μονοπάτι, πόσο μάλλον με το δρόμο προς την ολική απελευθέρωση ανθρώπου και φύσης, που προσπαθούν τεχνηέντως να πετύχουν, με δήθεν οράματα, αλλά και με πρακτικές, τις οποίες, μορφωτικά, δεν κατέχουν, και από τις οποίες απέχουν έτη φωτός.

Πολλοί εξ αυτών μάλιστα, αν ερωτηθούν για το πώς είναι δυνατόν οι αριστεριστές να προωθούν απόψεις που, αν μη τη άλλο, δημιουργούν σύγχυση στους ανθρώπους που αντιστέκονται, θα απαντήσουν ανερυθρίαστα πως ναι μεν η δημοκρατία που ονειρεύονται –η άμεση, έχει εξαναγκαστικό και εξουσιαστικό χαρακτήρα, αλλά εργαλειακά (!!!), προωθεί την αναρχική σύνθεση απόψεων. Ποιος κάθεται τώρα να κουβεντιάζει με τις ώρες για τούτο και για κείνο, για το τι να γράψουμε στο τάδε κείμενο ή στο δείνα πανό; Σηκώνουμε τα χεράκια και ψηφίζουμε, για να μην καθυστερούμε απ’ τα... σημαντικά, τα ουσιώδη. Θα ήταν καλύτερα, ίσως, να άλλαζαν την λέξη "εργαλειακά" με την λέξη "καιροσκοπικά, a la SyRiZa”. Θα εξυπηρετούσε τους σαθρούς και κενούς περιεχομένου, δήθεν, κινηματικούς μηχανισμούς περισσότερο, αφού, αριστερίστικη πολιτική δίχως μηχανισμούς θα ήταν σαν βασιλόπιτα χωρίς φλουρί.  

Αν, από την άλλη, μιλούσαμε για ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς, για παράδειγμα, μαρξιστές δεν θα βρίσκαμε καμία αντίφαση. Ο μαρξισμός θεωρεί σχεδόν τα πάντα ως "επαναστατικά εργαλεία" ακόμη και μια στυγνή δικτατορία, το κράτος, δηλαδή, στην χειρότερη μορφή του. Θα πούνε, βέβαια, κάποιοι πως υπάρχει και ο αναρχομαρξισμός, αλλά ο καθένας, όπως δηλώσαμε και παραπάνω, είναι ελεύθερος να λέει ότι θέλει... 

Άβυσσος η ψυχή, αλλά και οι ορέξεις, για παραπλάνηση, του πολίτη.

Οι κοινωνικοί, όμως, αγώνες δεν συμβαίνουν "εργαλειακά", φίλοι του ΣυΡιΖα, γιατί είναι το αποτέλεσμα της αυθόρμητης αυτενέργειας των ανθρώπων να συνθέσουν ελεύθερα απόψεις και δράσεις ενάντια στην κρατική μηχανή, όταν αυτή καίει ανθρώπους και υπολήψεις, στο βωμό μιας άλλου είδους πολιτικής που κάποιοι εφαρμόζουν, χωρίς κανέναν να ρωτήσουν, από εκείνους που τους ανέδειξαν κυβερνήτες, και όχι "ευκαιριακές παντιέρες" που βαπτίζουν, με την πρώτη ευκαιρία, το κρέας σε ψάρι, όπως για παράδειγμα, εσείς. Οι απόψεις και οι δράσεις χαρακτηρίζουν αυτόν που τις φέρει ή τις υλοποιεί, αντίστοιχα. Ο καιροσκοπισμός δεν είναι στοιχείο της απελευθερωτικής δράσης και δεν έχει θέση στη διαδικασία σύνθεσης αληθινά αναρχικών, ή αληθινά αριστερών απόψεων και δράσεων. Απλά, χτίζουν σαθρά και πήλινα κατασκευάσματα, που γρήγορα καταρρέουν, στην πρώτη επίσημη κόντρα, κυρίως από τον ίδιο το φόβο και την ανασφάλεια των εμπνευστών τους...

Ο αληθινά αριστερός ή ο αναρχικός τρόπος σύνθεσης γίνεται μόνο μέσα από μία ελεύθερη συμφωνία, από την αλληλοκατανόηση ανάμεσα σε ανθρώπους, που δουλεύουν ακούραστα και συστηματικά πάνω σε απόψεις, ζητήματα και δράσεις, για τον άνθρωπο, ακόμα και αν η ίδια η κοινωνία επιμένει πως είναι, πλέον, ξεπερασμένες...     

