Και τώρα πώς θα ζήσουμε χωρίς ψέματα;

Την ώρα που γράφεται το παρόν δεν είναι ακόμη βέβαιο ότι επιτεύχθηκε η συμφωνία με τους δανειστές και ότι αποφεύχθηκε η συμφορά της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ. Είναι όμως περισσότερο από βέβαιο ότι και προεκλογικά και μετεκλογικά το ψεύδος κυριάρχησε κατά την πάγια παράδοση όλων σχεδόν των πολιτικών κομμάτων, ιδίως από το 1980 και μετά. Εκτός  συναγωνισμού όμως αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεπής άλλωστε προς τη χλευαστική απόφανση του λατρευτού στην Αριστερά Βλαδίμηρου Λένιν ότι «η αλήθεια είναι μικροαστική συνήθεια». Ο ίδιος άλλωστε εδίδασκε τους και σήμερα οπαδούς του, που βρίθουν εντός ΣΥΡΙΖΑ, ότι «ένα ψέμα επαναλαμβανόμενο γίνεται αλήθεια». Αιώνες προ του κατά δήλωσή του «επαγγελματία επαναστάτη» Λένιν οι κορυφαίοι διδάσκαλοι των εκάστοτε ηγεμόνων, ο Μακιαβέλι και ο Μαζαρίνος, εισηγούντο το ψεύδος  ως αποτελεσματικό όπλο για τη χειραγώγηση των μαζών και την εξουδετέρωση των αντιπάλων. Ο κορυφαίος κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ είχε χαρακτηρίσει τα κόμματα «καθαρές ενώσεις θεσιθηρών που συντάσσουν τα μεταβαλλόμενα προγράμματά τους ανάλογα με τις πιθανότητες που έχουν να αγρεύουν ψήφους».



Αλλά τότε τι ρόλο παίζουν οι ιδεολογίες που επαγγέλλονται τα διάφορα κόμματα, θα διερωτηθείτε. Ο διαπρεπής γάλλος σοσιαλιστής Μισέλ Ροκάρ απαντά ωμότατα: «Ολες οι ιδεολογίες που ισχυρίζονται ότι μπορούν να κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα απλώς χρησιμεύουν για να κατακτηθεί η εξουσία και όχι για να  εφαρμοσθούν». Κορυφαίοι εν προκειμένω λαοπλάνοι υπήρξαν οι Χίτλερ και Λένιν που κέρδισαν με δημοκρατικές διαδικασίες την εξουσία για να επιβάλουν μετά, με πραξικόπημα, τις στυγνές δικτατορίες τους, με ουκ ολίγους έκτοτε μιμητές!

Αναμφίβολα, από τα πολιτικά ψεύδη τα προεκλογικά είναι τα πιο επικίνδυνα και αποτρόπαια. Στις δημοκρατίες φυσικά, όπου άλλωστε και μόνο σ' αυτές διεξάγονται αδιάβλητες εκλογές, τα πολιτικά κόμματα και οι υποψήφιοι προσπαθούν να πείσουν τον κυρίαρχο λαό να τους αναθέσει τη διακυβέρνηση. Και μετά που έρχεται η ώρα της αλήθειας, δηλαδή της εφαρμογής των επαγγελιών τους, «ανακαλύπτουν» ότι αγνοούσαν την πραγματικότητα, ότι παρέλαβαν καμένη γη ή ότι διεθνείς συνωμοσίες τα εμποδίζουν να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους. Οχι σπάνια άλλωστε καταπατούν τις προεκλογικές επαγγελίες αδιαφορώντας για την ασυνέπειά τους, μια και κατάφεραν έτσι να κατακτήσουν την πολυπόθητη εξουσία και τα οφέλη που αυτή διευκολύνει να αποκομίζουν.

Το κυβερνών μάλιστα κόμμα της για πρώτη φορά Αριστεράς σε συμμαχία με τους δεξιούς λαϊκιστές ΑΝΕΛ ανέδειξε εμπράκτως την αξία και της Καινούργιας Γλώσσας που είχε προβλεφθεί από τον Τζορτζ Οργουελ στο περίφημο βιβλίο του «1984», όπου «ελευθερία σήμαινε σκλαβιά», «πόλεμος σήμαινε Ειρήνη» και τα αντίστροφά τους κ.ο.κ.
Ετσι η τρόικα μετονομάστηκε θεσμοί, τα μνημόνια, όσα δεν είχε σκίσει ο Σαμαράς, βαφτίστηκαν «πρόγραμμα». Και υποτίθεται ότι δεν υφίστανται πια επειδή απλώς τους αλλάξαμε όνομα.

Θα ζήσουμε άραγε τώρα πια χωρίς ψέματα; Το ακριβώς αντίθετο. Τα ακούμε άλλωστε ήδη καθημερινά να εκτοξεύονται χωρίς ίχνος ντροπής. Οπως π.χ. ότι οι νέοι φόροι δεν είναι υφεσιακοί αλλά αναπτυξιακοί και κοινωνικά δίκαιοι. Και έπεται συνέχεια με ευρώ ή δραχμή.

Του Γ. Μαρίνου από το Βήμα της 28-06-15