Η δοκός και η ακίδα...

Η σημερινή κυβέρνησή μας έχει ένα αναμφισβήτητο «χάρισμα» έναντι όσων προηγήθηκαν: δεν χρειάζεται τη βοήθεια των άλλων για να ρεζιλευτεί, γιατί τα καταφέρνει περίφημα μόνη της. Προ ημερών μόλις, κάναμε ολόκληρο διπλωματικό διάβημα στο Βερολίνο για μια φράση του Σόιμπλε η οποία ποτέ δεν ελέχθη. Κάναμε, δηλαδή, διάβημα για ένα μεταφραστικό λάθος, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, επειδή κανείς δεν μπήκε στον κόπο να κοιτάξει το ακριβές κείμενο των δηλώσεων Σόιμπλε.

Η ειρωνεία του πράγματος, όμως, είναι ότι, αν δούμε τι πραγματικά ειπώθηκε από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας για τον Ελληνα ομόλογό του, θα διαπιστώσουμε ότι ο Σόιμπλε εν τέλει είχε άδικο και, επομένως, η ελληνική διαμαρτυρία ήταν σωστή, παρότι η αφορμή ήταν εσφαλμένη και η έκταση που έλαβε υπερβολική. Ο Σόιμπλε είπε απλώς ότι δεν φαντάζεται «ότι ο κ. Βαρουφάκης μπορεί να είναι τόσο αφελής σε επικοινωνιακά θέματα».
Αυτό είπε και ήταν λάθος. Διότι μόλις την επομένη του διαβήματος όλος ο κόσμος είδε τις φωτογραφίες του ζεύγους Βαρουφάκη στο «Paris-Match». Ετσι οι πάντες κατάλαβαν ότι κάπου μεταξύ συνεντεύξεων, διαπραγματεύσεων και δουλειάς (σκληρής δουλειάς!), ο υπουργός Οικονομικών της χρεοκοπημένης Ελλάδας βρήκε τον χρόνο για μια σπονδή στο νεοπλουτίστικο λάιφ-στάιλ περασμένων χρόνων, ποζάροντας στον φωτογραφικό φακό σαν άλλος Τσοχατζόπουλος (αλλά στο πιο αθλητικό και χαρωπό) με φόντο την Ακρόπολη και την καλλιτέχνιδα «trophy wife», που θα έλεγαν οι Αμερικανοί, στην αγκαλιά του.

Η φωτογράφιση είχε, ομολογουμένως, μια εκπαιδευτική σκοπιμότητα, καθόσον μας δίνει το μέτρο του «λιτού βίου» που διακηρύσσει ο Γ. Βαρουφάκης. (Για τους άλλους, προφανώς, όχι για τον εαυτό του). Ομως, πόσο σοβαρά μπορείς να πάρεις έναν υπουργό Οικονομικών, ο οποίος ποτέ δεν έχει πρόχειρους τους αριθμούς, που δεν χάνει ευκαιρία να διαλαλεί τα περί ανθρωπιστικής κρίσης και να παραδίδει μαθήματα ex cathedra επί παντός επιστητού, ενώ την ίδια ώρα διαφημίζει διεθνώς τις άνετες (για να μην πω, πολυτελείς) συνθήκες της διαβίωσής του; Εχει συναίσθηση του ρόλου του αυτός ο άνθρωπος; Καταλαβαίνει ότι με την επιδειξιομανία και τον ναρκισσισμό του υπονομεύει, κυρίως, τις θέσεις που με τόσο σθένος υποστηρίζει; Αυτή την «δοκόν εν τω οφθαλμώ του» τη βλέπει αυτός που δείχνει τις ακίδες στους οφθαλμούς των άλλων ή όχι;

