Τα "γαλλικά" του Βαγγέλη και τα "αγγλικά" του Αλέξη…

Το Πλοίο των Τρελών είναι η ιστορία που έγραψε πριν 500 περίπου χρόνια ένας Γερμανός θεολόγος. Στην ιστορία αυτή ένα καράβι με 110 τρελούς σάλπαρε από την Βασίλεια με προορισμό τον Παράδεισο. Δεν έφτασε ποτέ σε κανένα προορισμό, γιατί το πλήρωμα έπεσε θύμα των ίδιων αλλοπρόσαλλων συμπεριφορών του.

Με πλοίο των τρελών μοιάζει αυτή τη στιγμή περισσότερο από ποτέ η Ελλάδα, καθώς η οικονομία της χώρας παραπαίει, οι νέοι και όσοι μπορούν εγκαταλείπουν τη χώρα και η ηγεσία περί άλλων τυρβάζει.
Προχθές, ο υπουργός των οικονομικών αδιαφορώντας για το 1,5 εκατ. ανέργους και τις εκατοντάδες χιλιάδες που εξοντώνει αργά αλλά σταθερά η παλαβή φορολογία όσων θέλουν να είναι συνεπείς, κάνει αύξηση 800 ευρώ το μήνα μόνο σε εφοριακούς.

Σε μια κατάσταση που έχει γίνει στάση πληρωμών του κράτους κατά πάντων για να πληρώνονται οριακά ακόμη οι μισθοί του δημοσίου  και οι συντάξεις, ο Πρόεδρος συμφωνεί πως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι λίγοι και πρέπει να προσληφθούν και άλλοι.
Ο πρωθυπουργός μας στην κοινή συνέντευξη με τον πρωθυπουργό του βασικού στρατηγικού σύμμαχου της χώρας στην περιοχή αυτή την περίοδο του Ισραήλ, "ξεχνά" τα αγγλικά και ορίζει διερμηνέα κάποιον περαστικό...  Γιατί να υποθέσουμε πως στα υπόλοιπα υπάρχει καλύτερη προετοιμασία και επάρκεια.
Επιπλέον, η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους (ή έως και 1-2 εκατομμύρια...) πρόσφυγες ή και λαθρομετανάστες, από τους οποίους πολλοί πιστεύουν πως αν αυτοκτονείς δολοφονώντας  αλλόθρησκους, θα ανταμειφθείς στο παράδεισο με 70 μαυρομάτες παρθένες.

Στην Ευρώπη έχουν δημιουργηθεί ισχυροί θύλακες μουσουλμάνων με πυρήνες εξτρεμιστών, χωρίς ακόμη να υπάρχει κάποιος σχεδιασμός αντιμετώπισης των μακροπρόθεσμων προβλημάτων που δημιουργεί αυτή η ασύμμετρη συμβίωση.
Στη Μέση Ανατολή η κατάσταση περιπλέκεται κάθε μέρα και περισσότερο, καθώς εμπλέκονται πολλές δυνάμεις τοπικές και διεθνείς  με αντικρουόμενα και μεταβαλλόμενα  συμφέροντα και συμμαχίες.
Η κοινή λογική λέει πως καμία πλευρά δεν έχει συμφέρον από μια γενικότερη ανάφλεξη καθώς όλοι θα χάσουν περισσότερα απ’ όσα θα κερδίσουν από μια τέτοια εξέλιξη.

Η ιστορία όμως βρίθει παραδειγμάτων πως κυρίως αποτελεί μια σειρά ατυχημάτων που η κοινή λογική και το κοινό συμφέρον δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν. Ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος αποτελεί τρανό πρόσφατο παράδειγμα πως τυχαίες παρανοήσεις μπορούν να οδηγήσουν στο αδιανόητο. Ο ΠΠΠ ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1914 και τελείωσε οριστικά με το τέλος του ΔΠΠ πολέμου το Σεπτέμβρη του 1945.
Στο διάστημα της ειρήνης που ακολούθησε, ο παγκόσμιος πληθυσμός από 2,3 δισ. έφτασε σήμερα να ξεπεράσει τα 7 δισ. ανθρώπους.
Οι περισσότερες από τις δυνάμεις που εμπλέκονται (Ρωσία, Ιράν, Σ. Αραβία...) λογικά έχουν έναν βασικό κοινό στόχο: Την άνοδο και διατήρηση της τιμής του πετρελαίου σε υψηλότερα επίπεδα.  Ευρώπη, ΗΠΑ και Κίνα ωφελούνται από τις χαμηλότερες τιμές. Για τις ΗΠΑ η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη καθώς είναι και μεγάλος παραγωγός και μεγάλος καταναλωτής.
Να μην ξεχνάμε πως η παρούσα πτώση της τιμής πετρελαίου δρομολογήθηκε από την προσπάθεια της Σαουδικής Αραβίας μέσω της διατήρησης της παραγωγής σε υψηλά επίπεδα, να πλήξει τις σχιστολιθικές πηγές των ΗΠΑ που έχουν υψηλότερο κόστος εξόρυξης. Η ΣΑ στηρίζεται από τις ΗΠΑ αλλά φέρεται να χρηματοδοτεί ισλαμικά κινήματα που έχουν αντιδυτικές επιδιώξεις. Εσχάτως αναπτύσσει σχέσεις με τη Ρωσία.

