Η Γιάννα και το κουτσό της άλογο...

«Δώσε το χέρι σου. Σφιχτή χειραψία». «Ανασηκωμένους τους ώμους. Μην καμπουριάζεις». «Όταν κάθεσαι τα πόδια να είναι κλειστά. Δεν κάθεσαι σε καφενέ! Και να κοιτάς τον άλλον στα μάτια». «Όταν σε ρωτούν κάτι κρίσιμο μην κάνεις Αααα... Δείχνεις ότι δεν έχεις απάντηση». Κώδικες σωστής ανατροφής. Δώσαμε τόνους πτυχίων στα παιδιά μας αλλά ξεχάσαμε την έννοια ανατροφή. Και τα σχολεία διδάσκουν δήθεν...

Κάτι σε μόρφωση αλλά όχι ανατροφή πια. Παρακολούθησα τον Αλέξη με τον Πρόεδρο Κλίντον. Αρχικά, την εικόνα με φωνή. Μετά χωρίς φωνή. Ο Αλέξης είναι ο σύγχρονος Ελληναράς. Όχι ο Έλληνας. Και δεν έχει να κάνει με τα αγγλικά του. Ο λαός μας συνεννοείται καλύτερα από πολλούς λαούς. Έχει να κάνει με στοιχειώδη που μαθαίνουν οι σύγχρονοι στα σχολεία και μετέπειτα στα Πανεπιστήμια. Την αληθινή έννοια «μόρφωση». Που διαχώριζε ανέκαθεν τον μορφωμένο από τον αμόρφωτο. Στα δικά μας «κέντρα εκπαίδευσης» οι καταληψίες επί σειρά ετών εκπαιδεύονταν στη χαζομαγκιά. Στην μαύρη τους την τύφλα για τα διεθνή. «Μανιέρες» περιφέρανε. Μακροσκελείς ατάκες του κερατά, διανθισμένες με κοινοτοπίες του κερατά «η πλουτοκρατία», «οι δολοφόνοι των λαών Αμερικάνοι»...



Φαιδρές μεγαλοστομίες από γενιά σε γενιά. Και οι γονείς καμάρωναν δήθεν «επαναστάτες». Μπουληδοεπαναστάτες. Και Πανεπιστήμια στην Αγγλία, με φαγητά σε τάπερ από Ελλάδα και στο καπάκι κι ένα μάστερ. Εξευτελίσαμε την έννοια του μάστερ. Μάστερ στην άγνοια. Άγνοια με δίπλωμα. Και επιστροφή για δουλειά στην οικογένεια ή σε οικογενειακό φίλο. Σε γνωστό πάντως. Πάντα ο γονιός να καθαρίζει απαριθμώντας τα προσόντα του τέκνου. Και μετά πάλι ο γονιός να καθορίζει το ντιλ της αμοιβής. «Είναι με τα καλά του που θα σε πληρώνει μόνο με τόσα λίγα. Εσύ έχεις και μάστερ!». Σε ποιο ελληνικό σχολείο διδάσκονται τα παιδιά debαte; Σε ελάχιστα ιδιωτικά, για να είμαι δίκαιη. Σε ποιο ελληνικό σχολείο μαθαίνεις τον τρόπο που πρέπει να σταθείς απέναντι σε ακροατήριο για να παρουσιάσεις εργασία;

Η Γιάννα και το κουτσό της άλογο. Ένα «Πάμε μωρέ και βλέπουμε!». Αυτό ήταν το ρεζουμέ της συνέντευξης που μαρκάριζε τον αέρα. Πού πας με προσόν το «Τόλμη και Γοητεία» φιλαράκο; Χάθηκαν οι γόηδες στον πλανήτη Αμερική; Πού πας απροετοίμαστος; Πώς θα πουλήσεις στον ναό της αγοράς; Με χάχανα και χαμόγελο και Ε Α α Ε; Αφού δεν ξέρεις το προϊόν σου; Ποιο είναι το προϊόν σου; «Το ανθρώπινο δυναμικό». Κλασική περίπτωση. Όλη η έγνοια μας οι «Προσλήψεις». Το θέμα είναι να τακτοποιήσουμε κόσμο! Γενικώς και αορίστως. Σε τι αντικείμενο; Κάτι θα βρούμε μωρέ! Με ποια κατεύθυνση; Προς τα κάπου. Με ποιο και πόσο κράτος; Αυτό που ΘΑ φτιάξουμε ΙΣΩΣ. Αυτό το άτιμο «μωρέ» που μας καταδιώκει.

Και από την άλλη, η Γιάννα. Υπέρμετρα φιλόδοξη. Ασίγαστη. Ξεμακιγιάρισέ την, δες την με τη συμπάθεια που της αξίζει. Της κατατρεγμένης από φιλοδοξία. Της μεθοδικής καταφερτζούς. Που όσο μακριά να φτάσει... τι να το κάνεις; Αν απέναντί σου δεν λογαριάζεις μάτια Ελλήνων να μουρμουράνε «Κοίτα πού έφτασε η Γιάννα!». Σήκωσε ολόκληρη θεατρική παράσταση. Γράπωσε το κουτσό το άλογο, το έζωσε χαλινάρι «Εδώ βρε! Εδώ! Κοίτα να μη τα θαλασσώσεις. Κοίτα τι ευκαιρία σου δίνω! Κοίτα βρε!». Αγαπημένη φυσιογνωμία Γιάννα. Στα θαλάσσωσε. Δεν ήταν γι' αυτόν. Αλλά δεν σε φοβάμαι, ρε Γιάννα. Κάπως θα του τα μπαλώσεις. Μικρή, παράξενη πατρίδα. Λίγο να γελάς, λίγο να κλαις. Ελληνική μου ψυχοσύνθεση. Τόσο ευανάγνωστη.    

Της Ρέα Βιτάλη από το Protagon.gr