Υπαρκτός σουρεαλισμός...

Προχθές ο πρωθυπουργός ρώτησε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αν είναι με τις πορείες ή με τους δανειστές. Τον κατηγόρησε δηλαδή ότι δεν υποστηρίζει τις πορείες, οι οποίες γίνονται, εναντίον της δικής του κυβερνητικής πολιτικής!

Η υιοθέτηση του «υπαρκτού σουρεαλισμού» ως πολιτική διακυβέρνησης τείνει να πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά. Φαίνεται σε πρώτη ματιά αστείο, αλλά έχει πολύ σοβαρές παρενέργειες για τη δυνατότητά μας να συνεχίσουμε ως οργανωμένη κοινωνία. Δεν μπορεί να γίνει καμιά συζήτηση, δεν υπάρχουν κοινοί κώδικες, κοινή γλώσσα. Πώς να τοποθετηθείς στο παράλογο; Οι διαδηλωτές αυτών των ημερών έχουν δίκιο και είμαστε μαζί τους, συμπάσχουμε και θέλουμε να κατέβουμε μαζί τους στις διαδηλώσεις όπως κάναμε 5 χρόνια τώρα.

Και συγχρόνως είναι αγρότες φοροφυγάδες και ελεύθεροι επαγγελματίες με γραβάτες Ντιόρ που βγάζουν 100.000. Αν δεν πάρουμε τώρα μέτρα, του χρόνου δεν θα έχουμε να δώσουμε συντάξεις. Και συγχρόνως εμείς δεν φταίμε, είμαστε καλοί άνθρωποι, είχαμε το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, θα δίναμε και 13η σύνταξη, αλλά φταίει ο ανάλγητος Σόιμπλε που δεν μας αφήνει. Ποιον εξυπηρετούν οι «ομάδες κρούσης», αναρωτιέται με νόημα ο υπουργός Παιδείας όταν φοιτητές εισβάλλουν και του διαλύουν την επιτροπή διαλόγου. Μα αυτό είναι φασισμός, αναφωνεί έκπληκτος ο κύριος καθηγητής που προεδρεύει του διαλόγου. Σοβαρά; Πότε έγινε φασισμός; Δεν είναι πια εξεγερμένη νεολαία; Είναι και εξεγερμένη νεολαία. Αναλόγως ποιον έχει ως θύμα κάθε φορά.

Οι προπηλακισμοί εναντίον βουλευτών του Σύριζα, οι επιθέσεις στα γραφεία τους, έχουν αρχίσει. Και οφείλουν οι δημοκρατικοί πολίτες, ιδίως αυτοί που είχαν κατηγορηθεί και προπηλακιστεί, να τους προστατεύσουν από το τέρας που οι ίδιοι δημιούργησαν. Και όμως, ενώ βλέπουν τι έρχεται, δεν μπορούν ούτε αυτή τη στιγμή να πουν μια κουβέντα ωριμότητας, να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να μιλήσουν μια γλώσσα συμφιλίωσης και ηρεμίας. Δεν καταδικάζουν τη στοχοποίηση, απλώς για να γλιτώσουν, προσπαθούν να τη μετατοπίσουν από πάνω τους, να υποδείξουν άλλους εχθρούς, άλλους υπόδουλους των δανειστών, άλλους εχθρούς δημοσιογράφους κατευθυνόμενους, άλλους υπηρέτες της διαπλοκής. Είναι μάταιο, γιατί αυτοί εφαρμόζουν τα μνημόνια τώρα. Είναι μάταιο, γιατί η «καθεστωτική δημοσιογραφία» είναι η δική τους δημοσιογραφία τώρα, αυτοί είναι κυβέρνηση. Είναι μάταιο γιατί με τη διαπλοκή συναλλάσσεται η εξουσία και τι έκπληξη: αυτοί είναι τώρα η εξουσία.

Όλος ο υπαρκτός σουρεαλισμός ως κυβερνητική πολιτικήαποσκοπεί ακριβώς σ’ αυτό: να αποκρύψει ποιος είναι κυβέρνηση, ποιος αποφασίζει, ποιος ευθύνεται. Από το 2007, οι κυβερνήσεις έχουν μέσο όρο ζωής τα δύο χρόνια. Η κυβέρνηση μπήκε ήδη στο δεύτερο χρόνο της. Κι όμως ενώ έχουμε άφθονο ανεκδοτολογικό υλικό από τις επικοινωνιακές μάχες, έχουμε ελάχιστα δείγματα διακυβέρνησης. Κι αυτά είναι τα χειρότερα. Εφαρμόζουν κι αυτοί το μνημόνιο που συμφώνησαν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερες καθυστερήσεις και διορίζουν τις οικογένειές τους και τις δικές τους ομάδες κρούσης στο δημόσιο. Η μέθοδος διακυβέρνησης περιορίζεται στη διαχείριση του πλήθους. Για την κυβερνητική ομάδα Πολιτική δεν είναι η βάση, η οικονομία, η πραγματική ζωή, τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων που απαιτούν λύσεις. Είναι το Παιχνίδι. Η κοινωνική μηχανική. Όταν κάνουμε απολογισμό του πρώτου χρόνου της κυβέρνησης, τα γεγονότα που θυμόμαστε, είναι οι χειρισμοί της κοινής γνώμης, η εργαλειοποίηση του λαού. Με το αδιανόητο δημοψήφισμα του «Όχι» που έγινε «Ναι» ο λαός έγινε συνένοχος στην υποβάθμιση της οικονομίας, στο κλείσιμο των τραπεζών, στα capital control, στην ύφεση και την ανεργία των οποίων τα αποτελέσματα θα δούμε οδυνηρά το 2016. Μη μας λέτε τυχοδιώκτες, εσείς το αποφασίσατε. Και με τις εκλογές του φθινοπώρου ο λαός έγινε συνένοχος στα νέα μέτρα. Μη παραπονιέστε για τα μέτρα, όπως είπε ένας κυβερνητικός βουλευτής, εσείς μας ψηφίσατε για να εφαρμόσουμε το μνημόνιο που υπογράψαμε. Κορόνα χάνεις, γράμματα κερδίζω.

Ένα δημοψήφισμα και μια εκλογική αναμέτρηση που έγιναν μόνο και μόνο για το χειρισμό του εκλογικού σώματος. Και στοίχισαν δισεκατομμύρια, οδήγησαν την οικονομία ξανά σε ύφεση. Τον Μάρτιο, η Κύπρος βγαίνει από το μνημόνιο. Είναι η τελευταία χώρα που είχε απομείνει γιατί μπήκε αργότερα, οι άλλες ήδη είναι εκτός. Η χώρα μας βρίσκεται στο τρίτο μνημόνιο μέχρι το 2018 και ήδη συζητάνε το τέταρτο.

Η κυβέρνηση κάνει ακόμα αντιπολίτευση. Είναι, για την εποχή των μνημονίων, ήδη μια παλιά κυβέρνηση και μιλάει ακόμα για το τι κάνανε οι άλλοι. Ο προσφιλής μηχανισμός αναζήτησης εχθρών και δοσίλογων αρχίζει πια να ρετάρει. Καλά η αντιπολίτευση, το «παιδί του Μπόμπολα», οι δημοσιογράφοι. Αλλά και οι αγρότες και οι συνταξιούχοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες «με τις Αρμάνι γραβάτες», όλοι γερμανοτσολιάδες; Και οι μεταλλωρύχοι δεν έχουν «ταξική συνείδηση»; Οι συνταγές σιγά-σιγά εξαντλούνται. Η επικοινωνιακή διαχείριση κέρδισε χρόνο, κανείς δεν μπορεί να ζητήσει το λόγο όταν χόρευε εκστασιασμένος στο Σύνταγμα για «το μάθημα που έδωσε ο πληγωμένος λαός». Γι’ αυτό είναι όλοι μουδιασμένοι. Όμως ο υπαρκτός σουρεαλισμός δεν μπορεί να κρατήσει περισσότερο. Η κυβέρνηση νόμιζε ότι μπορεί να εφαρμόσει σκληρά μέτρα πουλώντας τρέλα επ’ άπειρον, ανακυκλώνοντας όλο το ρεπερτόριο του λαϊκισμού που την έφερε στην εξουσία. Τώρα, αντιλαμβάνεται το αδιέξοδό της, έχει μπλοκάρει και δεν είναι καθόλου έτοιμη να περάσει σε επόμενο στάδιο. Το ’χει αυτό το πρόβλημα ο λαϊκισμός. Όσο ανέξοδος είναι τον καιρό των υποσχέσεων, τόσο αδιέξοδος γίνεται εφαρμοσμένος.

Του Φ. Γεωργελέ από την AthensVoice.gr