Η Αριστερά σε μόνιμη πλέον πολιτική και ψυχολογική διαταραχή: «Χούντα», «κατοχή», «αποικιοκρατία» ...

Δ​​εν γνωρίζουμε αν οι μεγαλοστομίες που χρησιμοποιεί στον δημόσιο λόγο η Αριστερά είναι απλώς προϊόν φτωχής ανάλυσης ή απαντά σε ψυχολογικές ανάγκες των στελεχών να δείξουν πως κρατούν από γενιά τρανή.

Ισως να ’ναι και τα δύο. Δηλαδή, όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο να παλεύεις κατά του Μνημονίου κι άλλο κατά της «χούντας του Μνημονίου». Το πρώτο σε κάνει απλώς πολιτικό· καλό ή κακό, δεν έχει σημασία. Με το δεύτερο νομίζεις ότι γίνεσαι Αλέκος Παναγούλης.

Δεν είναι το ίδιο να επιχειρηματολογείς κατά μιας δανειακής σύμβασης κι άλλο να αντιστέκεσαι σε μια νέα «αποικιοκρατία χρέους». Στην πρώτη περίπτωση πρέπει να διαβάσεις εκατοντάδες σελίδες για να επιχειρηματολογήσεις, στη δεύτερη περίπτωση χρειάζεσαι μόνο συνθήματα κατά των «αποικιοκρατών» και των συνοδοιπόρων τους.
Αμα δε πεις ότι έχουμε γερμανική κατοχή είναι ακόμη καλύτερα: έχεις έτοιμα συνθήματα από τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη, για «γερμανοτσολιάδες», «Κουίσλινγκ» κ.λπ. και ακόμη μεγαλύτερη «δόξα».

Δυστυχώς η Αριστερά στην Ελλάδα βιώνει μια μόνιμη πλέον πολιτική και ψυχολογική διαταραχή. Μυθοποίησε τόσο το παρελθόν της που αποφάσισε να το ζει κάθε μέρα. Κι αν αυτό δεν υπάρχει, κανένα πρόβλημα: θα το αναστήσει ρητορικώς για να το ζήσει. Τι χρειάζεται για να νιώσει κάποιος «αγωνιστής»; Χούντα; Κατοχή; Αποικιοκρατία; Στον αριστερό μπαχτσέ φυτρώνουν τα πάντα· διαλέγει κάποιος το σκηνικό της εικονικής πραγματικότητας που επιθυμεί και γίνεται αυτομάτως «αντιστασιακός», «αντάρτης», «επαναστάτης».

Τι κι αν υπάρχουν νέες προκλήσεις που χρειάζονται καινούργιες οπτικές και νέες αναγνώσεις; Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα βλέπει πραξικοπήματα που δεν έζησε και στα οποία εκ του ασφαλούς θα αντισταθεί για να φαντάζει μέσα της «μεγάλη». Αν βρεθούν μάλιστα και κάμερες εμπρός της, θα αρχίσει να ξεφωνίζει βροντερά «βοήθεια!» για να προσέξουμε τον αγώνα της.

Τι κι αν σε μια Δημοκρατία υπάρχουν μόνο πολιτικές διαφορές; Η κ. Ραχήλ Μακρή, που εσχάτως έμαθε ότι η Βάρκιζα δεν είναι μόνο παραλιακό θέρετρο, φαντάζεται τον εαυτό της Αρη Βελουχιώτη που δεν συνομολόγησε τη συμφωνία και δίνει «ραντεβού (sic) στα γουναράδικα»· της Καστοριάς φαντάζομαι. Σιγά μην ασχολιόταν ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης με τα τετριμμένα, π.χ. τη φωτιά στον Ασπρόπυργο που δηλητηρίαζε την Ανατολική Αττική. Αυτός ήταν ταγμένος για μεγαλύτερα πράγματα, όπως να πολεμά τους Κουίσλινγκ και την Πέμπτη Φάλαγγα του εχθρού, που δεν επιτρέπουν τη μετάβαση στη σοβιετική κοινωνία των ονείρων του.

Γενικώς, όσο πιο «αγωνιστής» νιώθει κάποιος τόσο περισσότερο χρειάζεται τα πραξικοπήματα, τις κατοχές, τους εμφυλίους· στη φανταστική και συνεπώς ακίνδυνη μορφή τους. Ετσι κι αλλιώς αυτοί οι «αγωνιστές» δεν έχουν να προσφέρουν κάτι περισσότερο στην πολιτική, πέρα από μεγαλοστομίες και κραυγές. Οι θέσεις θέλουν διάβασμα και σκέψη· πού καιρός για τέτοιες πολυτέλειες, όταν έχει τόσα τσιτάτα ο μπαχτσές;

Δεν υπάρχει ελπίδα να ανθήσει οτιδήποτε με αυτή την Αριστερά. Τα στελέχη της μοιάζουν με εκείνα τα διαταραγμένα άτομα που κρατούν στο σπίτι μουμιοποιημένα τα πτώματα των προσφιλών τους προσώπων.

Οταν ένας χώρος κοιτά μόνο στο παρελθόν και τον αναβιώνει σε κάθε περίσταση, έστω φαντασιακά, μόνο ζημιές μπορεί να προκαλέσει και ουδεμία πρόοδο.

Του Π. Μανδραβέλη από την Κ.