Οι καταθέσεις στο εξωτερικό, οι υπουργοί και ο Ο Κωνστατινοπουλος(@Odysseas_)

Κάθε έλληνας πολίτης , όπως και κάθε άλλος Ευρωπαίος, έχει την δυνατότητα να διατηρεί λογαριασμό σε οποιοδήποτε  τράπεζα , οποιασδήποτε χώρας της Ευρώπης επιθυμεί. Αρκεί βεβαίως να έχει αποκτήσει νόμιμος τα χρήματα αυτά. Αρά και  να έχουν φορολογηθεί.
 Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα την οποία όχι μόνον κανεις δεν μπορεί να αρνηθεί, αλλά και κανεις δεν μπορεί να «ενοχοποιηθεί» γι αυτό, ιδίως σε εποχές όπου η οικονομική κρίση έχει φτάσει την χώρα στα όρια της χρεοκοπίας, αρκετές φόρες.
 Αρά ο κάθε πολίτης δικαιούται να σκέπτεται το μέλλον της οικογενείας του και του ιδιοφυΐα μάλιστα όταν κάτι είναι νόμιμο.

Να αγνοηθούν οι εγχώριοι τζιχαντιστές...

Ο Μανώλης Γλέζος πολύ καλά κατάλαβε τι αποδέχθηκε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την υπογραφή του κειμένου της συμφωνίας που ανακοινώθηκε με ανακούφιση μετά τη διάσκεψη του Eurogroup και με συνυπογράφοντες για λογαριασμό της Ελλάδας τον υπουργό Οικονομικών κ. Βαρουφάκη και τους Γιούνκερ, Ντράγκι και Λαγκάρντ. Υπήρξε ο απόλυτος ελληνικός συμβιβασμός. Και ευτυχώς. Διότι αλλιώς θα επακολουθούσαν πανικός αναλήψεων από τις τράπεζες και άμεση αδυναμία πληρωμών κράτους, τραπεζών και πολιτών. Θα πρέπει να αναγνωρισθούν ταχεία προσγείωση στην πραγματικότητα και γενναιότητα στον Πρωθυπουργό και στους συμπαραστάτες του. Αρνήθηκε να βάλει μπουρλότο και να ανατινάξει τη χώρα, όπως ο καλόγερος Σαμουήλ στο Κούγκι, κατά την ηρωική αλλά άσφαιρη και φιγουρατζίδικη υπόδειξη του συγκυβερνώντος κ. Καμμένου, που και αυτός μάλλον κατάπιε τις προεκλογικές ηρωικές κόκκινες γραμμές του.

Το πρόβλημα είναι ότι ο ρεαλιστής Πρωθυπουργός κατέβαλε απεγνωσμένη προσπάθεια για να συγκαλυφθεί η «κωλοτούμπα» με διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου. Ομως ο Μανώλης Γλέζος και όσοι τον ακολούθησαν στην κριτική του μπορεί να είναι συνεπείς προς τα όσα υπόσχονταν προεκλογικά αλλά βλάπτουν θανάσιμα κυβέρνηση και χώρα. Γιατί αυτό πανικοβάλλει τον κ. Τσίπρα που θα δυσκολευθεί πολύ στο εξαιρετικά περίπλοκο έργο του.

Το ζήτημα είναι οι Ελληνες...

Πολύ σύντομη δεν ήταν αυτή η «ανάσα αισιοδοξίας»; Πολύ σύντομα δεν άρχισαν να μαζεύονται οι λογαριασμοί και να εκδηλώνεται η εσωκομματική γκρίνια; Πολύ ξαφνικά δεν μαζεύτηκαν τα σύννεφα του «πιστωτικού γεγονότος» και μιας τρίτης δανειακής σύμβασης;

Εξαρτάται πώς το βλέπει ο καθένας. Παρατηρώ ότι πολλοί γύρω μας, άνθρωποι σαν κι εμάς, βιώνουν κάθε πράξη του γνωστού δράματος ως αυτόνομο έργο και διαπιστώνω ότι αυτή η αντίληψή τους για την κατάσταση δημιουργεί μέσα τους την προσδοκία της επανάληψης. Σκέπτονται, λοιπόν, την εξέλιξη της κρίσης στις εξής γραμμές, πάνω κάτω: πάλι αυτοί (οι εταίροι) θα μας πάρουν με το καλό, πάλι εμείς θα τους παραμυθιάσουμε, ώσπου να φθάσουμε στο μη περαιτέρω και τότε κάνουμε ένα ντιλ μαζί τους επάνω στη βάση «άκου φίλε, μισή ξεφτίλα δικιά σου, μισή δικιά μου και πάμε απ’ την αρχή».