Τους φταίνε πάντα οι άλλοι. Κατά προτίμηση οι δημοσιογράφοι...

Οι δημοσιογράφοι, διαχρονικά, αποτελούμε τον εύκολο στόχο για πολιτικούς (αλλά και άλλους , όπως συνδικαλιστές ‘η  κρατικούς αξιωματούχους). Για όλα σχεδόν τείνει να φταίμε  εμείς που καταγράφουμε , σχολιάζουμε ή επισημαίνουμε δηλώσεις και γεγονότα.

 Και δεν έχω κανένα πρόβλημα να αποδεχτώ τις δίκες μας , ως δημοσιογράφων, ευθύνες, για υπερβολές ίσως, για άδικους σχολιασμούς αλλά και για κάθε είδους υπερβολικά ή και άδικα σχόλια.
 Από αυτό το σημείο όμως , μέχρι να φτάνουμε στο σημείο να φταίνε οι δημοσιογράφοι για αυτά που λένε και κάνουν οι πολιτικοί ή άλλοι έχει πολύ μεγάλη διάφορα.
  Ως χώρα και ως πολίτες, βεβαία έχουμε μια «αγάπη» και μια ροπή προς την συνωμοσιολογια αλλά και ως προς το να βρίσκουμε εχθρούς.

 Εξάλλου, με αυτό το σύστημα αποφεύγουμε να καταγράψουμε τις δικές μας ευθύνες και να παραδεχτούμε ότι κάναμε λάθη. Άρα και στην συνεχεία να φροντίσουμε να μην τα ξανακάνουμε.
  Όμως , έχει παραγίνει το κακό, να κατηγορούμαστε , οι δημοσιογράφοι, για όλα τα κακά της μοίρας μας.
 Αν μάλιστα παρακολουθήσει κάποιος την λογική πορισμένων (ακόμα και υπουργών) θα πρέπει να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένα σημείο όπου οι δημοσιογράφοι συγκεντρωνόμαστε κάποιες στιγμές και αποφασίζουμε πως, ποιον και με ποιο τρόπο θα  εκθέσουμε κάποιον.
 Είναι δε χαρακτηριστικό ότι τις περισσότερες επιθέσεις σε δημοσιογράφους και μέσα ενημερώσεις κάνουν συνήθως αυτοί που έχουν και την μεγαλύτερη προβολή και εμφάνιση σε κάθε είδους μέσο ενημέρωσης.
 Και αυτό γίνεται κάποια στιγμή, όταν μια ενεργεία τους ή μια δήλωση τους , προκαλεί αρνητικά σχόλια ή αναφορές στα μέσα ενημέρωσης. Έχοντας προφανώς συνηθίσει την «άκοπη και εύκολη» δημοσιότητα δεν μπορούν να καταλάβουν ότι υπόκεινται και αυτοί σε κριτική. Και «πέφτοντας από τα σύννεφα» ανακαλεί[Τάουν αμέσως τόση «εχθρούς-δημοσιογράφους» για να μην σκεφτούν ότι ίσως κάνουν κάτι λάθος.
   Οι πολιτικοί και τα αλλά δημόσια πρόσωπα στην χώρα μας, η πλειοψηφία τους για να είμαστε σαφείς, δεν έχουν αντιληφθεί ότι υπόκεινται κάθε μέρα , κάθε ώρα και για κάθε τι που κάνουν ή λένε ( ιδίως αν χειρίζονται κρατικές υποθέσεις) σε κριτική. Μια κριτική που μπορεί να είναι σωστή ή λάθος , επιθετική ή εποικοδομητική , ακόμα και  μια κριτική που μπορούν να θεωρήσουν «πέρα από τα όρια».
  Ο πολίτης που διαβάζει, ακούει ή βλέπει τις σχετικές αναφορές στα μέσα ενημέρωσης , έχει το δικό του κριτήριο και μπορεί να καταλάβει τι είναι υπερβολικό και τι όχι.
 Οι επισημάνσεις για το πόσες φορές αναφέρθηκε ένα θέμα και πως και αλλά παρόμοια, όχι μόνον δεν προσιδιάζουν σε πολιτικούς που δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι είναι υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης , αλλά μπορεί να θεωρηθούν και ως ένα είδος» λογοκρισίας» ή προσπάθειας για επιβολή συγκεκριμένων κανόνων που βολεύουν τους ιδίους.
  Τις τελευταίες μέρες , πολύ συζήτηση έγινε για την υπέρ-προβολή, υποστηρίζουν  κάποιοι του θέματος της Προέδρου της Βουλής ή οποία και αποφάσισε ότι δικαιούται να κάνει παρατηρήσεις και να δίνει εντολές σε ανώτερο αξιωματικό της αστυνομίας που έκανε την δουλεία του και μάλιστα έξω από τον χώρο δικαιοδοσίας της (την Βουλή).
  Ευτυχώς τα γεγονότα έχουν καταγραφεί σε κάμερα όποτε , όλοι δύναται να αντιληφθούν «από πρώτο χέρι» τι ακριβώς έγινε.
Όπως έχει ευτυχώς καταγραφεί και πάλι σε κάμερα το ύφος, το στυλ και η όλη αντίληψη της κ Πρόεδρου απέναντι σε όσους της κάνουν κριτική , την επόμενη με τον σχεδόν ανακριτικό τρόπο «συζήτησης» με δημοσιογράφους που απλώς βρέθηκαν μπροστά τους και που -όπως όφειλαν- της έκαναν ερώτηση που δεν της άρεσε.
Και για το όλο στυλ και την αντίληψη της κ Προέδρου δεν θέλω να πω κάτι, νομίζω πως όλοι , ακόμα και αυτοί που την «σταύρωσαν» έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει.
 Αυτό που με προβληματίζει έντονα και ως πολίτη αλλά και ως δημοσιογράφο , είναι το ότι το ίδιο της το κόμμα, καθώς και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι , είτε αποφεύγουν να τοποθετηθούν είτε προσπαθούν να την καλύψουν, με μικρές φωτεινές εξαιρέσεις θα έλεγα , όπως για παράδειγμα ο ευρωβουλευτής κ Χρυσόγονος.
 Και με προβληματίζει , γιατί τα γεγονότα δείχνουν πως η αντίληψη αυτή , δεν υπάρχει μόνον στην κ Πρόεδρο αλλά και σε άλλους, που είτε την εκφράζουν σιγά-σιγά, είτε κρύβονται πίσω από την Ζωή και επικροτούν….
  Ιστορικά πάντως όποιοι αναζητούσαν εχθρούς , όποιοι κυνηγούσαν ανεμόμυλους, το μόνο που έκαναν ήταν να αποδεικνύουν την αδυναμία τους και να δείχνουν ότι δεν αντέχουν την πραγματικότητα.

Του Π. Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο