Για τελευταία φορά Αριστερά ...

Από το «πρώτη φορά Αριστερά» στο -αργά ή γρήγορα- και «τελευταία».
Είναι «για πρώτη φορά Αριστερά» να τσακώνεσαι στα βενζινάδικα, να ταπεινώνεις αστυνομικούς διευθυντές, που απλώς κάνουν τη δουλειά τους, να διαπληκτίζεσαι με δημοσιογράφους και με ανακριτικό ύφος να ζητάς τα στοιχεία τους, να φέρεσαι εριστικά στους συναδέλφους σου, να θεωρείς τον εαυτό σου αυτόνομο πόλο εξουσίας, να ρητορεύεις συνεχώς με ακατάσχετη, στομφώδη και φιλάρεσκη αερολογία, καλυπτόμενος για όλα αυτά πίσω από το (επιπολαίως και ανεύθυνα απονεμηθέν) αξίωμά σου; Σίγουρα αυτά δεν έχουν σχέση με εκείνο που γνωρίζαμε ως Αριστερά. Στη δική μου την αντίληψη είναι αλαζονεία της εξουσίας, αυταρχισμός, αντιδημοκρατική νοοτροπία και παραλήρημα μεγαλείου.



Είναι «για πρώτη φορά Αριστερά» ένα κόμμα της Αριστεράς να συμμαχεί με ένα  κόμμα αντιευρωπαϊκό και ξενοφοβικό, κινούμενο στο δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος και παράλληλα στελέχη του να επιχειρούν να προστατέψουν στη Βουλή νεοναζιστές; Σίγουρα και αυτά δεν έχουν σχέση με εκείνο που γνωρίζαμε ως Αριστερά. Στη δική μου την αντίληψη είναι ένας επικίνδυνος πολιτικός πολτός, στον οποίο έχουν αλεσθεί κάθε λογής ετερόκλητες, αλληλοσυγκρουόμενες, θολές αντιλήψεις και νοοτροπίες, με μόνη συγκολλητική ουσία την εξουσία.

Είναι «για πρώτη φορά Αριστερά» ποικίλης προελεύσεως μπαχαλάκηδες, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, κουκουλοφόροι και άλλοι «συναγωνιστές»  ανενόχλητοι να καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, να καταστρέφουν, να πυρπολούν, να εισβάλουν ώς την είσοδο της Βουλής και άνετοι να κινούνται προς κάθε κατεύθυνση, με την αστυνομία αμέτοχη απλώς να παρακολουθεί χωρίς να επεμβαίνει, σύμφωνα με τις εντολές που έχει; Σίγουρα και αυτά δεν έχουν σχέση με εκείνο που γνωρίζαμε ως Αριστερά. Στη δική μου την αντίληψη είναι συμπάθειες και σχέσεις από το παρελθόν, από τις παλαιότερες συμπλεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ με περιθωριακούς χώρους, είναι κατάλυση της έννοιας του κράτους και της νομιμότητας και παράνομη αποχή από ενέργειες, στις οποίες η πολιτεία οφείλει να προβαίνει ώστε να προστατεύει πολίτες και περιουσίες, ιδιωτικές και δημόσιες.

Είναι «για πρώτη φορά Αριστερά» να ψηφίζονται κατά απόλυτη προτεραιότητα νόμοι ευνοϊκοί για ανθρώπους που βαρύνονται με πράξεις τρομοκρατίας ή και με  δολοφονίες και να καταργούνται φυλακές, οι οποίες προστατεύουν αποτελεσματικότερα το κοινωνικό σύνολο από ακραίας μορφής εγκληματίες, έτοιμους πάντα - ακόμη και όταν είναι έγκλειστοι - να συνεχίζουν τη δράση τους; Σίγουρα και αυτά δεν έχουν σχέση με εκείνο που γνωρίζαμε ως Αριστερά. Στη δική μου την αντίληψη είναι επικίνδυνες αριστερίστικες ιδεοληψίες, μία εν γένει σοσιαλθολούρα, πλήγματα κατά του κράτους δικαίου και της διάκρισης των εξουσιών και ανεξήγητες πράγματι συμπάθειες προς άτομα που έχουν επιλέξει τον ένοπλο αγώνα κατά της Δημοκρατίας.

Είναι «για πρώτη φορά Αριστερά» να διορίζονται χαριστικά σε ένα ήδη άρρωστο και πολυπληθές δημόσιο αδέλφια, ξαδέλφια, σύζυγοι, σύντροφοι, παιδιά  και πάσης άλλης μορφής συγγενείς και φίλοι καθώς και να εξελίσσεται μία διαδικασία απόλυτης κομματικοποίησης του κράτους, ακόμη και στα σχολεία; Σίγουρα και αυτά δεν έχουν σχέση με εκείνο που γνωρίζαμε ως Αριστερά. Στη δική μου την αντίληψη αυτές είναι ακραίες μορφές απαράδεκτου νεποτισμού, εγκαθίδρυσης κομματικού κράτους  και ιδιοτελούς νομής της εξουσίας.

Είναι «για πρώτη φορά Αριστερά» να τινάζεται στον αέρα ό,τι από τα λίγα σωστά έχουν γίνει στο παρελθόν στο χώρο της Παιδείας και να επανερχόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν τέθηκαν από τη κυβέρνηση Α. Παπανδρέου οι βάσεις για τη διάλυση των Πανεπιστημίων; Σίγουρα και αυτά δεν έχουν σχέση με εκείνο που γνωρίζαμε ως Αριστερά. Στη δική μου την αντίληψη είναι ισοπεδωτικές λογικές και ιδεοληπτικές εμμονές ανθρώπων, που ζουν αποκλεισμένοι σε ένα δικό τους κόσμο, διαφορετικό από εκείνον της τρέχουσας πραγματικότητας, με την οποία δεν φαίνεται να διατηρούν καλή επαφή.

Είναι «για πρώτη φορά Αριστερά» να μεταφέρονται λείψανα με τιμές αρχηγού κράτους (!) και να περιφέρονται σε νοσοκομεία παρουσία κυβερνητικών στελεχών; Σίγουρα και αυτά δεν έχουν σχέση με εκείνο που γνωρίζαμε ως Αριστερά. Στη δική μου την αντίληψη  είναι θρησκοληψία και - ακόμη χειρότερα - φτηνή και χυδαία εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και του θρησκευτικού συναισθήματος μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού..

Είναι «για πρώτη φορά Αριστερά» η  παθολογική εμμονή ανώτατων κυβερνητικών στελεχών με τη προβολή τους από τα μέσα ενημέρωσης και οι αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοδιαψευδόμενες ανοησίες που συχνά εκτοξεύουν μέσα από την ακατάσχετη φλυαρία τους; Σίγουρα και αυτά δεν έχουν σχέση με εκείνο που γνωρίζαμε ως Αριστερά. Στη δική μου την αντίληψη είναι ακραίες μορφές ναρκισσισμού,  αρρωστημένου εγωκεντρισμού και σύγχυσης μεταξύ του ρόλου ενός υπεύθυνου υπουργού και ενός δευτεροκλασάτου τηλεοπτικού σόουμαν.

Είναι «για πρώτη φορά Αριστερά» να πιστεύεις ότι δεν χρωστάς και αντίθετα σου χρωστούν, ότι μπορείς  να γίνεις πρωτοπόρος και να αλλάξεις όλα τα Ευρωπαϊκά συστήματα, να επιτίθεσαι βίαια στους δανειστές σου, τους οποίους παράλληλα εκλιπαρείς για νέα δάνεια, να διαπραγματεύεσαι καθ’ έξιν σαν τον Ναστραντίν Χότζα και επειδή δεν φοράς γραβάτα και έχεις το πουκάμισο έξω από το παντελόνι να πιστεύεις ότι είσαι καλύτερος και πιο προχωρημένος από τους συνομιλητές σου και να παραδίδεις μαθήματα σε ανθρώπους που έχουν συμπληρώσει πολλές δεκαετίες στη διαχείριση δημόσιων υποθέσεων; Σίγουρα και αυτά δεν έχουν σχέση με εκείνο που γνωρίζαμε ως Αριστερά. Στη δική μου την αντίληψη αποτελούν επικίνδυνη άγνοια της ευρωπαϊκής πραγματικότητας και του τρόπου που αυτή λειτουργεί, ανικανότητα προσαρμογής στις κυβερνητικές ευθύνες, αλαζονεία της εξουσίας και φυγή σε  φαντασιακούς κόσμους πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων και κομματικών προεκλογικών συγκεντρώσεων.

