Ένα κείμενο που έχει ως προτεραιότητα το κόμμα και όχι την χώρα...

Με ένα κείμενο 755 λέξεων, δεκαεπτά βουλευτές του Σύριζα, προσπαθούν να παρέμβουν υπέρ της ενότητας του κόμματος, όπως οι ίδιοι λένε . Μάλιστα το κείμενο των 17, κάποιοι εκ των οποίων έχουν ψηφίσει ναι στο μνημόνιο, κάποιοι παρών και κάποιοι όχι, χαρακτηρίστηκε από αρκετούς στο Σύριζα ως «κραυγή αγωνιάς», « κείμενο υπευθυνότητας» και αλλά παρόμοιε.
 Τι είναι όμως τελικά αυτό το κείμενο.
 Αν κανείς το διαβάσει προσεκτικά , θα δει ότι τελικά πρόκειται για ένα κείμενο που βάζει στην πρώτη γραμμή το κόμμα και την ενότητα του έστω και επίπλαστη και αδιαφορεί τελικά για την ίδια την χώρα.
Και εξηγούμαι γιατί το λέω αυτό.

 Ακόμα και οι ίδιοι οι βουλευτές που υπογραφούν το κείμενο, δέχονται μέσω των όσων αναφέρουν ότι υπάρχουν τεράστιες διαφορές ανάμεσα στις απόψεις τους για κεντρικά ζητήματα της χώρας.
 Και όχι μόνον αυτό, αλλά δέχονται   πως «Η μνημονιακή αυτή συμφωνία επιτείνει την ύφεση και ενισχύει την κοινωνική αδικία. Η συμφωνία δεν είναι βιώσιμη, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά». Και να φανταστείτε ότι κάποιοι εξ αυτών που υπογραφούν έχουν ψηφίσει ναι στην συμφωνία αυτή….
  Και όχι μόνον αυτό αλλά δηλώνουν  «Αναγνωρίζουμε τα λάθη που έγιναν στη διαπραγμάτευση, απουσία μάλιστα σοβαρού κυβερνητικού σχεδιασμού εναλλακτικών δρόμων και διέξοδο». Δηλαδή δέχονται αυτά που εδώ και μήνες λένε τα υπόλοιπα κόμματα αλλά και οι εταίροι μας στην Ευρίπου , ότι δεν υπήρχε κανένα σχέδιο, ότι ουσιαστικά πήγαμε και κάναμε ερασιτεχνισμούς στους έξι μήνες της «διαπραγμάτευσης».
 Και όμως αυτοί οι δεκαεπτά βουλευτές, αφού βλέπουν ότι η κυβέρνηση έχει κάνει τεράστια λάθη, αφού εκτιμούν πως οι συνθήκες στην Ευρώπη δεν είναι θετικές για την χωρά , αφού τέλος βλέπουν ότι έχουν μεταξύ τους τεράστιες διαφορές σε βασικά ζητήματα, το μόνο που ζητούν είναι να υπάρξει ενότητα στο Σύριζα.
 Ενότητα γιατί λέει «υπάρχουν σοβαρά κοινά σημεία και ισχυροί δεσμοί, σε προσωπικό, πολιτικό και λαϊκό επίπεδο», ανάμεσα στα στελέχη του Σύριζα αλλά παράλληλα  παραδέχονται ότι «τις προηγούμενες μέρες, με αποκορύφωμα την Πέμπτη, βιώσαμε στη Βουλή διαδικασίες ακραίας αντιπαράθεσης ανάμεσα σε συντρόφους, που μας λυπούν και μας κάνουν να ντρεπόμαστε, καθώς διαρρηγνύουν δεσμούς συντροφικότητας, εκτίμησης και αγάπης στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ».
  Δηλαδή , πέρα από τις αντιφάσεις του κειμένου, αυτό που ζητούν οι συγκεκριμένοι βουλευτές είναι να βρεθεί κάποιος τρόπος ώστε να μην διασπαστεί ο Σύριζα, παρότι πια οι διαφορές είναι τεράστιες και μάλιστα βρίσκονται σε αντίθετες κατευθύνσεις οι δυο, τρεις ή δεν ξέρω πόσες πλευρές, μόνον και μόνον για να κρατηθεί η κυβέρνηση στην εξουσία.
 Αδιαφορώντας έτσι για το αν μια τέτοια «ψεύτικη» ενότητα, το μονο που θα κάνει είναι να αφήσει (στο όνομα της ενότητας αυτής) την χωρά και πάλι πίσω , μια και δεν θα προσχωρούν οι αλλαγές, μια και θα πρέπει να υπάρχουν συμβιβασμοί με ιδεολογικό πρόσημο…
 Στην  πραγματικότητα το κείμενο αυτό είναι σαφές. Δεν μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο, παρά να παραμείνει η ενότητα του Σύριζα έστω και επίπλαστη , με μονο στόχο την διατήρηση της εξουσίας, έτσι ώστε το αφήγημα « πρώτη φορά αριστερά» να μην καταρρεύσει τόσο σύντομα…
 Είναι αυτό εθνική πολιτική?

ΥΓ. Όσο για τις κύριες που υπογραφούν ως «βουλεύτριες», να τους επισημάνω δυο απλά πράγματα.
Το λεξικό του ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, , αναφέρει πως το θηλυκό του «ο βουλευτής», είναι «η  βουλευτίνα» ή «η βουλευτής».
Αλλά και το λεξικό Μπαμπινιώτη, αναφέρει το ίδιο
 Έτσι, για να μην τα αλλάξουμε όλα πια. Ακόμα και την γλώσσα…

Του Π.Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο.