Ταλιμπάν της Αριστεράς...

Ειδικά για την υψηλή περίσταση, ο επικεφαλής της
«Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος»
 άλλαξε το λαχανί πουκάμισό του με ένα κοντομάνικο μαύρο μπλουζάκι.
Προφανώς, θα είναι το καλό του...

Η πρώτη συνεδρίαση της απερίγραπτης «Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος» είχε προγραμματισθεί να γίνει στην αίθουσα της Γερουσίας, ώστε προφανώς ο χώρος να προσδώσει κύρος στη σύναξη των γραφικών και τριτοκοσμικών που την απαρτίζουν. Τελικά, όμως, προτιμήθηκε μια άλλη, μικρότερη αίθουσα, και ο λόγος, όπως με ενημερώνει κοινοβουλευτική πηγή, ήταν οι αντιρρήσεις του επικεφαλής της επιτροπής. (Πρόκειται για έναν ιδιόρρυθμο Βέλγο Τσαβιστή, ο οποίος κυκλοφορεί συνήθως με ένα λαχανί πουκάμισο...) Δεν του άρεσε, συγκεκριμένα, ότι, λόγω της αμφιθεατρικής διάταξης των καθισμάτων στην αίθουσα, «κάποιοι θα κάθονταν πιο ψηλά από τους άλλους», ενώ αυτός τους ήθελε, προφανώς, στο ίδιο επίπεδο όλους. Ισως «για να μην έχουν το άγχος της αριστείας», όπως θα μπορούσε να έχει πει ο Προκρούστης του υπουργείου Παιδείας, που φέρει μάλιστα και το παρεμφερές επώνυμο Μπαλτάς.



Νομίζω ότι πρέπει να εξάρω την αυτοσυγκράτηση του κυρίου με το λαχανί πουκάμισο, διότι θα μπορούσε να πει στους φίλους του να πάρουν τους μπαλτάδες (όχι εσάς, κ. υπουργέ, τους κανονικούς μπαλτάδες...) και να τη σπάσουν, όπως κάνουν κάποιοι συναγωνιστές τους στο άθλημα της απόλυτης αλήθειας: οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και οι παλαβοί του «Ισλαμικού Κράτους». Ο βαθμός, βέβαια, διαφέρει· όμως η ουσία μένει η ίδια: όταν ο κάτοχος της απόλυτης αλήθειας (αριστερός ή ισλαμιστής, αδιάφορο...) αρχίσει να αποφεύγει μια αίθουσα επειδή διαφωνεί ιδεολογικά με τη χωροταξία της, το πιθανότερο είναι ότι ονειρεύεται τη μέρα που θα επιβάλει την απαγόρευση σε όλους, διότι πιστεύει ότι αυτό θα είναι για το καλό τους, αφού ο ίδιος κατέχει την αλήθεια που ισχύει για όλους. Αν, μάλιστα, πετύχει κάποτε να επιβάλει την απαγόρευση και να την κάνει πραγματικότητα, γιατί να μην προχωρήσει και στην καταστροφή όσων έχει απαγορεύσει; (Η αναζήτηση του απόλυτου είναι ο συντομότερος δρόμος για την ηλιθιότητα, ούτως ή άλλως...)

Να προσπαθήσω, όμως, να καταλάβω σε τι συνίσταται η ιδεολογική διαφωνία του κυρίου με το λαχανί πουκάμισο―και θα το προσπαθήσω, ας σημειωθεί, χωρίς να έχω πρόσβαση σε τυχόν ιατρικά στοιχεία που τον αφορούν. Εχω την εντύπωση ότι η διάταξη του αμφιθεάτρου είναι εκείνη που επιτρέπει στον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων να παρακολουθήσουν ένα θέαμα, επειδή το μειονέκτημα της απόστασης όσων βρίσκονται μακριά από τη σκηνή αντισταθμίζεται από το πλεονέκτημα του ύψους. Βέβαια, πάντα οι μπροστινές θέσεις είναι οι καλύτερες (γι’ αυτό και κρατούνται για τους επισήμους) και, επίσης, οι πίσω θέσεις είναι οι χειρότερες· ενδιαμέσως όμως υπάρχουν αναρίθμητες διαφορετικές δυνατότητες για να επιλέξει ο καθένας.

Κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν, το αμφιθέατρο είναι μια μεταφορά της κοινωνικής οργάνωσης που έχει αναπτυχθεί στις φιλελεύθερες χώρες της Δύσης. Οπως και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι τέλεια, αλλά αποδεδειγμένα παρέχει τις περισσότερες ελευθερίες πολιτικής εκπροσώπησης, έτσι και μια αμφιθεατρική αίθουσα, παρά τις όποιες αδυναμίες της, επιτρέπει στους περισσότερους τη θέα του δρώμενου και προσφέρει στον καθένα τη δυνατότητα να βρει τη δική του, μοναδική θέση. Οπωσδήποτε δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες αίθουσες Κοινοβουλίων ανά τον κόσμο είναι αμφιθεατρικές: υπάρχουν σοβαροί πρακτικοί λόγοι, για τους οποίους προτιμάται η αμφιθεατρική διάταξη και, πάντως, η παράδοση ποτέ δεν είναι τυχαία...

Ο κύριος με το λαχανί πουκάμισο, όμως, προτιμά την άλλη προσέγγιση. Τους θέλει όλους στο ίδιο επίπεδο, διότι έτσι αντιλαμβάνεται τον λαό, ως μάζα που τα στοιχεία της δεν υπάρχει λόγος να διαφοροποιούνται και η οποία το μόνο που χρειάζεται είναι την «πρωτοπορία». Αυτή έχει τη θέση της επάνω στην εξέδρα και καθοδηγεί τη μάζα προς τα αληθινά συμφέροντά της, τα οποία μόνον η «πρωτοπορία» (με το λαχανί πουκάμισο) ξέρει να ορίζει. Είναι κάτι περισσότερο από αίσχος, είναι ξεφτίλα ότι περιβάλλεται με τέτοια επισημότητα η λειτουργία μιας επιτροπής συντεθειμένης από περιτρίμματα της πιο γραφικής Αριστεράς. Αλλά ποιος νοιάζεται; Το μόνο καλό της διαρκούς αγωνίας για τα οικονομικά της χώρας είναι ότι η αγωνία λειτουργεί ως αναισθητικό για τους εξευτελισμούς στους οποίους υποβάλλεται η χώρα και οι θεσμοί της αφότου ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ ανέλαβαν τη διακυβέρνηση. Εδώ χανόμαστε, ποιος δίνει πια σημασία στην υπόληψή του...

Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.