Είναι «για πρώτη φορά Αριστερά» να στήνονται φωτογραφήσεις και πανηγύρια στη Βουλή, στου Μαξίμου και στους δρόμους, με συμμετοχή του πρωθυπουργού, της Προέδρου της Βουλής και υπουργών επειδή επαναπροσλήφθηκαν στο Δημόσιο 500 καθαρίστριες όταν οι επισήμως άνεργοι του ιδιωτικού τομέα αγγίζουν τον τραγικό αριθμό των 1.500.000 ατόμων και οι απολύσεις συνεχίζονται; Δεν αποτελούν ακραία πρόκληση γι’ αυτούς τους ανέργους και τους απολυμένους οι ανεκδιήγητοι «εορτασμοί» για τις καθαρίστριες; Σίγουρα και αυτά δεν έχουν σχέση με εκείνο που γνωρίζαμε ως Αριστερά. Στη δική μου την αντίληψη είναι μορφές χυδαίου λαϊκισμού και άγριας πολιτικής εκμετάλλευσης του δράματος μιας ολιγάριθμης κατηγορίας απολυμένων.

Είναι «για πρώτη φορά Αριστερά» μία κοινοβουλευτική ομάδα ορισμένα μέλη της οποίας είναι για γέλια και για κλάματα και διακρίνονται για θρασεία αμάθεια, εντυπωσιακή άγνοια, μισαλλόδοξη οίηση, εκτόξευση ύβρεων και συκοφαντιών και προκλητική επιθετικότητα; Στη δική μου αντίληψη ορισμένοι από αυτούς θυμίζουν περισσότερο ήρωες φτηνής ελληνικής βιντεοκασέτας του 1980 παρά μέλη Κοινοβουλίου, τόσο σε επίπεδο εμφάνισης όσο και λόγου. Σίγουρα και αυτά δεν έχουν σχέση με εκείνο που γνωρίζαμε ως Αριστερά. Την Αριστερά του Ηλία Ηλιού, του Λεωνίδα Κύρκου, του Χαρίλαου Φλωράκη, του Μπάμπη Δρακόπουλου, του Κώστα Φιλίνη και πολλών άλλων, που κόσμησαν με τη παρουσία τους το Ελληνικό και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Συμφωνούσε ή διαφωνούσε κανείς μαζί τους αυτοί ήταν σοβαροί άνθρωποι, που ενέπνεαν σεβασμό σε φίλους  και αντιπάλους. Θα τρίζουν τώρα τα κόκκαλά τους με αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη Βουλή από  υποτιθέμενους επιγόνους τους.

Με οδηγούν στο συμπέρασμα τα δεδομένα αυτά καθώς και πολλά άλλα που δεν αρκεί ο χώρος να αναφερθούν ότι αυτό που αρέσκονται να αποκαλούν «πρώτη φορά Αριστερά» θα είναι αργά ή γρήγορα και μάλλον για πολλά χρόνια «τελευταία φορά Αριστερά», τουλάχιστον του είδους του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι δύσκολα θα εμπιστευθεί ξανά ο κόσμος, όσο θα υπάρχουν οι μνήμες του παρόντος, άπειρους και ανεπαρκείς ερασιτέχνες και τους καταστροφικούς ερασιτεχνισμούς τους.

Του Π. Λουκάκου από το TheTOC.gr