Η κατάσταση είναι περίπλοκη και ως εκ τούτου είναι εύκολο να ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Η απώλεια ελέγχου είναι ακόμη πιο πιθανή όταν έχουμε να κάνουμε με λαούς και ηγέτες που δεν έχουν ζήσει την δυστυχία ενός πολέμου.
Το δομικό πρόβλημα της Δύσης είναι ο μεγάλος  πλούτος  και η δημογραφική γήρανση του πληθυσμού της. Έχουμε ένα πλούσιο χωριό γερόντων και γύρω γύρω πολλαπλάσιο νεανικό πληθυσμό. Η εισβολή  είναι αναπόφευκτη, το ίδιο και οι συγκρούσεις.
Τα όσα είχαμε μάθει τις τελευταίες δεκαετίες αρχίζουν να αλλάζουν.
Π.χ. είχαμε συνηθίσει στην Ευρώπη να αποφασίζει η Γερμανία και η Γαλλία να υποτάσσεται πειθήνια, καθώς η οικονομία δεν της επέτρεπε να επηρεάσει τις εξελίξεις.
Μετά το χτύπημα στο Παρίσι διαπιστώνουμε το ισοζύγιο δυνάμεων και ισορροπιών να αλλάζει. Ανακαλύψαμε τις τελευταίες μέρες πως η Γαλλία διαθέτει σημαντική στρατιωτική ισχύ και η Γερμανία παρά την ισχυρή οικονομία δεν διαθέτει ανάλογη δύναμη προάσπισης των συμφερόντων της.
Η Γερμανία είναι μια πλούσια χώρα αλλά είναι αδύναμη να προστατέψει τον πλούτο της με τον μοναδικό τρόπο που είναι αυτό αποτελεσματικό από την αυγή του πολιτισμού: Την ισχύ των όπλων.
Ο κόσμος που είχαμε συνηθίσει μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου των περικοπών των εξοπλιστικών προγραμμάτων φαίνεται πως πλησιάζει στο τέλος του. Η πτώση της ισχύος του στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου βοήθησε να εκτοξευθεί το βιοτικό επίπεδο τόσο στον ανεπτυγμένο όσο και τον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Ο κόσμος της κυριαρχίας των αγορών (του τέλους της ιστορίας) φαίνεται να υποχωρεί και ένας κόσμος στρατιωτικών συνασπισμών, εθνικισμών και θρησκευτικών φανατισμών να αναδύεται.
Όλες αυτές οι εξελίξεις οι οποίες κυοφορούνται στο ευρύτερο περιβάλλον είναι απίθανο να μην έχουν επίδραση στην Ελλάδα η οποία αποτελεί το υπόδειγμα αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε το "Πλοίο των Τρελών", που έχει σαλπάρει για ένα παράδεισο που δεν υπάρχει πλέον. Ένα πλοίο με 3 εκατ. συνταξιούχους και 2,5 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και μια κοινωνία γενικώς στα κάγκελα...

Πριν από λίγες μέρες π.χ. λαϊκός αοιδός διατύπωσε δημόσια την άποψη πως το Ισλαμικό κράτος είναι δημιούργημα των δυνάμεων της διεθνούς τάξης για  να χρησιμεύσει ως απειλή προκειμένου να ολοκληρωθεί κάποια παγκόσμια δικτατορία μέσω της παγκοσμιοποίησης.
Νομίζω πως η άποψη αυτή εκφράζει την πλειοψηφία των Ελλήνων καθώς άρει από τα κεφάλια μας κάθε υποψία πως μπορεί να φέρουμε έστω και κατ’ ελάχιστον για την μοίρα μας, που μας πάει από το κακό στο χειρότερο.
Ένας λαϊκός τραγουδιστής και ένας ηθοποιός της επιθεωρησιακής "μπαλαφάρας" που κατηγορείται πως έχει βγάλει τα λεφτά του στο εξωτερικό, αποτελούν στην χώρα μας τους βασικότερους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Διανοούμενοι όπως ο Καστοριάδης, ο Κονδύλης ή η Αρβελέρ, ο Ράμφος και  έστω ο Τσουκαλάς (που βγήκε και βουλευτής με την "πρώτη" φορά αριστερά αφορούν μια πολύ μικρή και φθίνουσα ελίτ, χωρίς επιρροή στο πολιτικό προσωπικό και κυρίως την κοινωνία.
Ανάλογου επιπέδου μοιάζει να είναι η συντριπτική πλειοψηφία της πολιτικής ηγεσίας. Τα "γαλλικά" του Μεϊμαράκη, τα "αγγλικά" του Τσίπρα,  τα "γερμανικά" του Μιχαλολιάκου και τα "αλαμπουρνέζικα" της Φώφης αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα του επιπέδου της πολιτικής ζωής, ίσως στην πιο κρίσιμη καμπή του νέου ελληνισμού.

Οι θεωρίες συνωμοσίας αποτελούν μια βασική συνισταμένη του τρόπου που αντιλαμβάνονται οι Έλληνες τον κόσμο. Τούτο μοιάζει με το να έχουν εμπιστευτεί οι επιβάτες του λεωφορείου το τιμόνι σε ένα τυφλό, ή έστω μονόφθαλμο.
Ποτέ άλλοτε αυτή η χώρα δεν παρουσιάζει μεγαλύτερη έλλειψη πολιτικής και πνευματικής  ηγεσίας αλλά και λαϊκής ευθυκρισίας.
Στο "Πλοίο των Τρελών" λοιπόν, με στραβό καπετάνιο να περάσουμε τις συμπληγάδες...

Του Κ. Στούπα από Capital.gr