Θα μου αντιτάξει κάποιος, πως, ίσως αυτό απαιτεί πολύ χρόνο και ιδρώτα. Δεν θα διαφωνήσω, σε καμία περίπτωση, γιατί, δεν είχε άδικο. Αυτοί που το υποστηρίζουν, θεωρούν, πως η αληθινή αριστερή και αναρχική προοπτική, το αξίζει πραγματικά.  Η δύναμη των ανθρώπων αυτών, είναι ο λόγος τους προς την κοινωνία, την οποία, θεωρούν σκλαβωμένη, γι’ αυτό δεν ενσωματώνουν σε αυτόν πολιτικά, άρα και εξαναγκαστικά ή εξουσιαστικά, στοιχεία. Είναι έντιμοι, ξεκάθαροι και ειλικρινείς απέναντι στους συνανθρώπους τους, γιατί πιστεύουν απερίφραστα πως η δική τους ηθική είναι η ζώσα μνήμη της αναπαλλοτρίωτης ανθρώπινης ηθικής και δίχως αυτήν ο κάθε πολιτικός μασκαράς, τύπου ΣυΡιΖα, είναι σε θέση να χειραγωγεί τους σκεπτόμενους ανθρώπους προς τον σκουπιδοτενεκέ μιας ανέντιμης πολιτικής. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν υιοθετούν "δανεικές" απόψεις και ιδεολογήματα απ’ τα πολιτικά απορριμματοφόρα μιας πολιτικής επικράτησης πάνω από πτώματα, γιατί ο πλούτος της αληθινά αριστερής και αναρχικής θεώρησης, λένε, δεν έχει τίποτε απολύτως να ζηλέψει από τα διάφορα εξουσιαστικά σκουπίδια, που χρησιμοποιούνται από τους χρήστες μιας πολύχρωμης και ουτοπικής πολιτικής σκέψης, χωρίς βάσεις και χωρίς αληθινή ιδεολογία, που προσαρμόζονται με κάθε ευκαιρία, προκειμένου να μην τους αφαιρεθεί η καρέκλα, πάνω στην οποία στρογγυλοκάθισαν.  Εξ άλλου, στον κόσμο της πολιτικής κανείς δεν δανείζει δίχως ανταλλάγματα και μάλιστα, οι τόκοι τους εισπράττονται, είτε με το καλό, είτε με την απόλυτη βία. Ας το σκεφτούν λοιπόν καλύτερα όσοι νομίζουν πως πορεύονται προς την ελευθερία, που θα ήθελαν να εννοούν, με εξουσιαστικές πυξίδες. Στο τέλος, το μόνο που θα δείχνει ο εργαλειακός τους μπούσουλας, θα ’ναι η έρημος της πολιτικής τους εκπροσώπησης από το κατεστημένο, το οποίο, δήθεν αντιμάχονται.

Τα κινηματικά εργαλεία του ΣυΡιΖα, βέβαια, δεν περιορίζονται μόνο στην χρήση για την, δήθεν, άμεση δημοκρατία. Υπάρχουν πολλές ακόμη περιπτώσεις μέσα απ’ τις οποίες κινηματίες και αντιεξουσιαστές προσπαθούν να μεταδώσουν στους ανθρώπους που αντιστέκονται, το μικρόβιο μιας αντιανθρώπινης πολιτικής. Θεωρώ, πως είναι απαραίτητο για τους ανθρώπους που αντιστέκονται, να καταθέτουν ξεκάθαρες απόψεις, δίχως "ήξεις και αφήξεις" και πολιτικούς αριβισμούς. Η αλήθεια δεν είναι μπαμπούλας για όσους αγωνίζονται ανιδιοτελώς. Γι’ αυτό και η αληθινή απεξαρτημένη, προοπτική, όσο και αν, εσείς, κοπιάζετε για να αποδείξετε το αντίθετο, δεν εξαπατά, πλέον, τους πολίτες, αλλά απεναντίας τους απελευθερώνει συνολικά και τους οδηγεί στο να ανακαλύψουν, μόνοι τους, τις αληθινές προθέσεις, εκείνων που τους παραμυθιάζουν την ψυχή και τα όνειρά τους...   

Καληνύχτα ΣυΡιΖα, και όταν ξυπνήσω εύχομαι να ήσουν, μόνον, ένα κακό όνειρο!...

Του Θεόδωρου Γιάνναρου Capital.gr