Η στρατηγική Σαμψών, το Κούγκι και η διαπραγμάτευση ...

Παρά το γεγονός ότι ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης στη συνέντευξη που έδωσε μετά το τελευταίο ατυχές Eurogroup ξεκαθάριζε ότι δεν υπάρχει plan B και ότι ένα μόνο σχέδιο υπάρχει, αυτό που καταθέτει η ελληνική κυβέρνηση χωρίς να μπλοφάρει, ομολογώ ότι δεν τον πολυπίστεψα. Να όμως που τα μηνύματα αρχίζουν να έρχονται από παντού. Για «στρατηγική Σαμψών» που του αποκάλυψαν οι Έλληνες διαπραγματευτές κάνει λόγο ο δημοσιογράφος Paul Mason, ενώ για Κούγκι αν δεν επικρατήσει η ελληνική πρόταση μίλησε ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος.

Δεν ξέρω πόσοι από όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμοι να ανακράξουν το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», ως άλλοι Σαμψών ενάντια στους Φιλισταίους των Βρυξελλών, ή να παραστήσουν τον καλόγερο Σαμουήλ που αρνήθηκε να παραδοθεί στον Αλή Πασά. Νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι επιθυμούν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την παραμονή της στην Ευρωζώνη. Αμφιβάλω κατά πόσο είναι διατεθιμένοι να τα τινάξουν όλα στον αέρα, αν δεν γίνουν δεκτές οι ελληνικές θέσεις.

Χειρότερο από την κωλοτούμπα είναι να οδηγήσεις τη χώρα στα βράχια...

Είναι αδιανόητο να κρέμεται το μέλλον της χώρας
και ο Βαρουφάκης να παίζει με τις λέξεις για να
γλιτώσει το «γιαούρτωμα» όταν θα κάνει την κωλοτούμπα.

Στις εθνικές προσπάθειες, όταν κινδυνεύει η χώρα, όλοι μαζί ενώνονται οι Έλληνες για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο. Παρά τις πικρίες που μπορεί να υπάρχουν και παρά τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται, τα κόμματα οφείλουν να στέκονται στο πλευρό κάθε κυβέρνησης που διαπραγματεύεται. Ασχέτως αν ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία τρία χρόνια που η Ελλάδα ήταν ένα βήμα πριν τον γκρεμό έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να πέσει μέσα και να έρθει αυτός ως διαχειριστής της καταστροφής.
Ο κ. Τσίπρας παρέλαβε χώρα από τον Σαμαρά. Καλή, κακή, απογοητευμένη, πικραμένη, αλλά τουλάχιστον χώρα όρθια κι όχι με τον κόσμο να βαράει τις κατσαρόλες και την κυβέρνηση να φεύγει με ελικόπτερο. Ας φροντίσει λοιπόν ο πρωθυπουργός να μην παραδώσει αργότερα επαρχία…

Η πολιτική είναι, κυρίως, η τέχνη του εφικτού...

Η πολιτική έχει πολλά χαρακτηριστικά και πολλούς τρόπους για να εφαρμοστεί ή να «υπηρετηθεί», αν θέλετε. Όμως η πολιτική χρειάζεται να έχει και την εφαρμογή τακτικής (ίσως και τακτισμού) αλλά κυρίως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.
 Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βλέπεις μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες και στο συγκεκριμένο περιβάλλον που κινείσαι και με τις συγκεκριμένες δυνατότητες και χαρτιά που έχεις , μέχρι που μπορείς να φτάσεις και κυρίως τι μπορείς να κερδίσεις.
 Αυτό είναι και το ζητούμενο σε σχέση με την συμπεριφορά της ελληνικής κυβέρνησης στο θέμα της διαπραγμάτευσης  με τους εταίρους και δανειστές μας.
    Δηλαδή το αν τελικά μπορεί ή έχει την δυνατότητα η σημερινή κυβέρνηση να κινηθεί μέσα στα όρια του εφικτού, έστω και στην άκρη των ορίων αυτών για να έχουμε ένα θετικό αποτέλεσμα για την χωρά μας.