Τι συμφωνήσαμε και πώς δεν θα τα εφαρμόσουμε!!!

Ας προσπαθήσω και πάλι να ελληνοποιήσω, δηλαδή να γίνουν κατανοητά τα όσα αποφασίστηκαν στη διάσκεψη των πέντε (που ήταν επτά) στις Βρυξέλλες από όπου επέστρεψε ενθουσιασμένος ο κ. Τσίπρας. Από τα δεσμευτικά κείμενα προκύπτει ότι θα ισχύσουν τα αποφασισθέντα την 20ή Φεβρουαρίου από τους υπουργούς Οικονομικών. Είναι σημαντικό αυτό, έστω και αν χρειάστηκαν 20 ημέρες για να το κατανοήσει ή να το αποδεχθεί ο Πρωθυπουργός. Συνέβη όμως πράγματι αυτό; Φαίνεται πως όχι, καθώς η Μέρκελ ξεκαθάρισε ότι πρέπει να κλείσει επιτυχώς και το τρέχον πρόγραμμα βοηθείας, δηλαδή το Μνημόνιο που δεν είχε ολοκληρώσει η κυβέρνηση Σαμαρά. Απλώς δέχθηκαν οι εταίροι μας να αντικατασταθούν κάποιες από τις δεσμεύσεις που θα πρότεινε η ελληνική πλευρά αλλά με ισοδύναμο οικονομικό αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι δεν υφίστανται πια μνημόνια και ότι δεσμεύεται μόνο από τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου επί των προτάσεων Βαρουφάκη.

Υπάρχει διαφορά; Ελάχιστη, καθώς παραλείφθηκαν κάποιες παλαιές δεσμεύσεις μας, που όμως εξακολουθούν να ισχύουν, όπως άλλωστε ισχύουν και όλοι οι προηγηθέντες μνημονιακοί νόμοι που η κατάργησή τους μάλλον θα πρέπει να έχει και τη σύμφωνη γνώμη των θεσμών, δηλαδή της τρόικας. Το ότι τα συμφωνηθέντα στο Εurogroup στις 20 Φεβρουαρίου εμπεριείχαν τα περισσότερα από όσα προβλέπουν τα «καταργηθέντα μνημόνια» εξηγεί ίσως το γιατί δεν υποβάλλονται για ψήφιση στη Βουλή. Για να μην τα διαβάσουν οι βουλευτές και βγουν από τα ρούχα τους.



Τώρα αυτά θα πρέπει να εμπλουτισθούν με αριθμούς και χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους, να αξιολογηθούν από την τρόικα, που μετατρέψαμε σε θεσμούς, να εγκριθούν από το Εurogroup και να νομοθετηθούν μερικά ώστε να γίνει κάποια εκταμίευση προτού εκπνεύσουμε από την πιστωτική ασφυξία.

Οι θεσμοί αναμένουν όλα όσα εγκριθούν να γίνουν νόμοι. Θα τους ψηφίσει η Βουλή; Εδώ είναι η μείζων ανησυχία του κ. Τσίπρα. Γιατί μόνο αν επιτευχθεί αυτό θα μας δοθούν κανονικά οι εκκρεμούσες δόσεις. Οπότε μετά ουδέν πρόβλημα, αν λειτουργήσει η παλιά δοκιμασμένη ελληνική μέθοδος του στρίβειν διά του αρραβώνος. Δηλαδή, ψηφίζουμε κάποιους νόμους αλλά αμέσως μετά τους απενεργοποιούμε, τους τροποποιούμε ή τους καταργούμε. Προσβλέπουμε επίσης στην ενίοτε σωτήρια παρέμβαση της Δικαιοσύνης, η οποία, αφού μελετήσει εμβριθώς και με τη γνωστή βραδυπορία της, καταλήγει συνήθως στη διαπίστωση ότι τα νομοθετηθέντα παραβιάζουν το Σύνταγμα και τα ακυρώνει. Ας θυμηθούμε πόσες αποφάσεις της προηγούμενης κβέρνησης ακυρώθηκαν σε ό,τι αφορά περικοπές μισθών, συντάξεων, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ.

Και το αποτελεσματικότερο όλων: απλά δεν εφαρμόζουμε τους νόμους. Κυβερνώντες και κυβερνώμενοι. Θυμίζω ενδεικτικά: αντικαπνιστικός νόμος, πεζόδρομοι με κυκλοφορούντα οχήματα, πεζοδρόμια που γίνονται πάρκινγκ, ατιμωρησία σε παράνομες απεργίες, μη συμμόρφωση στον νόμο για παρεμπόδιση του λαθρεμπορίου υγρών καυσίμων, καταστροφή της δημόσιας περιουσίας, καταλήψεις, ανεμπόδιστη δραστηριότητα κουκουλοφόρων και μη, παράνομες χωματερές, παρεμπόδιση επενδύσεων, νόμος για τα ΑΕΙ κ.ο.κ.

Αυτά όλα, δηλαδή, που κρατούν την Ελλάδα μόνη στη μιζέρια της, με το μέλλον της σκοτεινό. Εκτός αν η ανακάλυψη της πραγματικότητας από τον κ. Τσίπρα στο Βερολίνο μετουσιωθεί σε πολιτική πρακτική. Μακάρι...

Του Γ. Μαρίνου από το Βήμα της 29-03-15