Πέντε χρόνια χωρίς σχέδιο για έξοδο από την κρίση...

Υπάρχει τελικά σχέδιο για έξοδο της χώρας από την κρίση;
Η τοποθέτηση αριθμών από το 1 έως το 9 οριζόντια, κάθετα και σε εννέα αυτοτελή υποτετράγωνα δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση, ειδικά όταν οι αριθμοί-κλειδιά δε βοηθούν ιδιαίτερα. Στη Ρίγα, όπως και σε όλες τις Συνόδους Κορυφής, η πολιτική βούληση προσκρούει στους αριθμούς. Όχι στα 2, 5, 15 δισ. ευρώ, όπως νομίζουμε, ούτε καν στα πολλά δισ. μιας ελάφρυνσης του χρέους. Προσκρούει στους «άλλους» αριθμούς που καθιστούν προβληματική την ελληνική οικονομία στο διηνεκές.



Για τον διεθνή παράγοντα η Ελλάδα αποδείχθηκε ένα πολύ δύσκολο sudocu, διότι λείπουν οι αριθμοί-κλειδιά. Αντίθετα για εμάς, παραμένει μια απλή αριθμητική πράξη, αφού το μόνο που κάνουμε, είναι να παίρνουμε την εκάστοτε έτοιμη λίστα-μέτρων των δανειστών και να προσθαφαιρούμε με λιγότερο ή περισσότερο διαπραγματευτικό «τσαμπουκά» . Οποιος ισχυριστεί το αντίθετο, δυστυχώς ψεύδεται.

Γιατί δεν υπήρξε όλο αυτό το διάστημα ένα δικό μας «εθνικό σχέδιο» αντιμετώπισης του προβλήματος; Διότι οι Ελληνες πολιτικοί δρούσαν και δρουν ακόμη με τα μάτια καρφωμένα στην εκλογική τους πελατεία. Την οποία τάισαν από ασύγγνωστη άγνοια ή μικροκομματική σκοπιμότητα, το ίδιο κάνει τελικά, με «σανό» ψεύτικης ευμάρειας και τώρα με «σανό» ψεύτικης θυματοποίησης.

Όταν προ κρίσης και για δέκα χρόνια (2000-2010) στη Γερμανία είχαν παγώσει μισθοί και συντάξεις στο πλαίσιο μιας σφιχτής δημοσιονομικής πολιτικής, στην Ελλάδα ζούσαμε τον μύθο μας χωρίς να το ξέρουμε. Πιστεύαμε ειλικρινά, ότι επιτέλους συγκλίναμε με την υπόλοιπη Ευρώπη κι ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα.

Κάτι «ασήμαντες» λεπτομέρειες, όπως η πορεία των μισθών του Δημοσίου που το 2000 ήταν 8,5 δισ. και σήμερα είναι 18,6 δισ. ετησίως παρά τις περικοπές ή ότι το κράτος από το 1990 επιδοτούσε συστηματικά και με όλο περισσότερα χρήματα τις συντάξεις (το 2000 ήταν 2,5 δισ. σήμερα είναι πάνω από 6 δισ.) τις ξορκίζαμε θυμωμένα, αν θυμάστε τι είχε γίνει επί υπουργίας Γιαννίτση… Γι' αυτό ο Guntral Wolff, διευθυντής του Bruegel έγραψε ότι, αν δεν μεταρρυθμιστεί το συνταξιοδοτικό, καμία ελάφρυνση χρέους μπορεί να συμφωνηθεί διότι «ουσιαστικά ζητάς από τους εταίρους να χρηματοδοτούν ένα μη βιώσιμο συνταξιοδοτικό σύστημα»

Αλλά οι «λεπτομέρειες» των αριθμών είναι πολλές. Το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας προ κρίσης ήταν από μόνο του μια ωρολογιακή βόμβα και ταυτόχρονα η αψευδής μαρτυρία ότι η παραγωγική–εξαγωγική μας θέση ήταν δραματική. Πιστεύετε ότι βελτιώθηκε; Παρόλο που οι εισαγωγές λόγω κρίσης μειώθηκαν σημαντικά παραμένουν… 60% υψηλότερες από τις εξαγωγές. Τα 27,5 δισ. εξαγωγών δηλαδή το 15% επί του ΑΕΠ του 2013, είναι ένα μη αποδεκτό ποσοστό.

Για να καταλάβετε μια εξίσου μικρή πληθυσμιακά και πολύ μικρότερη σε έκταση χώρα, το Ισραήλ, είχε 96,8 δισ. δολάρια εξαγωγές, εκ των οποίων το 1/3 ήταν από τον τομέα των I.T (Information Technology) Μια χώρα που σημειωτέον στην κρίση του 1986 είχε 160% χρέος και σήμερα το χρέος της κινείται κάτω από το 62% . Όμως εκεί το θέμα των διαρθρωτικών αλλαγών δεν κρύφτηκε κάτω από το χαλί, τοποθετήθηκε στο επίκεντρο και όλες οι πολιτικές δυνάμεις εστίασαν στο πώς θα μετασχηματιστεί η οικονομία των «πορτοκαλιών» σε οικονομία του μέλλοντος.

Με λίγα λόγια, το μεγαλύτερο και σημαντικότερο εμπόδιο στην επίτευξη μιας συμφωνίας με τους δανειστές ήταν εξ αρχής και παραμένει μετά από 5 χρόνια, η αδυναμία ή η άρνηση δημιουργίας ενός σχεδίου μετασχηματισμού της οικονομίας μας.

Και όχι, δεν είναι το χρέος. Η Ιαπωνία έχει χρέος άνω του 200% τους ΑΕΠ, αλλά είναι στις αγορές, ενώ η Αργεντινή χρεοκόπησε με χρέος 60% και υφίσταται τα πάνδεινα. Είναι η παραγωγικότητα κι αυτή προϋποθέτει διαρθρωτικές αλλαγές.

Της Μ Πυργιώτη από το TheTOC.gr