Είχε άδικο λοιπόν ο Σόιμπλε και ορθώς διαμαρτυρήθηκε η κυβέρνηση, παρόλο που η αφορμή ήταν αβάσιμη. Ο Γ. Βαρουφάκης είναι αφελέστατος περί τα επικοινωνιακά. Τα χειρίζεται με την οίηση και τον ναρκισσισμό που ταιριάζουν περισσότερο, λ.χ., σε μια Βανδή ή μια Βίσση (αν τις θυμάστε από την εποχή της αστακομακαρονάδας) παρά σε υπουργό Οικονομικών μιας χώρας που κινδυνεύει να μην έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις στο τέλος του μήνα. Εντούτοις, τα αλλοπρόσαλλα και φαιδρά καμώματά του όχι μόνο δεν ενοχλούν την κυβέρνηση, αλλά μάλλον τη βολεύουν, αφού είναι φανερό ότι η ίδια φροντίζει επιμελώς να οξύνει με κάθε τρόπο τις σχέσεις με τη Γερμανία.

Το μήνυμα που περνά στην κοινή γνώμη των ευρωπαϊκών χωρών η γελοία φωτογράφιση του υπουργού Οικονομικών είναι το απλοϊκό μήνυμα της εποχής του λάιφ-στάιλ: «δείτε πόσο ωραία ζω και θαυμάστε με». Εμείς τον θαυμάζουμε ούτως ή άλλως και, αργά ή γρήγορα, η αναγνώριση της ανωτερότητάς του θα γίνει οικουμενική. Η Σουηδική Ακαδημία θα του δώσει το Νομπέλ για την οικονομία, που θα είναι και το τελευταίο, διότι μετά τον Βαρουφάκη τίποτε άλλο δεν θα έχει νόημα. Αυτά θα μπορούσε να του πει κανείς, ώστε να μην παροξύνει την ευαίσθητη κατάστασή του και έχουμε τίποτε δράματα. Ομως τέτοιου είδους δημοσιότητα κάνει δυσκολότερο τον σκοπό του: να δώσει λόγια για να πάρει λεφτά. Τον ενδιαφέρει να το πετύχει αυτό; Η απάντηση που θα έδινε φοβάμαι δεν έχει σημασία. Διότι, αυτός μεν ικανοποιεί το ψώνιο του για δημοσιότητα, η δε κυβέρνηση την οποία υπηρετεί προωθεί το σχέδιό της για ρήξη με την Ευρώπη (στο όνομα των λαών της...) χάρη στην προκλητική συμπεριφορά του.

Για όσους, βέβαια, είναι εξοικειωμένοι με το φρενοκομείο του Υπαρκτού Ελληνισμού, η επίδειξη λάιφ-στάιλ εκ μέρους του αποτυπώνει την κυρίαρχη τάση που διαμορφώθηκε στην ελληνική κοινωνία κατά τα χρόνια της εποχής που ονομάσαμε «Μεταπολίτευση». Πρόκειται για την τάση της βολεμένης Αριστεράς, η οποία εκπροσωπήθηκε όλα αυτά τα χρόνια κυρίως από τη λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά. Η τελευταία μπορεί ποτέ να μην πέτυχε αξιόλογα ποσοστά στις κάλπες, αλλά η επίδρασή της στην κοινωνία ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη του αριθμού των βουλευτών της, επειδή το μήνυμά της ήταν απλό και ευχάριστο. Ηθελε τα καλά του σοσιαλισμού και τα καλά του καπιταλισμού, αλλά –και εδώ είναι η ειδοποιός διαφορά εν σχέσει με τα άλλα κόμματα– και τα δύο στο ακέραιο.

Λοιπόν, η αντίφαση αυτή έφθασε πια στα όριά της και πρέπει να διαλέξουμε προς ποια από τις δύο κατευθύνσεις θα προχωρήσουμε. Αυτό ακριβώς είναι που βιώνουμε την τρέχουσα περίοδο με την «πρώτη φορά Αριστερά» και, όπως δείχνει η εξέλιξη των πραγμάτων, παίρνουμε τον δρόμο προς την Μπολιβαριανή Δημοκρατία...

Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.