Πόσο να αντέξει το γαϊδούρι...

Η χώρα μοιάζει με ένα κουρασμένο, πεινασμένο και υπερβολικά φορτωμένο υποζύγιο, το οποίο καλείται να ανέβει σε σκληρές συνθήκες μια δύσκολη και μεγάλη ανηφόρα.

Δεν ξέρουμε πότε το συμπαθές τετράποδο θα εγκαταλείψει την προσπάθεια. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι το να στοιχηματίσει κανείς σε αυτή την προοπτική είναι σαν να παίζει με σημαδεμένη τράπουλα! Οποια κυβέρνηση και να μας προκύψει την Κυριακή, δύσκολα θα αποφύγει να χρεωθεί το μοιραίο. Οχι γιατί δεν υπάρχουν λύσεις. Οι άνθρωποι που θα τις εφαρμόσουν λείπουν...



Η διαφορά μεταξύ μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και μιας αντίστοιχης της Νέας Δημοκρατίας έχει να κάνει με τον χρόνο που θα κληθούμε και πάλι να ψηφίσουμε τους εκλεκτούς μας. Με τον Αλέξη να προσπαθεί να εφαρμόσει μια συμφωνία στην οποία δεν πιστεύει ο χρόνος αυτός θα είναι σύντομος. Με τον Βαγγέλη, που έχει πιάσει το νόημα της «εθνικής προσπάθειας», αλλά στηρίζεται σε γνωστά και φθαρμένα υλικά του παρελθόντος, ο χρόνος θα είναι λίγο πιο μακρύς. Η πιθανή εκτίναξη του συμπιεσμένου ελατηρίου θα δημιουργήσει πρόσκαιρες προσδοκίες, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.

Η πραγματική διέξοδος περνάει μέσα από ένα new deal μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, του επιχειρηματικού κόσμου και των δυνάμεων της εργασίας. Αυτό, όμως, χρειάζεται μια πολιτική ηγεσία που να αντιλαμβάνεται τον ρόλο της και να διαθέτει τα κατάλληλα εκείνα στελέχη τα οποία θα εγγυηθούν την εφαρμογή αυτής της συμφωνίας και θα φέρουν σε πέρας το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης του κράτους. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη και η Νέα Δημοκρατία του Βαγγέλη έχουν αυτό το δυναμικό και οι ίδιοι οι ηγέτες αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα να γίνουν οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις στη χώρα, τότε υπάρχει ελπίδα. Είμαστε σίγουροι όμως ότι το θέλουν;

Η Ελλάδα είναι εδώ και χρόνια μια χρεοκοπημένη χώρα. Δεν βρισκόμαστε στη νέα δραχμή επειδή έτσι το θέλησαν οι μεγάλες δυνάμεις. Μας κρατούν με το ζόρι στον αναπνευστήρα για γεωπολιτικούς και μόνο λόγους. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ατυχήματα. Από την άλλη πλευρά, η Ευρώπη έχει τις δικές της αδυναμίες, οι οποίες διογκώνονται από το Μεταναστευτικό και τις επιπτώσεις της κρίσης στην Κίνα.

Οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις στην Ελλάδα έχουν ταυτίσει την Ευρώπη με το ευρώ και έχουν χαρίσει το θέμα της δραχμής στην Αριστερά του Παναγιώτη. Είναι στρατηγικό λάθος. Οχι γιατί η δραχμή είναι λύση στα σημερινά μας αδιέξοδα, αλλά διότι δεν ξέρουμε ποιο είναι το μέλλον του ευρώ ή τα περιθώρια της χώρας μας να επιβιώσει μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον του. Το πραγματικό πρόβλημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι το πώς η χώρα θα αυξήσει τον πλούτο της και όχι πώς θα ξεγελάσουμε την πείνα μας με τυπωμένα χαρτιά μηδενικής πραγματικής αξίας...

Η συζήτηση για το νόμισμα θα επανέλθει αναγκαστικά, και πολύ φοβόμαστε με τον λάθος τρόπο, όταν το υποζύγιο θα κάθεται στη γη εξαντλημένο και όλοι θα αντιλαμβάνονται πλέον ότι η διαδρομή έχει φτάσει στο τέλος της. Τα πάντα θα εξαρτηθούν εκείνη τη στιγμή από τη διάθεση των Γερμανών και των Αμερικανών και από τις συνθήκες που θα έχουν στο μεταξύ διαμορφωθεί στο διεθνές πεδίο.

Θα μπορούσαν όλα αυτά να ξεπεραστούν και να μη ζήσουμε τον εφιάλτη; Η απάντηση είναι πως ναι. Αρκεί να αντιληφθούμε ότι το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό. Αλλά αυτό δεν θα λυθεί με τον Μεγάλο Συνασπισμό, ούτε με τη γερμανική εμμονή για οικουμενική κυβέρνηση, με επικεφαλής μάλιστα κάποιον δικαστικό. Ο γόρδιος δεσμός θα λυθεί όταν κλείσει ο κύκλος της Μεταπολίτευσης! Το πολιτικό πρόβλημα θα ξεπεραστεί όταν αναδειχθούν νέες δυνάμεις, ικανές να απαντήσουν στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν ο λαός και ο τόπος. Οπως συνέβη στην Ανατολική Ευρώπη με την πτώση του Τείχους. Οταν έσκασε και εκεί ο δικός τους γάιδαρος. Σε εκείνο το σημείο, λοιπόν, θα κληθούμε να απαντήσουμε: κόβουμε τον γόρδιο δεσμό και καθαρίζουμε από το παλιό ή πνιγόμαστε και πάλι σε μια κουταλιά νερό;

Του Θ. Μαυρίδη από το Π.Θ