Οι 299 δεν ενοχλούνται?

Πόσο μπορεί μια κοινοβουλευτική δημοκρατία να αντέξει μια σειρά από προβλήματα που έχουν να κάνουν με την λειτουργία των θεσμών, την στιγμή μάλιστα που η χωρά βρίσκεται σε μια κρίσιμη για την επιβίωση της φάση;
 Αυτό το ερώτημα βασανίζει παρά πολλούς στο πολιτικό σύστημα αλλά και οσους ασχολούνται με τα κοινά και βλέπουν την πραγματικότητα καθώς και χιλιάδες πολίτες.
 Χιλιάδες πολίτες που ενώ αγωνιούν για την τύχη της χωράς , για το αν θα μπορούν την επόμενη εβδομάδα να ανταπεξέλθουν στις στοιχειώδεις ανάγκες και υποχρεώσεις τους, που ενώ δεν ξέρουν τι θα γίνει σε ένα και δυο μήνες και δεν μπορούν να προγραμματίσουν ούτε ως το τέλος της χρονιάς την ζωή τους, βλέπουν στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας να συμβαίνουν παράξενα πράγματα.
 Και δεν αναφέρομαι μόνον στο ότι ο πρωθυπουργός υπογράφει συμφωνία και την φέρνει στην Βουλή για έγκριση ξορκίζοντας την , ούτε στο ότι υπουργοί εισηγούνται νομοσχέδια με τα οποία όπως δηλώνουν διαφωνούν. Ούτε βέβαια το ότι έχουμε το παράδοξο (αν μη τι άλλο) το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος να μην ψηφίζει τα νομοσχέδια, τα οποία όμως ψηφίζει ία αντιπολίτευση, αλλά η κυβέρνηση να …έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής.
 Αναφέρομαι στο χειρότερο, πιο κραυγαλέο και ίσως και πιο επικίνδυνο παράδοξο της Προέδρου της Βουλής.

 Μιας Προέδρου σώματος ,  που με την στάση της τους μόλις έξι μήνες που βρίσκεται στην θέση, φαίνεται να έχει εξοργίσει τους πάντες, ακόμα και όσους την υποστήριζαν τα περασμένα δυο χρόνια, όταν τα μαρτυρία τα έκανε στην τότε κυβέρνηση και Προεδρείο της Βουλής.
 Οι μονοί που δεν φαίνεται να έχει ενοχλήσει η κ Πρόεδρος της Βουλής , είναι ορισμένοι και ορισμένες συνάδελφοι της , μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, τους οποίους στο κοινοβούλιο οι περισσότεροι βουλευτές κατατάσσουν στην κατηγορία των γραφικών.
  Πέρα όμως από τα «γραφικά» της ιστορίας κάθε τα κάθε είδους τυπικά ή αλλά κωλύματα της κ Προέδρου , υπάρχουν ποια και ουσιαστικά ζητήματα λειτουργίας της δημοκρατίας.
 Γιατί πέρα από το να ταλαιπωρεί την κυβέρνηση και τους βουλευτές με την προσκόλληση σε τυπικά πράγματα ή με την ανάγκη που νοιώθει να κάνει (ως μη όφειλε πάντως) ειρωνικά σχόλια σε κάθε είδους ομιλία η επισήμανση αλλού βουλευτή, η κ Πρόεδρος έφτασε στο σημείο να «υπονομεύει» θα μπορούσε να πει κανείς το κοινοβούλιο και την δημοκρατία.
 Γιατί δεν είναι δυνατόν , να εξηγηθεί αλλιώς η επιστολή που έστειλε στον πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στην οποία περίπου λέει ότι έχει συντελεστεί ένα είδος κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος και όλα όσα ψηφίζονται εκεί, δεν είναι νόμιμα ή είναι προϊόν εκβιασμού.
 Και πέρα από την προσβολή που κάνει στους άλλους 299 συνάδελφους της και τα μελή του υπουργικού συμβουλίου, υπάρχει και το θεσμικό θέμα/ Δημιουργεί μέγα ηθικό και θεσμικό ζήτημα με την επιστολή της , με την οποία μάλιστα ζητά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ενημερώσει γι αυτό τους Ευρωπαίους συνάδελφους της…
 Πρόκειται για σαφή πρόκληση σε κυβέρνηση , βουλευτές αλλά και συνολικά στην ελληνική δημοκρατία.
 Μια πρόκληση στην οποία τα κόμματα αλλά και οι πολιτικοί ως άτομα όφειλαν να έχουν πάρει θέση.
 Και κυρίως , αν θέλουν ο πρωθυπουργός και οι άλλοι 298 βουλευτές να διατηρήσουν όχι μόνον την δική τους σοβαρότητα αλλά και την σοβαρότητα της Βουλής και του Πολιτεύματος, θα έπρεπε ήδη να έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες άμεσης απομάκρυνσης της από την θέση που κατέχει.
 Που ας μην ξεχνάμε , είναι η τρίτη στην  Πολιτειακή ιεραρχία θέση  Η πρωτοβουλία γι αυτό ανήκει στον πρωθυπουργό, ο οποίος παρότι γνώριζε την «εκρηκτική πολιτείας της» αποφάσισε να την τοποθετήσει στην Βουλή, στην θέση του προέδρου. Θέση που χρειάζεται νηφαλιότητα, δυνατότητα συνθέσεως και κυρίως εμπειρία στο σώμα. Μόνον που εκτός των άλλων η κ Πρόεδρος είχε μόνον δυο χρόνια μέλος στο σώμα που εκκλήθει να διευθύνει…

Του Π. Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο.